‘โกรธเคืองท่านด้วยเรื่องใด...เช่นนั้นหรือ?’ อวิ่นซงถิงคิดในใจ จากนั้นนางก็ย้อนนึกไปถึงการกระทำที่ผ่านมาของอีกฝ่าย ก่อนจะคิดไปถึงช่วงเวลาที่ตนค่อย ๆ ก้าวผ่านความรู้สึกผิดหวัง ความรู้สึกเจ็บป่วยทางร่างกาย ความรู้สึกเจ็บปวดทางใจ และความรู้สึกไร้ค่า
อวิ่นซงถิงหลุบตาลง พร้อมกับลอบหัวเราะตัวเองในใจ
“คุณชาย ข้าไม่ได้โกรธเคืองท่าน”
“เจ้าโกรธ”
“ข้าไม่...” อวิ่นซงถิงกล่าวยังไม่ทันจบ ริมฝีปากของนางก็ถูกบุรุษตรงหน้าบดขยี้เข้ามา เสียงพูด และเสียงขัดขืนของนางจึงกลายเป็นเพียงเสียงอู้อี้ที่ดังขึ้นเบา ๆ ในลำคอเท่านั้น
พอรู้สึกตัวอีกที นางก็ถูกอุ้มไปที่เตียง แล้วถูกจับให้นั่งบนตักของฝ่ายตรงข้าม อวิ่นซงถิงพยายามขยับหนี พยายามจะเอาตนเองลุกออกจากตัก แต่ทว่านางสู้แรงของอวิ่นเฟยหยวนไม่ได้ แล้วก็ด้วยเพราะนางไม่อยากลงมือทำร้ายร่างกายของอีกฝ่าย
อวิ่นซงถิงจึงตัดสินใจนั่งนิ่ง ๆ เพื่อรอดูว่า บุรุษตรงหน้าต้
