Wala akong silbi.
Matagal akong naratay sa higaan dahil sa nangyari sa aking aksidente ngunit matiyaga akong inalagaan ni Mama at ng aking asawa at patuloy sila na naniwala na mabubuhay pa rin ako sa kabila ng mga aparato na lang na nakakabit sa katawan ko ang siyang bumubuhay sa akin.
Wala akong kahit na anong matandaan sa aking nakaraan. Kahit ang pangalan ko ay hindi ko man lang natandaan.
Basta bigla na lang akong nagising isang araw mula sa mahabang pagtulog.
Katabi ko ang asawa kong si Irene at ang anak kong si Uno. At narito rin si Mama.
Nararamdaman ko kung gaano nila ako kahalaga sa buhay nila. Kung gaano nila ako kamahal na hindi nila ako sinukuan hangganh sa gumaling ako at nakalakad ng muli.
Sabi ni Mama at ng asawa ko, isa akong doktor na hindi ko lubos na akalain.
Isa
