เลขาซ่าส์สุดที่รัก

ตอนที่ 6 บ้านพักเจ้านาย

“ผมอยากจะเจ็บแทนหมอนั่นจัง จะได้อ้อนคุณได้บ้าง…” ภูชิตสบกับนัยน์ตากลมโตที่มองมาอย่างไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ชายหนุ่มจึงรีบจูบริมฝีปากอวบอิ่มจนหนำใจ เล่นเอาเจ้าของร่างบางถึงกับร่างแข็งทื่อไปชั่วขณะ

“เจ้านาย…” หญิงสาวถึงกับวางตัวไม่ถูกเมื่อถูกอีกฝ่ายจู่โจมอย่างกะทันหัน

“ผมสัญญาว่าจะดูแลหมอนั่นอย่างดี เดี๋ยวมันไม่ยอมยกน้องสาวให้ผม” ภูชิตเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะโอบบ่าบางมาชิดใกล้ตัว เล่นเอาญานินถึงกับใบหน้าแดงระเรื่อขณะที่ชำเลืองมองประตูห้องฉุกเฉิน

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ร่างของนนทรีก็ถูกนำออกจากห้องผ่าตัดแล้วย้ายไปที่ห้องพักฟื้น ด้านญานินเองก็ตามติดไม่ห่างเพราะเป็นห่วงพี่ชาย จนกระทั่งนนทรีถูกนำขึ้นไปนอนบนเตียงพักฟื้นในห้องพิเศษ หญิงสาวถึงได้โล่งอก

“ผมจะให้คนขับรถเอาของใช้มาให้ที่นี่นะ คุณจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย?” ภูชิตถามพลางมองใบหน้าซีดๆ ของคนไข้

“ฉันคงต้องลางานจนกว่าพี่นนท์จะออกจากโรงพยาบาลนะคะ” ญานินละสายตาจากใบหน้าซีดๆ ของพี่ชายไปแล้วมองเจ้านายของเธอ

ภูชิตพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก่อนจะขยับตัวไปใกล้หญิงสาว “กลางคืนผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน”

“ไม่ต้องทั้งสองคนนั่นแหละ ฉันให้ลูกน้องมาอยู่เป็นเพื่อนได้” จู่ๆ คนที่หลับอยู่ก็ลืมตามองน้องสาวกับภูชิต ญานินรีบจับมือพี่ชายอย่างดีใจ

“พี่นนท์ฟื้นแล้วเหรอคะ? เจ็บบ้างหรือเปล่า…”

“นิดหน่อย นินอย่าเพิ่งกลับไปอยู่บ้านนะ พี่เป็นห่วง ไปอยู่บ้านไอ้คุณเจ้านายเธอก่อน เผื่อพวกมันรู้ว่าพี่ขโมยของพวกมันมา ถ้ามันตามมาถึงบ้านจะยุ่งเอาได้” นนทรีรีบพูดด้วยความเป็นห่วง

“นินดูแลตัวเองได้ค่ะ ไม่ต้องรบกวนคนอื่นหรอกค่ะ” ทว่าญานินกลับรีบแย้งทันที เพราะเธอไม่อยากอยู่เป็นภาระให้คนอื่น

“เชื่อพี่ชายคุณเถอะ บ้านผมปลอดภัยแน่นอน” ภูชิตแอบดีใจอยู่ลึกๆ ที่พี่ชายจอมหวงก้างของญานินไว้ใจตน เล่นเอาภูชิตถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ จนผู้กองนนอยากจะเปลี่ยนใจนัก แต่เพื่อความปลอดภัยของน้องสาวเขาจึงเงียบเสียงไว้

“แต่ฉัน…”

“พี่เจ็บแบบนี้ไม่มีใครคอยดูแลเรานะนิน เชื่อพี่สักครั้งนะ ใช่ว่าพี่ชอบไอ้คุณเจ้านายของเรา พี่ออกจะหมั่นไส้มันด้วยซ้ำ” นนทรีชำเลืองมองคู่กัดนิดหนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “ตอนนี้มีเขาเท่านั้นที่จะดูแลนินได้ คนพวกนั้นเป็นโจรมืออาชีพทั้งนั้น พี่เป็นห่วงนินนะ” เหตุผลของพี่ชายทำให้ญานินหาข้ออ้างมาไม่ได้ ด้านภูชิตขยับไปยืนข้างๆ เลขาฯ สาวอย่างได้ใจ

“ฉันสัญญาว่าจะดูแลญานินด้วยชีวิต” ภูชิตรีบยืนยัน นนทรียกมือขึ้นประกบกับอีกฝ่ายเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง แต่ญานินกลับรู้สึกไม่สบายใจ กลัวว่าเขาจะลำบากใจ

“ท่านคชาไม่รู้จะว่ายังไงบ้างคะ ฉันเกรงใจท่านนะคะ”

“ไม่ต้องเกรงใจเลย ฉันตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้ว” และในจังหวะนั้นเองคชาก็เปิดประตูเข้ามา ทำให้ทุกคนหันไปมอง แล้วทำความเคารพคชา ด้านคชาเองก็เดินมาตบบ่านนทรีเบาๆ “คุณพระรักษานะนนท์”

“ขอบคุณครับคุณลุง” นนทรีมองคนที่เคารพเสมือนพ่อคนที่สอง ทำเอาภูชิตถึงกับขมวดคิ้วกับความสนิทสนมของบิดากับคู่ปรับ

“พ่อรู้จักผู้กองนนทรีด้วยเหรอครับ” ภูชิตเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“จะไม่รู้ได้ยังไง ท่านก็เหมือนพ่อของฉันคนหนึ่งเหมือนกัน นายไปงมโข่งอยู่ที่ไหนถึงไม่รู้ว่าครอบครัวเราสนิทกัน” นนทรีหลอกด่าอีกฝ่ายทั้งๆ ที่เริ่มเจ็บแผลแล้ว

“จริงเหรอครับพ่อ”

“แกสองคนอย่าทะเลาะกันเหมือนเด็กสิ” คชาบอกอย่างอารมณ์ดี “ให้ตาภูพาไปเอาของที่บ้านนะ ส่วนตานนท์ลุงจะให้คนมาดูแลให้ นินจะได้ไม่เหนื่อยมาก” คชารีบสั่งด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะท่าน นินดูแลพี่นนท์ได้ค่ะ ขอบคุณท่านมากนะคะที่เมตตาพวกเราสองคนพี่น้องมาโดยตลอด” ญานินพูดพลางพนมมือไหว้คชาอย่างขอบคุณ

“อย่าลืมสิว่าพ่อกับแม่เราสองคนเป็นเพื่อนลุง แถมยังเคยช่วยลุงให้มีจนถึงวันนี้” คชามองสองพี่น้องด้วยความเมตตา ทำให้นนทรีและญานินถึงกับซึ้งในน้ำใจท่านมาก

“เดี๋ยวผมให้ลูกน้องมาดูแลเองดีกว่าครับ” นนทรีเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ

“คงไม่ทันแล้วล่ะ คนดูแลของลุงคงมาถึงแล้ว” พอคชาพูดจบประโยค ประตูห้องก็ถูกเคาะแล้วเปิดเข้ามาทันที ตามมาด้วยร่างระหงของสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังเดินนวยนาดเข้ามา

“มาแล้วเหรอหนูหงส์” คชาทักทายคนมาใหม่ ด้านหงส์นภารีบพนมมือไหว้คชากับภูชิตอย่างมีมารยาท

“ค่ะ ขอโทษนะคะคุณลุงที่หงส์มาช้ากว่าเวลาที่บอกไว้” หงส์นภามองเวลาที่ข้อมือนิดๆ ด้านภูชิตรู้จักญาติผู้น้องคนนี้ดี เขารู้ว่าอีกฝ่ายร้ายกาจแค่ไหน

นายนนท์เสร็จยัยหงส์แน่ๆ หึๆ

“ไม่เป็นไร คนนี้แหละที่ลุงให้เรามาดูแล พวกเธอคุยกันเองนะลุงไปล่ะ” ว่าแล้วคชาก็เดินออกจากห้องไป ส่วนนนทรีเห็นท่าทางภูชิตก็รู้ว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ

“พี่จะพาญานินไปเก็บของที่บ้าน ฝากด้วยนะหงส์ ถ้าหมอนี่ดื้อก็ตีก้นมันได้เลย คิดซะว่าเป็นเด็กนักเรียนของหงส์เลยละกัน” ภูชิตบอกอย่างยิ้มๆ

“ไปคุณ…” ว่าแล้วภูชิตก็รีบคว้ามือญานินให้ออกจากห้องไป