“มองอะไร” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามหลังจากถูกจ้องอยู่นาน
“ทำไมของฉันมีแต่ผักกับเนื้อหั่นเต๋าแค่ชิ้นสองชิ้น แล้วดูของคุณ” ณัชชาเขี่ยผักในจานให้เขาดูว่าเธอได้แค่นั้นจริงๆ เขาคงไม่ได้เห็นเธอเป็นสัตว์กินพืชใช่ไหม
“กินแค่นั้นก็พอ เดี๋ยวฉันอุ้มไม่ไหว”
“ห๊ะ!” ณัชชางงในคำตอบที่ได้รับ แต่เพียงครู่หนึ่งเธอคิดได้จนใบหน้าสวยเห่อร้อนขึ้น
“ฉันว่าเธอมากกว่านะที่โรคจิต”
“..…” ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าในสมองของเธอตอนนี้คิดเรื่องสิบแปดบวก
ให้ตายเถอะ…ตั้งแต่รู้จักเขาเธอกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง
“รีบกิน…จะได้ไปข้างนอกกัน”
“ไปไหนเหรอคะ”
“ไปทำงานไง ฉันมีเอกสารต้องเซ็น”
“เอ่อ…คุณ” ณัชชาอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง
“มีอะไรก็พูดมา หรือจะให้ฉันเอามีดช่วยง้างปากให้”
“ฉันขอไปล้างจานเหมือนเดิมได้มั้ย ถ้าคุณให้ฉันทำพีอาร์ต่อ คุณคงรู้นะว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบเดิมอีก”
“แล้วทำไมไม่ปรับตัว”
“ไหนคุณบอกว่าฉันเป็นของเล่นของคุณห้ามคนอื่น
