ตอนที่ 3
1332 Words
ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องตรงไปยังโซนวีไอพีที่มีเพื่อนของเขารออยู่ ทั้งสองคนร่วมทำธุรกิจกับเขามานานทั้งถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย พวกเขาเป็นเด็กบ้านแตกที่สู้ชีวิตกันจนมีทุกวันนี้
“เป็นเหี้ยอะไร หน้าตาเบื่อโลกอะไรแบบนั้นวะ” เจได เพื่อนสนิทที่ฝักใฝ่ในอาวุธทุกรูปแบบบนโลกนี้ มันเป็นผู้นำด้านการค้าอาวุธที่มีคู่ค้าอยู่มากมาย
“ก็กูเบื่อ แม่งไม่มีอะไรสนุกจริงๆ ให้ทำเลยเหรอว่ะ”
“เรื่องน้องมึงไม่สนุกเหรอ” พัตเตอร์ เพื่อนรักเพื่อนซี้อีกคนเอ่ยถามหนุ่มหล่อลูกครึ่งอังกฤษ เบื้องหน้าเปิดร้านอาหารดูเป็นผู้ชายอบอุ่น แต่เบื้องหลังใครจะรู้ว่าเขาเลือดเย็นฆ่าคนได้เพียงชั่วพริบตา
“อาจจะสนุก แต่ก็ไม่ใช่ตอนนี้”
“หิ้วสาวสักคนสิวะ ตรงนั้นงานดีอยู่นะ” สายตาแพรวพราวของเจไดสอดส่องบรรดาสาวๆ มากมายในค่ำคืนนี้
“ไม่อะ วันนี้กูไม่อยากเอา”
“แล้วแต่ แล้วนั่นจะไปไหนอีกว่ะ”
“กูหิวจะไปหาอะไรกินในครัว”
“ทำไมไม่สั่งเอา”
ลูคัสไม่ตอบแต่เลือกที่จะเดินออกไปอย่างเงียบๆ เขาเดินหลบหลีกผู้คนไปตามทางลัดที่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ไม่นานก็เดินมาถึงครัว
“ป้าครับ”
“คุณลูคัส”
“บอกแล้วไงครับว่าไม่ต้องเรียกคุณ”
“ได้ไงละก็คุณลูคัสเป็นเจ้านายป้า”
ป้าศรี เป็นแม่ครัวของที่นี่มาตั้งแต่ร้านเปิด ลูคัสและป้าศรีรู้จักกันมาก่อนที่เขาจะเปิดคลับแห่งนี้ เมื่อก่อนเขามักจะไปฝากท้องที่ร้านข้าวแกงป้าศรีบ่อยๆ เวลาที่ถูกไล่ออกจากบ้าน เขาจึงนับถือป้าศรีเหมือนญาติคนหนึ่งอาจเป็นเพราะป้าศรีเป็นเพียงคนเดียวที่เขาพึ่งพาได้ ป้าศรีจึงมักได้เจอกับเจ้าชายที่อบอุ่นแทนที่จะเป็นเจ้าแห่งปีศาจที่ใครต่างก็เกรงกลัว
“ช่างเถอะ ผมหิวจังเลยครับ”
“งั้นเอาข้าวผัดเหมือนเดิมแล้วกัน ป้ากำลังผัดให้เด็กล้างจานอยู่พอดี ไม่ถือใช่ไหมลูกถ้าจะผัดกระทะเดียวกัน”
“ครับ ไม่เป็นไร”
รอไม่นานข้าวผัดหอมๆ ก็ถูกตักใส่จาน แบ่งเป็นสองจาน จานหนึ่งถูกเสิร์ฟให้ลูคัส ส่วนอีกจานป้าศรีก็กำลังเรียกให้มาเอาอยู่
“หนูน้ำชามาเอาข้าวไปกินลูก วันนี้ลูกค้าเยอะจานน่าจะเยอะอยู่” ไร้วี่แววเสียงตอบกลับ จนป้าศรีเตรียมจะยกจานข้าวออกไปให้ ทว่ากลับมีออเดอร์อาหารเข้ามาก่อน ทำให้เธอวางจานลงและกลับไปทำงานต่อ
“เดี๋ยวผมเอาไปให้เองก็ได้ครับป้า” เมื่อเห็นว่าป้าศรีมีท่าทางเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด เขาเลยเสนอตัวที่จะช่วย แค่เอาจานข้าวไปให้เด็กล้างจาน
“ขอบใจนะลูคัส เด็กคนนั้นขยันมากเลย”
ลูคัสเดินออกไปอีกตรงโซนล้างจาน พร้อมจานข้าวในมือ ไม่ลืมที่จะหยิบน้ำอีกขวดติดมือมาด้วย เขาวางมันลงที่โต๊ะ พร้อมเอ่ยบอกคนที่กำลังยุ่งกับการล้างจานกองพะเนินตรงหน้าอย่างขยันขันแข็ง
“ข้าว ป้าศรีให้เอามาให้”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหันกลับมามองด้วยความสงสัย เสียงเขาช่างไม่คุ้น เธอมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณอีกครั้งแล้วกลับไปสนใจกองจานตรงหน้าต่อ
ลูคัสที่เห็นหน้าชัดๆ ของหญิงสาวต้องตาค้างราวกับต้องมนต์สะกด เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนมีเสน่ห์ดึงดูดเท่ากับคนตรงหน้ามาก่อน ถึงแม้หัวของเธอจะยุ่งเหยิงแต่นั่นก็ไม่ได้บดบังความสวยที่ส่องออร่าออกมา เขายืนจ้องเธอนิ่งๆ อยู่ตรงนั้นจนคนที่รับรู้ได้ว่าตนเองถูกจับจ้องต้องหันกลับมามองด้านหลังอีกครั้ง
“มีอะไรรึเปล่าคะ” เธอถามเขาด้วยความสงสัย
“เปล่า”
“แต่คุณจ้องฉันอยู่”
“เธอมาทำงานที่นี่นานแล้วเหรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อน”
“สองเดือนค่ะ”
รอยยิ้มที่สดใสส่งมาให้เขาจนชายหนุ่มไม่อาจละสายตาจากมันได้
“หน้าตาเธอก็ออกจะสวยทำไมไม่สมัครพีอาร์”
“ฉันไม่อยากทำงานตำแหน่งนั้นค่ะ”
“แต่งานนี้เหนื่อยนะ แถมได้เงินน้อยอีก”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยค่ะ งานก็ไม่หนักอะไร ไม่ได้ต้องล้างตลอดเวลา แถมอาหารฝีมือป้าศรีอร่อยมากเลยนะคะ คุณเคยกินแล้วหรือยัง”
“อืม”แปลกคน ทั้งที่ใบหน้าของเธอสวยออกปานนั้น หรือเรียกได้ว่าสวยกว่าอันดับหนึ่งของร้านเขาซะอีกก็ว่าได้ แต่เธอกลับไม่อยากใช้หน้าตาสวยๆ นั้นทำเงิน ทั้งที่ผู้หญิงคนอื่นต่างต้องการมัน แถมเธอก็ไม่เข้าหาเขาหรือเธอจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
“คุณแต่งตัวดีไม่ควรอยู่ตรงนี้นะคะ เดี๋ยวจะเปื้อนได้ ไปเถอะค่ะ ขอบคุณมากที่เอาข้าวมาให้” เธอส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง
ทำไมเธอไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิด แถมยังส่งยิ้มโง่ๆ น่าโมโหนั่นมาให้เขาอีก
“อร่อยไหมล่ะ”
“ครับป้า” ท่ามกลางคนอื่นที่มองเขาด้วยความกลัวมีเพียงป้าศรีเท่านั้นที่กล้าคุยกับเขาและเขาคุยดีด้วย ส่วนคนอื่นนั้นได้รับเพียงความเย็นชาเท่านั้น
“ป้าครับผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรเหรอ”
“อ่อ นั่นหนูน้ำชา”
“ป้าว่าหน้าตาสวยแบบนั้นจะทำเงินให้ผมเท่าไร”
“ก็คงเยอะอยู่ แต่อย่างยุ่งกับหนูน้ำชาเลย ถือว่าป้าขอ เธอเป็นเด็กดีมากแถมสดใสป้าไม่อยากให้เธอถูกทำร้าย”
“อะไรกันครับ ป้าเห็นผมเป็นคนยังไง ว่าแต่สวยขนาดนั้นเก็บไว้หลังร้านเสียดายของแย่”
“พอเลย ถ้าทำร้ายหนูน้ำชาป้าจะไม่ผัดข้าวให้กินอีก”
“อะไรกัน เดี๋ยวนี้ป้าเห็นคนอื่นดีกว่าผมแล้วเหรอ”
“ก็หนูน้ำชาเป็นคนดี ถ้าลูคัสเอาหนูน้ำชาไปทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการแบบนั้นก็ถือเป็นการทำร้ายเธอ อย่าบังคับเธอเลยนะ ถือว่าป้าขอ”
น่าสนใจแฮะ ยิ่งมีคนหวงเธอมากเท่าไรเขาก็ยิ่งอยากได้เธอมากเท่านั้น
วันนี้อาจจะมีคนปกป้องเธออยู่ แต่วันหน้าอาจไม่แน่ ลูคัสเดินออกจากครัวไปอย่างสบายใจหลังเขากินข้าวผัดจนหมดจาน ตอนแรกเขาคิดจะเอาจานไปเก็บที่ล้างจานเองแต่ถูกป้าศรีดักทางไว้เสียก่อน ไม่เป็นไรวันหลังก็ยังมี
เวลาตีสองนักเที่ยวราตรีเริ่มทยอยกันกลับบ้าน ไม่เว้นแม้แต่ณัชชาที่ล้างจานด้วยความเหน็ดเหนื่อย ดูเหมือนวันนี้จานจะเยอะเป็นพิเศษจนปวดเมื่อยตัวไปหมด เธอเดินออกจากร้านทางด้านหลังทุกครั้งเหมือนที่เคยทำ เดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่ด้วยความอ่อนเพลีย
ทุกการกระทำของเธอถูกจับจ้องโดยสายตาคู่หนึ่ง ลูคัสที่กำลังจะกลับเช่นกัน สายตากลับหันไปเจอกับใครบางคนที่เขาสนใจอยู่ จึงก้าวเท้าขึ้นรถหลังจากเห็นเธอขึ้นรถขับออกไป
“ตามรถคันหน้าไป”
“ครับนาย”
รถแล่นไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็เลี้ยวเข้าคอนโดหรู สายตาเย็นชาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น หญิงสาวที่เป็นเพียงเด็กล้างจานในคลับของเขา กลับพักในคอนโดหรูถึงเพียงนี้เชียวหรือ อีกทั้งเขาก็มีห้องในคอนโดนี้อยู่ด้วยซึ่งราคาที่ซื้อมาก็เหยียบสิบล้านอยู่ แต่เด็กล้างจานกลับมีห้องในคอนโดหรูเหมือนกัน
- Writer
