ตอนที่ 6

1144 Words

ลูคัสยื่นใบหน้าเข้าหาใบหน้าสวยที่หลับสนิทอยู่เบาะข้าง หวังเพียงจะถอดเข็มขัดนิรภัยออกให้ ทว่าสายตาคมกลับสะดุดเข้ากับใบหน้าเนียนใส สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยที่มีปากนิดจมูกหน่อยอยู่ครู่หนึ่งอย่างไม่อาจละสายตาได้ ณัชชาลืมตาขึ้นก็ต้องความตกใจ ใบหน้าของเจ้านายหนุ่มอยู่ใกล้เธอมาก จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดกระทบใบหน้าของเธอ หัวใจดวงน้อยกระตุกเต้นขึ้น ก่อนเธอจะได้สติผลักร่างของเขาให้ออกห่าง ปลดสายเข็มขัดนิรภัยเปิดประตูออกจากรถไป “โอ๊ย! ยัยบ้าเธอทำฉันเจ็บอีกแล้วนะ” เสียงโวยวายยกใหญ่ดังออกมาจากด้านในรถ เจ้านายหนุ่มศีรษะกระแทกเข้ากับคอนโทรลรถอย่างแรงตอนเธอผลักเขาออก “ก็…ใครใช้ให้คุณเอาหน้ามาใกล้ฉันล่ะ” ปัง! เจ้านายหนุ่มปิดประตูรถเสียงดังด้วยความโกรธ ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด หน้าคมขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น มองมายังเธอที่ยืนอยู่อีกฝั่งของรถก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าหาในระยะประชิด “จะ…ทำอะไรคะ” “เธอทำฉันเจ็บสองครั้งแล้วนะ ไม่คิดจะขอโทษหน่อยเหรอ เห็นฉันเป็นยอดมนุษย์รึไง” “เปล่า! แต่ครั้งแรกคุณก็สมควรโดนจริง ส่วนครั้งนี้…ก็ยังเป็นความผิดของคุณอยู่ดี” “ฉัน!” ลูคัสหัวเสีย ไม่เคยมีใครต่อปากต่อคำกับเขาแล้วอยู่ได้นานเท่าเธอมาก่อน คนพวกนั้นไม่ไปอยู่ในหลุมก็ถูกเขาจับถ่วงน้ำไปยมโลกหมด “ถอยออกไปได้แล้วค่ะ ฉันทั้งเหนื่อยทั้งง่วงสุดๆ” “สนใจไปนอนห้องฉันมั้ย เตียงที่ห้องฉันนุ่มมากนะ ผ้าห่มก็อุ่นสุดๆ ถ้าเธอไปตอนนี้ฉันจะยอมเป็นหมอนข้างให้เธอด้วย” “เพ้อเจ้ออะไรค่ะ ถอยไป!” เธอใช้สองแขนผลักเขาออกอย่างไม่ไยดี ก่อนจะสาวเท้าเดินไปขึ้นลิฟต์ “รอด้วยสิ” เจ้านายหนุ่มรีบสาวเท้ารีบเดิน ทว่าเธอกลับกลั่นแกล้งเขาด้วยการปิดประตูลิฟต์ทันทีที่เขาไปถึงพร้อมส่งรอยยิ้มเยาะมาทางเขา “โธ่เว้ย! ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเด็กล้างจาน” “หึ!” นิ้วเรียวกดปุ่มลิฟต์ก่อนที่เขาจะเห็นว่าในมือมีกุญแจรถของหญิงสาวอยู่ แผนเอาคืนในหัวก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง “เสร็จฉันแน่” ก๊อก! ก๊อก! ใครกันมาเคาะประตูห้องเธอดึกดื่นป่านนี้ จะว่าไปก็ไม่มีใครรู้จักที่นี่สักหน่อย คงไม่ใช่…คิดได้เช่นนั้นเธอรีบวิ่งไปที่ประตูเปิดจอภาพที่ติดไว้ขึ้นดู ปรากฏร่างเจ้านายหนุ่มพร้อมกุญแจรถของเธอที่ชายหนุ่มกำลังควงมันเล่นอยู่ เขารู้จักห้องเธอได้ยังไงกัน คำถามยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แต่เธอก็เลือกเปิดประตูด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “เธอลืมกุญแจ” “ขอบคุณค่ะ” มือเรียวรีบยื่นออกไปคว้ากุญแจ แต่เขาพามันหลบระหว่างที่เธอกำลังยื่นมือออกไป “หิวน้ำ” “ว่าไงนะคะ?” ณัชชาไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคเจ้านายหนุ่มก็ถือวิสาสะแทรกตัวเดินเข้าห้องเธอไป ไม่รอให้เจ้าของห้องอย่างเธออนุญาตแม้แต่น้อย “นี่มันก็ดึกมากแล้วนะคุณลูคัส กลับไปพักเถอะเลิกเล่นได้แล้ว” “ฉันเล่นตอนไหน ก็บอกว่าหิวน้ำไง” “ห้องคุณไม่มีให้กินรึไง” “มี” “แล้ว!” ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความมึนงง บวกกับความง่วง เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีกแล้ว ณัชชาเดินไปยังตู้เย็น หยิบเอาขวดน้ำออกมายัดใส่มือเจ้านาย ก่อนจะคว้ากุญแจรถของเธอมาถือไว้ ผลักร่างหนาให้เดินไปตามแรงถึงแม้เขาจะแทบไม่ขยับแม้แต่น้อย “กลับไปนอนเถอะค่ะ” “เห็นแก่คนสวยๆ อย่างเธอหรอกนะฉันจะไปนอนก็ได้ อย่าลืมคิดเรื่องข้อเสนอของฉันล่ะ” “ไม่คิด! แล้วก็ไม่รับด้วย” โครม! ประตูปิดอัดใส่ใบหน้าเจ้านายหนุ่มที่ยืนยิ้มเยาะพอใจอยู่หน้าห้อง เขามองขวดน้ำในมือด้วยความพอใจสาวเท้าเดินกลับห้องตัวเองที่อยู่ข้างๆ ห้องของเธอ ครืดดดด หญิงสาวบนเตียงกำลังนอนหลับอย่างสบายใจ หลังเธอเจอศึกหนักมาเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสี่ เธออยากจะนอนหลับเหมือนซ้อมตายแต่สุดท้ายโทรศัพท์เครื่องหรูก็ส่งเสียงดังไม่หยุด “อืออ…” มือบางคว้านหาโทรศัพท์มือถือด้วยความหงุดหงิด “สวัสดีค่ะ” เสียงหวานงัวเงียกรอกใส่คนปลายสาย >>คุณน้องค่ะมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมวัตถุดิบร้านชาถึงยังมาไม่ถึง<< น้ำเสียงร้อนรนของปลายสายปะปนไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจ เช้านี้ร้านชาของเธอควรได้รับวัตถุดิบที่ขาดไป แต่กลับไร้วี่แววการมาส่งของ “เดี๋ยวชาเช็กให้นะคะ” เธอกดวางสาย โทรหาบริษัทขนส่งที่จ้างไว้ด้วยความร้อนรนเช่นกัน หลังจากสนทนาอยู่นานก็ได้รู้ว่ามีคนสวมรอยเข้าไปเป็นตัวแทนของเธอยกเลิกการส่งของทั้งหมดของวันนี้ ระหว่างที่ณัชชากำลังเคลียร์ปัญหากับบริษัทขนส่ง เสียงแจ้งเตือนข้อความก็เข้ามาไม่หยุด แฟรนไชส์ร้านชานมไข่มุกของเธอต่างทักท้วงเรื่องวัตถุดิบกันทุกวินาที “เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย” เธอบ่นพึมพำคนเดียวภายในห้องที่เงียบสงัด หลายชั่วโมงผ่านไปจวบจนเวลาเข้างานของเธอในตอนเย็น ณัชชาพยายามแก้ปัญหามาทั้งวัน จนสมองเมื่อยล้าไปหมดยืนหมดแรงอยู่ตรงอ่างล้างจานใบใหญ่ “เป็นอะไรน้ำชา” เสียงเรียกจากแทนไทดังขึ้น แต่น้ำชายังคงไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ “น้ำชา!” แทนไทสะกิดหญิงสาวที่ยืนนิ่ง จนเธอสะดุ้งตัวโยน “ว่าไง มาเงียบๆ อีกแล้วนะไท” “ไทเหรอ? ไทว่าไทเรียกน้ำชามาตั้งแต่ประตูเลยนะ เป็นอะไรรึเปล่า” “อ่อ…พอดีอีกงานของเรามีปัญหานะ” “ขยันจริงๆ เลยนะแบบนี้ก็รวยแย่” “…..” ณัชชายิ้มกลบเกลื่อนวันนี้เธอไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น “เอ่อ…สวัสดีค่ะพี่ๆ” หญิงสาวในชุดธรรมดาเดินเข้ามาพร้อมเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มสร้างความสงสัยให้สองคนที่ยืนอยู่ “หลงทางเหรอครับ” “เปล่าค่ะ เป็นคนล้างจานค่ะพี่” “ล้างจาน? แต่เรามีคนล้างจานอยู่แล้วนะครับ น้องมาผิดร้านรึเปล่า” “เอ๊ะ! หรือว่าน้ำชาโดนไล่ออกเหรอ เป็นไปได้ยังไง” แทนไทถามคนตรงหน้าเขาคงไม่ได้คำตอบ เลยหันมาถามหญิงสาวที่ยืนงงไม่แพ้เขาอยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more