ตอนที่ 5
1246 Words
“นั่งสิ”
“คุณลูคัสมีอะไรรึเปล่าคะ ฉันมีจานที่ต้องล้างอีกเป็นกอง” เธอหาข้ออ้างไปเรื่อย เมื่อสายตาคมเอาแต่จ้องมองกันจนเธอจนรู้สึกเกร็งตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เปลี่ยนมาเป็นพีอาร์ที่ร้าน”
“ไม่ค่ะ! ฉันชอบงานของฉันอยู่แล้ว ขอบคุณที่เสนอให้ แต่เก็บไว้ให้คนที่เขาอยากทำจะดีกว่า”
“นี่เธอกล้าปฏิเสธฉันเหรอ”
“ฉันแค่เสนอค่ะ”
“อย่าปากดีให้มันมาก งานล้างจานมันจะได้สักกี่บาทกันเชียว”
“เงินของคุณไม่ได้สำคัญกับฉัน”
“แต่เธอสำคัญกับฉัน ลองคิดดูว่าหน้าสวยๆ ของเธอ หุ่นดีๆ ของเธอจะทำเงินให้ฉันได้เท่าไร” เขาเดินเข้าหาเธอในระยะประชิดพร้อมใช้มือดันคางของเธอขึ้นให้มองมายังใบหน้าอันหล่อเหลาของตนเอง แต่เธอก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“ในทางกลับกันก็มีคนอื่นที่สวยกว่าฉัน หุ่นดีกว่าฉันก็ทำเงินให้คุณได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นอย่ามาบังคับฉันให้ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ” ว่าจบเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้กำลังจะสาวเท้าออกไปจากห้อง แต่เสียงตะคอกจากด้านหลังทำให้สองเท้าต้องหยุดชะงัก
“กล้าดียังไงถึงเดินหนีฉัน” เขาตะคอกเธอเสียงแข็งพร้อมร่างสูงที่เดินไปขวางหน้าเธอไว้
“อย่างเธอคิดว่าจะปฏิเสธคำสั่งของฉันได้เหรอ” มือหนายกขึ้นบีบแก้มนุ่มทั้งสองข้างของเธอแน่น
“ปล่อยฉัน!” ณัชชาพยายามแกะมือหนาออก เขาเป็นเจ้านายประเภทไหนกันถึงทำกับลูกน้องแบบนี้
คนบ้าอำนาจเอ๊ยดีแต่ใช้กำลัง อย่าให้แม่ทนไม่ไหวจนถึงขั้นจับเจ้านายเหวี่ยงลงพื้นเลยเหอะ
“หึ! เลิกปากดีได้แล้วสินะ” เขาปล่อยมือออกจากแก้มของเธอเมื่อเห็นว่าคนพยศนิ่งเงียบไร้การขัดขืนหรือดื้อดึงต่อ
“ทำตามที่ฉันสั่ง ก่อนที่ชีวิตของเธอจะไม่สงบสุขอีกต่อไป”
“ทำไมคะ? คุณจะตามราวีฉันเหรอ หรือฆ่าฉันตรงนี้ เอ๊ะ! หรือว่า…คุณจะลากฉันขึ้นเตียง”
“หึ! สนใจฉันเหมือนกันสินะ…ก็ไม่บอกตั้งแต่ที่แรก ฉันจะได้สนองให้เธออย่างสาสม เด็กล้างจานอย่างเธอได้สนุกกับฉันคงภูมิใจน่าดู”
ทนไม่ไหวแล้วเว้ย เจ้านายก็เจ้านายเหอะ เผด็จการดีนักใช่มั้ย
ท่าทางมั่นอกมั่นใจ มั่นเบ้าหน้าตัวเองของเขา ทำให้เธอโกรธจัดจนทนไม่ไหว คว้าแขนเจ้านายที่ร่างสูงกว่าตวัดตัวฟาดลงไปนอนกับพื้น ไม่เสียแรงทุ่มเงินเรียนเทควันโดไว้ป้องกันตัว ก็นะ...เธอมันตัวคนเดียวก็ต้องมีอะไรไว้ป้องกันตัวเองหน่อย
“โอ๊ย! ให้ตายยัยบ้าเอ้ย…เจ็บชิบหาย” หลังที่กระทบเข้ากับพื้นแข็งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องช้ำในไปหลายวัน
“จำไว้ว่าอย่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ ฉันไปล้างจานก่อนนะคะเจ้านาย” ณัชชาส่งยิ้มที่สดใสเหมือนอย่างเคยให้แก่เขา ก่อนจะเดินออกไปด้วยความสะใจ
“ฉันจะไล่เธอออก…คอยดู” เขาตะโกนไล่หลังทั้งที่ยังนอนกองอยู่กับพื้น
ก็สมควรแล้วที่คนแบบนั้นต้องโดนสั่งสอนบ้าง ถามว่าเธอกลัวโดนเขาไล่ออกมั้ยก็คง ไม่ เพราะอะไรนะเหรอ เพราะเธอหน้าด้านหน้าทนมั้ง หรือเพราะเธอไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินทอง ถึงออกจากงานนี้ก็ไม่ได้ทำให้เธอลำบาก แต่เธอคงเสียดายมิตรภาพตลอดอะไรสองเดือนที่ผ่านมา นานๆ ทีเธอจะเจอคนจริงใจหลายคนที่อยู่ที่นี่
“เป็นยังไงบ้างครับนาย” ลูกน้องรีบเข้ามาพยุงเจ้านายที่นอนกองอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้น
“เจ็บหลังสิถามได้ ยัยนี่แสบชะมัด” เขาโวยวายใหญ่โต ทั้งที่ความจริงก็ไม่ได้เจ็บถึงขั้นลุกขึ้นเองไม่ได้
“ให้จัดการเลยมั้ยครับ”
“จัดการเหรอ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า ทว่าความเจ็บจากด้านหลังทำให้เขาต้องกลับมาคิดใหม่อีกครั้ง
“ยังก่อน ของเล่นมันจะสนุกได้ เราก็ต้องลองเล่นก่อนจริงมั้ย รอฉันเบื่อแล้วค่อยจัดการก็ยังไม่สาย”
“ได้ครับนาย”
“ว่าแต่มึงมียาแก้ปวดไหม หลังกูหักรึเปล่าก็ไม่รู้” เขาบ่นเสียงแข็ง ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเหวี่ยงเขาลงพื้นแบบนี้ อย่าให้ถึงที่เขาบ้างนะ จะจับฟาด จับเหวี่ยงลงเตียงถึงเช้าเลยคอยดู
“เดี๋ยวผมไปเอามาให้ครับนาย”
ในที่สุดคืนนี้เธอก็เสร็จงานสักที ณัชชาบิดตัวที่แสนเมื่อยล้าไปมา ก่อนจะหยิบกระเป๋าออกจากล็อคเกอร์เดินไปยังรถที่จอดอยู่
“หยุดทำไมว่ะ” เสียงโวยวายจากด้านหลัง เมื่อเธอเกิดหยุดกะทันหันระหว่างทาง เพราะคิดว่ามีใครบางคนเดินตามเธออยู่
“ตามฉันมาเหรอคะ”
“ใช่! เธอต้องรับผิดชอบฉัน”
“รับผิดชอบ? เรื่องอะไรคะ”
“ก็ที่เธอทำหลังฉันเจ็บ ดูสิเอวฉันจะหักรึเปล่าก็ไม่รู้ เอาไม่ได้อีกหลายวันแน่”
“ไม่เป็นไรนะลูกพ่อ เรามันของแรร์ไอเทมอยู่แล้ว” มือหนาลูบเป้ากางเกงไปมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาปลอบอะไรอยู่
ไม่ได้เอาสักวันมันจะตายเลยเหรอ โรคจิต!
ณัชชาส่ายหน้าไปมา มองท่าทางหลงตัวเองของคนตรงหน้า ใช่ว่าเธอจะไม่เคยเจอคนแบบเขา แต่ดูไปเขาก็เกินกว่าคนที่เธอเคยเจอมาหลายเท่าอยู่
หลงตัวเอง!
มั่นหน้า!
บ้าอำนาจ!
“แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงคะ”
“ไปส่งฉัน”
ใบหน้าสวยเอียงคอมองไปด้านหลังของเขา ก่อนจะพบว่าผู้ช่วยส่วนตัวของเขาก็ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก ทำไมเขาถึงต้องมาเป็นภาระเธอด้วย
“ผู้ช่วยคุณก็ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ให้เขาขับรถไปส่งล่ะ”
“ไอ้เจฟกลับไปได้แล้ว คุณคนสวยเขาจะพากูกลับเอง”
“ขอร้องล่ะคุณลูคัส ฉันเหนื่อยจะแย่แล้ว ให้ฉันกลับไปพักเถอะนะ”
“ก็กลับดิ ใครห้ามเธอไว้ไม่ทราบ”
“คุณก็เดินไปขึ้นรถตัวเองเถอะค่ะ เลิกเดินตามฉันสักที”
“บอกแล้วไงว่าเธอต้องรับผิดชอบฉัน”
“วันหลังนะคะ ขอร้องเถอะคุณลูคัส”ด้วยความเมื่อยล้าเธอไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขามากนัก ตอนนี้ร่างกายของเธอมันเรียกร้องหาเตียงนอนจะแย่แล้ว
“ขึ้นรถสิฉันขับให้เอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากขับรถไปมาเพื่อไปส่งคุณหรอกนะคะ”
“ใครบอกว่าเธอต้องไปส่งฉัน ก็เราอยู่คอนโดเดียวกัน”
“ว่าไงนะ”
คนเราถึงคราวซวยก็ซวยของจริง ทำไมเธอต้องมาอยู่คอนโดเดียวกับเจ้านายโรคจิตคนนี้ด้วย ณัชชาทำได้เพียงส่งยิ้มอ่อนให้เขา
“ขึ้นสิ! เหนื่อยไม่ใช่เหรอ”
ร่างบางไม่มีทางเลือกมากนักจำใจเดินขึ้นรถไปอย่างช่วยไม่ได้ ระหว่างทางมีเพียงความเงียบสนิท ด้วยความเหนื่อยณัชชาจึงเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
- Writer
