ตอนที่ 7
1203 Words
“คุณน้ำชาครับคุณลูคัสให้มาตามไปพบ”
“อีกแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
ณัชชาจำใจเดินตามชายชุดดำไปในทางที่ครั้งก่อนเธอเคยมาอีกครั้ง
ว่าแต่เขาจะอะไรกับเธอนักหนา โอ๊ย! ปวดหัวมาทั้งวันเธอยังต้องมาประสาทเสียกับเจ้านายบ้าอำนาจอีก แค่คิดก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว
“นั่งสิ” ลูคัสเห็นว่าหญิงสาวที่เคยมีรอยยิ้มที่เขาเกลียดตอนนี้หน้านิ่ง ก็รู้สึกพอใจไม่น้อยแสดงว่าเรื่องที่เขาทำไปเมื่อเช้าไม่เสียแรงเปล่า
“คุณลูคัสมีอะไรรึเปล่าคะ พอดีฉันมีงานต้องทำ”
“ยังไม่ไปเปลี่ยนชุดอีกเหรอ”
“ชุด? ชุดอะไรคะ ฉันว่าชุดนี้ก็ล้างจานสะดวกดี”
“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เธอมาทำพีอาร์ที่ร้านแทน”
“ฉันก็บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ทำ”
“เรื่องเมื่อเช้าคงสร้างความเดือดร้อนให้เธอไม่มากพอสิท่า เธอถึงดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร”
“ฝีมือคุณเหรอ?”
“ใช่! ฉันทำเอง”
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ”
“ฉันเคยเตือนเธอไปแล้วนะว่าอย่าขัดคำสั่งฉัน”
“ยังไงฉันก็ไม่ทำ เชิญคุณไล่ฉันออกได้เลยค่ะ หรือไม่ฉันก็ลาออกเองซะเลยดีกว่า”
“ฉันขอลาออกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ณัชชาหันหลังเดินออกจากห้อง แต่แล้วประโยคที่เธอได้ยินกลับทำให้สองเท้าของเธอหยุดกะทันหัน
“ออกไปสิ ออกไปเลย แต่เตรียมตัวรับความชิบหายที่จะเกิดขึ้นในชีวิตของเธอได้เลย มันจะไม่ใช่แค่แฟรนไชส์ร้านชานมของเธอแน่”
“…..” สองมือกำเข้าหากันแน่น เธอกัดฟันฟังสิ่งที่เขาพูดแต่ยิ่งฟังมันยิ่งทำให้เธอโมโหขึ้นไปอีก
“เธอว่าเพื่อนบ้านที่ชอบทำเสียงดัง จะทำให้คนที่อยู่ห้องข้างๆรำคาญได้มากแค่ไหน”
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
“อืม…แบบว่าถ้าสมมุติเธอที่อยู่ห้องนั้นได้ยินเสียงคนเอากันทั้งวัน
ทั้งคืน เป็นเธอจะย้ายออกไหม” ณัชชาจ้องมองใบหน้าหล่อแต่แววตาและสีหน้าของเขามันช่างเจ้าเล่ห์จนเธออยากจะจับเขาทุ่มลงกับพื้นอีกสักครั้ง
“…..”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…หน้าเธอตอนนี้ฉันชอบสุดๆ ไปเลย ดีกว่ารอยยิ้มโง่ๆ ของเธอเสียอีก”
“ฉันไปทำอะไรให้คุณเหรอคะ”
“ฉันเกลียดเธอ เกลียดรอยยิ้มโง่ๆ ของเธอ เกลียดที่เธอยุ่งกับไอ้ชูก้า เกลียดที่เธอชอบขัดคำสั่ง”
“เหอะ! ถ้าตัวฉันทำให้คุณเกลียดมากขนาดนั้น ฉันก็จะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก”
“คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ เหรอ” ลูคัสโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาวที่ยืนแน่นิ่งอยู่ เธอไม่แม้แต่จะขยับตัวออกแต่กลับจ้องตาเขานิ่ง
“ฉันชอบเธอตรงนี้แหละ” ใบหน้าหล่อขยับออกห่าง หันตัวไปอีกด้าน หัวใจกระตุกเต้นเร็วขึ้นอย่างบอกไม่ถูกจนเขาต้องรีบหลบหน้าหนี
“เอาเป็นว่าถ้าไม่อยากเดือดร้อนไปมากกว่านี้ ก็ทำตามที่ฉันสั่ง ทำเงินให้ฉันแล้วฉันจะไม่ลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง”
“แค่นั้นใช่มั้ยที่คุณต้องการ”
“ใช่!”
“ก็ได้…ฉันจะทำให้ คุณเลิกยุ่งกับธุรกิจของฉันซะ”
“มีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ทำ”
“รู้อะไรมั้ย มีคนอยู่สองประเภทที่มีสิทธิ์ต่อรองกับฉัน” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้น เธอได้แต่ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ไม่อยากเผยความกลัวที่อยู่ภายในให้เขารู้
“ประเภทที่หนึ่งคือคนที่ฉันจะทำธุรกิจด้วย กับประเภทที่สองคือพวกที่นรกกำลังจะมารับตัว”
“…..”
“เธอจะเป็นแบบไหนดีน้ำชา เป็นคนที่เชื่อฟังหรือเป็นคนที่ฉันจะส่งไปนรกพร้อมกับผู้คนที่อยู่รอบข้างเธอ” ณัชชาสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ มือหนายกขึ้นมาบีบแก้มของเธออีกครั้ง คราวนี้มันทวีความเจ็บยิ่งกว่าเดิม
สิ่งที่เขาพูดมันไม่ใช่คำถามเลยสักนิด แต่เป็นคำขู่ซะมากกว่า คำขู่ที่ไม่ว่าเธอจะเลือกทางไหนสุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ต้องยอมทำตามที่เขาสั่งอยู่ดี
“ว่ายังไงฉันให้โอกาสเธอแล้วนะ ถ้าเธอไม่เลือกฉันก็เสียใจแย่สิ” ลูคัสเอ่ยด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท เขาไม่สนใจใบหน้าสวยที่กำลังโกรธอยู่แม้แต่น้อย
“ปล่อย…ฉัน…อึก” แก้มนิ่มที่ถูกแรงอัดจากมือแกร่งบีบแรงขึ้น ความเจ็บปวดทำให้ณัชชากลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“แค่นี้ถึงกับต้องร้องไห้เลยเหรอ” ลูคัสยังคงยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขามันปีศาจชัดๆ คนไร้หัวใจไม่สนใจความเจ็บปวดของคนอื่น เขาพอใจที่เธอไร้หนทางสู้
“คุณโรคจิตรึไง ฉันบอกว่าจะทำให้แต่เลิกยุ่งกับธุรกิจของฉัน…ฉันขอมากไปเหรอ” แววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของหญิงสาวทำให้ปีศาจร้ายใจอ่อนยอมทำตามที่เธอขอ แต่ก็ใช่ว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาจะยอมรับอะไรง่ายๆ โดยไม่มีแผน
“ฉันให้เธอก็ได้ แต่จำไว้นะว่าวันไหนที่เธอขัดคำสั่งฉัน ฉันจะทำลายทุกอย่างในชีวิตเธอ”
“เลว!”
“เธอยังเจอไม่ได้ครึ่งของฉันเลย ถ้าเธออยากเห็นปีศาจตัวจริงเธอก็ขัดคำสั่งฉันอีกสิ”
“…..” ณัชชาไม่ปฏิเสธว่าคนตรงหน้า แตกต่างจากที่เธอเคยเจอ
ครั้งแรก เธอไม่น่า ใจดีกับปีศาจตนนี้เลย เธอน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าเขามันเจ้าเล่ห์แค่ไหน
หญิงสาวเดินออกจากห้องไปด้วยความโกรธ เวลานี้หนทางจะหนีรอดจากเงื้อมมือปีศาจคงไม่มี เธอจึงจำใจยอมทำตามที่เขาสั่งไปก่อน
ผ่านไปครู่หนึ่งน้ำชายืนทำใจอยู่นานกับชุดเมดที่อยู่ตรงหน้า เสื้อรัดรูปถูกแยกเป็นสองชิ้นกับกระโปรงตัวสั้น ดีหน่อยที่มีผ้ากันเปื้อนไว้ให้ปกปิดหน้าท้องแบนราบของเธอ
เธออยากจะบีบคอเจ้านายโรคจิตให้แหลกคามือ ทว่าตอนนี้เธอไม่อยากเสี่ยงกับทุกอย่างที่สร้างขึ้นอย่างยากลำบากด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอ เพื่อแลกกับความสนุกชั่วคราวของปีศาจ
“เอาไงดีน้ำชา” ริมฝีปากบางหยักได้รูปพึมพำกับตัวเองเบาๆ ระหว่างสวมชุดเมดแสนสั้น เธอไม่น่าเจอเขาเลย ชีวิตที่คิดว่าเจอความสุขบ้างแล้วแท้ๆ ต้องมาตกนรกอีกครั้งเพราะเจ้านายบ้าอำนาจที่เอาแต่ใจตัวเอง
“น้ำชาเสร็จรึยัง” ในขณะที่เธอกำลังคิดไม่ตกอยู่นั้น เสียงเท้าคู่หนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านนอกของห้องแต่งตัว เธอหลุดออกจากความคิด จัดเสื้อผ้าทุกอย่างให้เข้ารูปก่อนจะออกมาเผชิญหน้ากับคนที่รออยู่
- Writer
