Aylardan Şubat. Kış, dağın yamacına yerleşmiş gibi. Camın buğusunu parmak ucumla silerken dışarıyı izliyorum. Gri bir gökyüzü, çıplak ağaçlar ve sessizce yağan ince bir kar... İçimdeki soğuklukla yarışıyor dışarının sessizliği. Ama bu kez farklı. İçim biraz daha diri. Belki alıştım, belki de kabullendim. Ya da bir hedefim var artık. Belki de kendime dair bir umudum. Kim bilir?
Sınavlarım iyi geçti bu ay. Onlara tutundum. Kalem tutan parmaklarım, bir zamanlar kelepçeye alışmıştı. Şimdi bir gelecek yazıyorlar. İtiraf etmeliyim ki, her ne kadar ders çalışmam Agit ’in gazabına uğrasa da… o defterleri yere fırlatıp bana o tokadı indirse de… ben durmadım. Ağladım mı? Elbette. İçim kırıldı mı? Her seferinde biraz daha. Ama o sınavlar… bana bir şey kanıtlamam gerekiyordu. Kendime. Agit hiçbir zam
