เสียงประตูที่ปิดลงอย่างแผ่วเบาเมื่อครู่
ยังดังก้องอยู่ในอกนิภา
เธอนอนอยู่ใต้ร่างของป้อง ใบหน้าแดงเรื่อจากความอับอาย...หรือความวาบหวาม เธอเองก็ไม่แน่ใจนัก
แต่ดวงตาเธอกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
“เขา...รู้?”
เสียงเธอแหบพร่า ถามคำที่ไม่จำเป็นต้องถาม
ป้องไม่ตอบในทันที
เขาเพียงแค่โน้มตัวลงแนบหน้าผากกับเธอ ริมฝีปากเฉียดข้างแก้มอย่างแผ่วเบา
มือยังค้างอยู่ใต้เสื้อผ้านอนบางเบาของเธอ ปลายนิ้วแนบอยู่บนหน้าท้องแบนราบ...ขยับช้า ๆ
“เขารู้”
เสียงเขาเบาราวกระซิบ
“และเขาก็อนุญาต…”
“ทำไม…” นิภาเสียงสั่น
“เพราะเขาอยากให้เธอรู้…ว่าเธอไม่ได้เป็นเจ้าของเขาคนเดียว”
ป้องพูดติดริมฝีปากเธอ
“และเขาก็อยากรู้…ว่าเธอเอง ก็ไม่ได้อยากมีแค่เขาเหมือนกัน”
นิภาหลับตาแน่น เธอรู้ว่าป้องพูดจริง
เธอรู้ตัวดี...ว่าร่างกายเธอกำลังร้อนวูบขึ้นจากภายใน
เธอไม่ได้ผลักเขาออก
ตรงกันข้าม...เธอกลับโน้มตั
