เสียงหัวเราะเบา ๆ ดับลงไปพร้อมกับไวน์แก้วสุดท้าย
ดวงตาทั้งสี่คู่เริ่มหยีลงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ และความเหนื่อยจากทั้งวัน
“โอ้ย...ไม่ไหวละ ขอพุ่งใส่เตียงก่อนละกัน” เฟิร์นว่าแล้วก็เอียงตัวพิงไหล่นัทเบา ๆ
นัทยิ้มรับ ไม่ได้ผลัก ไม่ได้ถอย
นิภาเห็น...ทุกวินาที
เธอลุกขึ้นช้า ๆ พร้อมกับป้องที่ยื่นมือมาให้แบบสุภาพ
“ขอบใจนะ” เธอรับมือเขาไว้
“แค่เดินเข้าห้อง อย่าเพิ่งขอบใจเลยครับ” ป้องพูดติดตลก แต่แววตานั้น...ไม่ใช่เล่น
ห้องพักติดกันมีประตูบานไม้เล็ก ๆ เชื่อมไว้ตรงกลาง เหมือนที่รีสอร์ทหลายแห่งทำไว้สำหรับครอบครัว
แต่คืนนี้...ในหัวของทุกคน ไม่มีใครคิดว่าพวกเขาเป็นครอบครัว
เฟิร์นเปิดประตูฝั่งตัวเอง
“ง่วงจัด...จะอาบน้ำมั้ย?” เธอหันมาถามนิภา
“แค่เช็ดตัวก็พอ...” นิภาตอบเบา ๆ ดวงตาเธอกวาดไปยังประตูไม้บานกลางที่ยังปิดอยู่
ขณะที่นัทเดินไปเข้าห้องน้ำฝั่งของเขา
ป้องหันมาสบตานิภาอีกครั้ง สั้น แต่หนัก
