RAVANO BALTHAZAR: My Wicked Stepbrother (TAGALOG R-18+)

CHAPTER 3

ANOTHER month had passed again but I don’t seem fine. I am still battling with this damn stress because of my loss. I could never get over from my father’s death.

I feel like I was in a dark and tiny room— suffocating. Yeah, I have been acting like I am the bravest woman alive but it’s just an act.

Nakikita nilang lahat na nagluluksa pa rin ako pero hindi puwede sa ‘kin na hindi labanan iyon. Pinapakita ko pa rin kay Mama na hindi n’ya ako maapi-api kahit wala na akong kakampi.

Hindi pa rin ako nakapaghanap ng trabaho dahil inaayawan talaga ako ng mga hiring managers just because I don’t have any certificates to prove that I have job experiences.

Kaya nga magtatrabaho para magkaroon ng first job experience ‘di ba?! But yeah, hindi ko naman talaga sila masisisi dahil kung sakali na makakapasa man ako sa interview… how about sa training?

For sure ligwak ako. I am not use to it, kahit anong trabaho pa ‘yan dahil hindi ako sanay. Hindi ako naka-ranas.

Ito talaga ang isa sa mga disadvantages ng pagiging spoiled brat, daddy’s girl and being happy-go-lucky. Ang dami kong mga realization simula noong mawala si papa.

But don’t worry, Veranica...

Balang araw, I will have my courage back. Hindi pa ako basta-bastang makapagwork ngayon dahil walang araw na hindi ako lutang. As in lutang, I am not in my right senses. I could not focus in everything.

I have been trying naman na… makapag-move on ako pero hindi pa talaga. Sinusubukan ko naman eh. Mahal na Mahal ko kasi si Dad kaya hindi katanggap-tanggap na iniwan n'ya ako.

Tapos dagdagdagan pa ng matandang hukluban. I was talking about my mom’s new husband. Kahit minsan ko lang ‘yon makita but God, I don’t trust that creepy old man.

Hindi ko lang talaga gustong may ibang taong umaaligid sa bahay ng papa ko.

Laging umaalis si Mama, yes… but may mga araw na kapag nandito s’ya sa bahay, doon naman pumupunta ang lalake n’ya and it creeps me out.

I don’t know why kung bakit ko s’ya tinatarayan, basta ayaw ko sa kan'ya. As in ayaw. Another thing kaya ako mas na-d-depress, ang Mama ko talaga mismo dahil iniipit n’ya ako na gipitin. Mauubos na ang savings ko.

“Veranica?” Naalimpungatan ang divine soul ko dahil tinawag ko ng pinakamamahal kong kaibigan, my Yucefina gurl. Mahal ko rin ang gaga na 'to.

“Y-Yes?” I sit up straight and I even cleared my throat para ma-refresh ang mind natin.

Nandito ako ngayon sa kitchen ng humble apartment nila, nakikikain muna ako rito. Hindi naman sa totally na ginututom ako sa bahay, I was just want to stay here para may makasabay akong kumain.

Sino naman ang kasama ko sa mansion. Nakakasawa na rin kaya atupagin ang butler namin.

It’s eight in the morning by the way. “Sabi mo kanina, okay ka lang. Pero alam ko namang hindi ka okay ‘e.” She was facing me while eating a simple heartwarming breakfast. “Huwag ka kaya mag-deny kung halata naman na nalulungkot ka.”

I smiled. “No, I am not gurl. Just don’t mind me,” tugon ko. Obviously, I keep denying that I am fine.

I just don’t want her to see the sadness within me because hindi ko rin gustong masira ang image na… matapang at palaban ako.

May mga problema rin si Yucefina kaya hindi ko talaga sinasabi kung ano ang iba kong nararanasan especially sa mga ginagawa ni Mama sa ‘kin. I never ask a help from her too, hindi ko talaga gusto. As in hindi.

Ayaw kong… madadagdagan ang kan’yang responsibilidad.

Ayaw na ayaw ko talagang nagaalala s’ya na’ng dahil sa ‘kin so it’s better to keep my mouth shut.

May mga anak pa s'ya. 2 years old twins, mga inaanak ko rin. Boy and girl so they are precious to me as well. Yucefina is a single mother because her boyfriend dump her but she moved on anyway. “Kailan kayo lilipat, Veranica? ‘Yong exact date sana.”

I have told her that we are moving out na sobrang layo rito. Five to six hours ang biyahe from here to Warden City. Expected na’ng minsan na lang kami magkikita.

“I don’t know yet. Kahit anong oras naman, p’wede basta may go signal si Mama,” I responded calmly while eating this egg sandwich.

“Kung wala lang sana akong hinahabol, hindi ako sasama but… she told me that babahagian ako ng properties and money from my dad. Dapat akong sumama para makuha ko iyon, hindi n’ya ibibigay if I choose to left behind.” She nooded.

“Dapat naman talagang may hati ka. Although biglaan ‘yong ikinamatay ni tito, hindi p’wedeng wala kang makukuha kasi anak ka.” She is definitely right. Hindi naman ako papayag na hindi ako mabibigyan.

My father is a millionaire pero ang mama ko ang sumalo ng lahat ng yaman. Ilang beses ko rin sinisi ang sarili ko dahil kung pinahalagahan ko lang sana ang malalaking pera na binigay sa ‘kin ng papa ko… nakapagpatayo na sana ako ng sariling negos’yo like, I will build my own company related in fashion.

But because gastador ako, I was spending my money in worthless things that I don’t actually need.

Na-realize ko lang talaga kung gaano ka-importante ang pera, na’ng mawala na si Dad sa buhay ko. Wala akong malaking ipon, ang mamahal pa naman ng bilihin ngayon. Especially the gas, it kills me.

Wala naman na kasi ang lolo at lola ko sa side ni Papa kung pipiliin kung tumira sa kanila. They are both gone. Wala akong ka-close na ibang relatives because they don’t like me.

Lalong-lalo na ang mga sa side ng mama ko. Kung may mabait lang sana ako na mga kamag-anak, I would rather to live with them than my mom but unfortunately, they are just the same. “’Wag na ‘wag mong pabayaan ang sarili mo, Veranica ah? Promise me to take care of yourself.” I put a best smile on my lips.

“Yes naman gurl! I will! Naiinis lang ako sa Mama ko dahil ayaw n’ya akong bigyan ng pera. Hindi ko tuloy mabili ang gusto ko! Kahit anti-stress ko lang sana!” pabiro kong sigaw in high pitched voice para naman masigla pakinggan.

After we ate our breakfast, nag paalam muna akong umalis. Nag-lakad lang ako palabas ng village nina Yucefina and without realizing… sa mall na pala ako pumunta.

My cards are suspended kaya hindi ko magamit. One of my comfort zones ko pa naman ang pag-s-shopping. Adik na adik pa naman ako at minsan kapag stress na stress ako, pumupunta ako sa mall para mag window shopping na lang.

I don’t have enough money so, nag-p-practice ako mag-tipid. Practice pa lang.

However, hindi ko maiwasan mag-dabog dahil nawawalan ako ng panggastos. Money can buy happiness, you know. Naiinis ako kay Mama. Okay pa sana sa akin kung nag asawa s’ya ulit tapos binibigyan n’ya pa rin ako ng pang-allowance, any amount.

Wala ako sa mood mag-tagal sa loob ng mall. Iba pa rin talaga ang may nabibili. Just one swipe of card, makukuha mo na.

I just sighed. Bumaba na lang ako sa exit para maka-labas at nag-hanap ng masasakyang taxi. Bibili ako ng bulaklak for my Dad sa malapit na flower shop. Later I found out that isang libo lang pala ang pera ko pero that’s fine, nakapagbayad naman ako sa taxi driver.

After I have bought a flower for him, sumakay ulit ako ng taxi patungong private cemetery. At doon ko sinabi ang mga nais kong sabihin kay Dad.

Kahit ang bigat sa pakiramdam na tinititigan ang kan’yang lapida, I choose to stay longer para makausap s’ya. Umalis na lang ako dahil parang uulan na yata. I didn’t bring my umbrella so I have to go.

Ang dami pa namang time para mabisita ko ang Papa ko.

I thought makakauwi ako ng matiwasay. Rumarampa lang ako palabas ng malaking gate but all of the sudden… SOMEONE TOOK MY BAG! Of course hinabol ko ang snatcher na ‘yon!

But I failed! Nawala s’ya sa paningin ko!

Sunod-sunod pa ang aking kamalasan dahil may guwapo pa akong lalakeng napagbintangan!

Oh my goodness sake Veranica! Ang tanga mo!

Hindi lang iyon simpleng pagbibintang but, God… please forgive me! Nasampal ko ang maling tao! I know napa-lakas ang sampal ko dahil dumugo ang ilong n’ya!

I was so nervous that time but I felt like that man is not just an ordinary man. Hindi naman ako takot sa mga boys dahil ang dami na rin akong naka-flirt flirt ng mild lang pero ang lalakeng ‘yon? Gosh, parang mapipisa ang apdo ko sa kaba.

Until now, naka-tulala ako sa kisame while lying on my bed. Tatlong gabi na yata ang naka-lipas na hindi ako naka-tulog ng maayos.

How could I sleep because aside sa pag-s-stuggle ko about my father’s death, napapanaginipan ko pa ang lalakeng ‘yon! Dahil ba g’wapo s’ya? Oh come on Veranica! Pull yourself together!

I don’t know if I can call it a dream or a nightmare. Hinahabol daw kasi ako ng scary guy na ‘yon while laughing like a demon.

Umaga na. Hindi ko alam kung anong oras basta, it’s morning already. Tinatamad pa akong bumangon. My body is heavy. Tinatawag na nga ako ng butler ko pero hindi ko pinapansin.

“Senyorita, kinakailangan mo na talagang bumanga ngayon mismo. Naghihintay si Madame Helia sa dining room, please get up.” Ano naman kaya ang problema ng Mama ko?

Makakakain naman s’ya without me ah?

Kumatok pa si Gregor sa labas ng aking pintuan. Bumangon lang ako dahil sa gutom. I didn’t change my sleepwear. Bumaba na ako sa second floor. After na lang kumain, doon na lang ako maliligo.

I was yawning while walking towards the dining room. I could feel my mom’s presence inside kaya magaspang ko s’yang binati pero…

NAKITA KO ANG LALAKENG GINAGAMBALA AKO SA AKING PANAHINIP! S’ya ‘yong pinadugo ko ng ilong!

What on hell is he doing here?! He was glaring me in satanic look! “S-Sino s’ya, Mom?” Sabay tinuro ang lalakeng iyon na naka-upo sa kan’yang harapan!

“HE IS RAVANO BALTHAZAR, YOUR STEPBROTHER!”

I literally covered my mouth. Sa gulat ko, suminghap pa ako! Tumayo pa ang mga balahibo ko from my head to toe! My lips were almost parted.

“P-Please tell me you are kidding right now, Mom…” pakikiusap ko while shaking my head. Tinapunan lang ako ng striktong tingin ni Mama.

“Stop over reacting and have a seat beside me, Nica,” mariing sabat n’ya pero why my knees are trembling kahit hindi naman intentional!

Hindi naman malala but, nanginginig talaga ang mga tuhod ko! Hanggang ngayon kasi, tinititigan ako ng lalakeng ‘yon.

As in ang sama talaga. Well, Veranica… you can’t blame him.

Siguro ‘yong kinagagalit n’ya ay ‘yong sinampal ko s’ya tapos na-nose bleed pa.

Kasalanan ko 'yon so, I will apologize later. I cleared my throat para hindi na ako mag-panic.

Lumakad ako sa kinaroroonan ni Mama pero, iniiwasan kong mag-tama ang mga mata namin ng lalakeng stepbrother ko raw.

Sana joke lang ‘to.

Hinila ko ang katabing chair ni Mom then I took my seat but naka-yuko ako. I am guilty kasi.

However, I am hoping na hindi totoo ang sinabi ni Mama na magiging kapatid ko ‘to.

“Is this your daughter?” Kinakagat ko ng madiinan ang upper lip ko.

His voice is so deep yet rough. Parang walang paggalang ang tone ng boses n’ya.

Geez, tinayuan ako ng mga balahibo. Hindi maganda pakinggan. Creepy sa tainga.

“Yes, dear. She is Veranica Vades. Twenty seven years old—“

“Can you leave us?” magaspang n’yang utos sa mama ko na parang makapag-salita, s’ya ang hari rito sa bahay ah?

No, should I say… mukhang s’ya mismo ang may-ari nitong bahay namin. Hindi pa nga ako naka-limang minutong naka-upo, na-bwisit na agad ako ah?

“Of course, dear.” Naramdaman kong tatayo na si Mama kaya na’ng tumayo na s’ya, tumayo na rin ako but she held my both shoulders at pinaupo pabalik.

“Stay here. Kausapin mo si Ravano,” she mandated. “And please, don’t bend your head like that! Face him!” Gusto kong sigawan pabalik si Mama but I can’t speak for now.

Bakit kasi ako kinakabahan?

Umalis na si Mama sa pwesto n’ya. Pinakinggan ko muna ang tunog ng takong ng kan’yang heels.

Hanggang sa hindi ko na narinig and lastly... I heard that she closed the door. And then, I am trapped with this man who has uncomfortable wicked aura. “Raise your head, stepsis.” Uminit ang tainga ko sa sinabi n’ya kaya inangat ko na nga s’ya ng tingin.

But damn, gusto ko na lang ulit ibalik sa pagkakayuko ang ulo ko dahil… I never seen a man that has a perfect manly face!

He has sharp long face, jawline na parang inukit ng mga anghel… sakto ang tangos ng kan’yang ilong. Sexy shaped thick lips, thick eye brows… and his black hair has charming thick wavy locks! Dumagdag pa sa kan’yang s*x appeal ang balbas n’ya magkabilang mga panga and chin.

Sorry sa word but bulbulin yata ang lalakeng ‘to dahil nahagip ko kasi ng tingin ang likod ng kan’yang palad na may maninipis at med’yo mahabang balahibo roon.

Not just that, ang laki rin ng kan’yang katawan! Halos mapipigtas na ang nip buttons ng fitted black long sleeve polo shirt n’ya! Maskulado rin yata ‘to kaya nakakatakot.

“Are you done checking me out, stepsis?” Bumalik ako sa katinuan. Tinaasan ko s’ya ng kaliwang kilay.

“Stop calling me that way, stepbro…” pangmalakasan kong pagtataray sa kan’ya.

His jaw clenched. Naalala ko tuloy ang ama n’ya na gan’yan din ang ginawa nu’ng na-bwenamahunan ko ng pagkasuplada ko.

I have noticed na magkahawig pala sila ng Dad n’ya.

In short, parehas silang mukhang demonyo.

“You are just small woman but you have a strength to slap me like that huh?” Taos puso ko s’yang tinanguan.

May additional sweet smile pa ako sa kan’ya. “Apologize again. Because of you, my nose won’t stop bleeding that day.”

“Kasalanan ko bang mahina ang resistens’ya mo kaya ka dinugo—“

“How about…” Med’yo nag-panic ako dahil dinampot n’ya ang table knife na naka-lapag sa dining table katabi ng plato.

Kinapitan iyon gamit ang left vieny hand n’ya. I swallowed my own breath sa sunod kong nasaksihan. Pinadikit n’ya ang kanang pointing finger sa talim ng table knife.

Ngumiwi ako na’ng pinadulas n’ya iyon paibaba. “…I will slice that tongue of yours? I have told you to apologize.” Tuluyan na akong hindi naka-hinga dahil nakita ko kung paano dumaloy ang dugo sa kahabaan ng table knife at tumulo pa ang ilang patak sa white dining table.

Napa-igtad pa ako sa gulat dahil bigla n’yang sinaksak iyon sa mesa.

Napa-baon doon ang table knife. Dumoble ang pag-t***k ng heart ko.

Is he a psycho?

Sinalubong ko tuloy s’ya ng tingin. “Gusto mo isaksak ko pa sa ‘yo ‘yang kutsilyo sa ilong mo para dumugo ulit?” maarteng tugon ko.

Mukhang hindi s’ya makapaniwala sa sagot ko. “Akala mo matatakot mo ako? Masama ang gising ko ngayon.”

Tumayo ako sa pagkakaupo habang naka-baba ang tingin ko sa kan’ya. “Sa ibang araw mo na ako kausapin… stepbro,” I said in sarcastic way lalo na ‘yong sinabi ko sa dulo.

Bago ko pa masilayan ang mga sungay n’ya, nagmadali akong umalis sa kan’yang harapan dahil nagbabadya na s’yang mag-transform.

Patakbo akong nag-lakad palabas. Na’ng marating ko na ang pintuan ng dining room, lumabas kaagad ako at sinarado. Sumandal pa ako sa pinto. Napa-tulala.

Doon ako sunod-sunod na huminga ng malalim. I even placed my right palm on my chest. This is ridiculous… my heart is throbbing so hard! “Oh my, oh God… that was close…” Yeah… I admit!

He scared the hell out of me!

If he has horns too, well in that case… MAS LALO KONG HAHABAAN ANG AKING MGA SUNGAY!