พายุมาร_มาเฟียหวง(ก้าง)

▪อิตาลี▪ ☆ณ สนามบินนานาชาติ "พี่เกรซทางนี้!" ฝน (ไอรดา พัชสุวรรณ์)อายุ23ปี หันมาบอกด้วยน้ำเสียงเร่งรีบขณะลากกระเป๋าเดินทางใบโตเดินปะปนเข้าไปในฝูงชนอันแออัดของผู้โดยสารขาเข้าในท่าอากาศยานนานาชาติของอิตาลี "ฝนรอพี่ด้วย" เกรซ (อัณยา พัชสุวรรณ์) อายุ24ปี ร้องเรียกพยายามลากกระเป๋าใบใหญ่ไม่ต่างจากของน้องสาว ตามเข้าไปในฝูงชนโดยเร็ว "ฝนเดี๋ยวก่อนพี่ตามไม่ทัน!" เริ่มชะลอฝีเท้าลง หันรีหันขวางไม่แน่ใจในทิศทาง เพ่งฝ่าผู้โดยสารจำนวนมาก กราดสายตามองหาผู้หญิงผมสั้น ใส่เสื้อแขนยาวคอเต่าสีดำเหมือนที่น้องสาวใส่ "ฝน ฝนอยู่ไหน!?" เดินกึ่งวิ่ง..กระสับกระส่าย มองหาไปรอบบริเวณที่แออัดไปด้วยฝูงชนจำนวนมาก "อุ๊ยย!" ...ปึ๊ก... ...เคร้งง... ...แกร็บ… เกรซยกขาที่ใส่รองเท้าบู๊ทสีน้ำตาลขึ้นแล้วก้มลงมองไปที่พื้น ซากแว่นกันแดดสีดำสนิทแตกละเอียดอยู่ที่พื้นใต้รองเท้า "Sorry!" เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นตรงหน้าท่ามกลางเสียงอึกทึกจอแจของผู้คนรอบข้าง เกรซค่อยๆ ไล่สายตาขึ้นตามเสียงรองเท้าผู้ชายเงาวับสีดำ กางเกงสแล็คสีดำ เสื้อเชิ้ตเนื้อนุ่มสีดำถูกทับด้วยเสื้อสูทเรียบหรูสีดำสนิทอีกเหมือนกันและสุดท้ายเนคไทสีดำ "....." อ้าปากค้างแหงนหน้าขึ้นมอง ผู้ชายคนนี้น่าจะสูงไม่น้อยกว่า 185cm ช่วงบ่าและแผ่นอกกว้างอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม ลำคอแกร่ง ไรเคราสีเขียวกระจายรอบคางบึกบึน ริมฝีปากดื้อรั้นเอาแต่ใจเม้มแน่นและตอนนี้ดูเหมือนออกจะรำคาญนิดๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว จมูกโด่งเป็นสัน ผิวสีเข้ม ผมสีดำสนิท ดวงตาดุ แข็งกร้าว กำลังจ้องเขม็งตรงมา ทำเอาคนถูกมองรู้สึกเย็นยะเยือกผสมเร่าร้อนแปลกๆ "I'm so sorry..." เกรซกระซิบขณะกำลังหลงเข้าไปในวังวนของดวงตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำสนิทที่ตอนนี้เริ่มแปรเปลี่ยนมีจุดสีทองทอประกายแปลกๆ อยู่ตรงกลาง "หลีกไป!" ชายร่างยักษ์ใส่ชุดสีดำสนิทไม่ต่างจากผู้ชายตรงหน้ากรูกันเข้ามารอบทิศทาง หนึ่งในห้าคนถ้าเกรซนับไม่ผิดใช้แขนแข็งแรงของตัวเองผลักเกรซค่อนข้างแรงเพื่อให้พ้นทาง "บอสครับ เราต้องรีบ!" ผู้ชายร่างยักษ์ในชุดสูทสีดำทางขวามือแทรกกลางเข้ามาแบบเสียมารยาท ทำเอาเกรซต้องเซถอยหลังไปถึงสองก้าว ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าบอส เพียงพยักหน้าคมเข้มเล็กน้อยจนแทบจะมองไม่เห็นแล้วก้าวยาวๆ จากไป "เอ่อ.. คุณคะ แว่นของคุณ ฉันยินดีจ่ายค่าเสียหาย..คุณคะ" ตะโกนไล่หลังร่างสูงใหญ่ที่เดินลับหายเข้าไปในกลุ่มคน เกรซก้มลงเก็บขาแว่นและเลนส์อีกข้างที่อยู่ในสภาพร้าวขึ้นมา "พี่เกรซมัวยืนทำอะไรอยู่รีบไปกันเถอะค่ะ!? เดี๋ยวจะไม่ทันรถไฟ" ฝนส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล ต้องย้อนกลับมาตามหาเมื่อจู่ๆ พี่สาวก็หายตัวไป "พี่ขอโทษ" ตื่นจากภวังค์ หย่อนแว่นดำที่อยู่ในสภาพเกินเยียวยาลงกระเป๋าเสื้อโค้ดตัวยาว ☆ณ โรงแรมขนาดย่อมในโซนนอกเมืองของอิตาลี (ราคาย่อมเยาว์เหมาะกับผู้ที่มีรายได้ปานกลางทำให้เนื้อที่ภายในห้องมีจำกัด) "ฝนพรุ่งนี้เรามีโปรแกรมไปไหนกันบ้าง?" เกรซ หญิงสาวใบหน้ารูปไข่ ผมดกยาวหยักโศกถึงกลางแผ่นหลัง ดวงตาหวานปนเศร้า ผิวขาวเนียนละมุน รูปร่างอวบอิ่ม สะโพกผายงามงอนถามขึ้นขณะกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำอยู่ที่พื้นข้างเตียง "อันดับแรกเราจะไปชอปปิ้งก่อนเลยค่ะ" ฝน หญิงสาวผิวขาวในตาหวาน ขนตายาวเป็นแพ ผมสีดำสนิทซอยสั้น ปากบางจิ้มลิ้ม รูปร่างผอมเพรียวดูช่างน่าทะนุถนอม ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "หื้อออ.. มาช้อปปิ้งเหรอจ๊ะ? พ่อกับแม่ฝนส่งพี่ให้ตามมาเพื่อเป็นเพื่อนช่วยดูที่สำหรับเรียนต่อปีหน้าของฝน ตามที่ฝนโทรไปขอพวกท่านตอนที่เที่ยวอยู่ในสวิสฯกับเพื่อนไม่ใช่เหรอจ๊ะ?" แกล้งแซวน้องสาวต่างแม่ เกรซเป็นลูกนอกสมรสที่พ่อไม่ต้องการ แต่ด้วยความจำยอมทำให้ท่านต้องยอมรับและส่งเสียเลี้ยงดูแบบไม่ค่อยเต็มใจ เกรซนึกย้อนไปถึงสาเหตุที่ทำให้พ่อต้องยอมรับ.. ก่อนที่แม่จะตายด้วยโรคร้ายในระยะสุดท้ายได้พาเกรซมาแสดงตัวและบังคับให้พ่อที่ไม่ต้องการรับผิดชอบ นับจากวันที่เกรซถูกพามาอยู่ที่บ้านของพ่อเมื่อตอนอายุหกขวบ เกรซก็ไม่เคยได้ข่าวจากแม่อีกเลย.. ตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านของพ่อวิทย์ ต้องทนอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างไปจากพี่เลี้ยงและคนรับใช้ ต้องตกเป็นเบี้ยล่าง ยอมเสียสละทุกอย่างให้ฝนที่เป็นลูกถูกต้องตามกฎหมายของพ่อวิทย์กับแม่รุ้ง รุ้งเมียของพ่อที่เกลียดเกรซยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน ทุกปัญหาที่เกิดขึ้นภายในบ้านสอนให้เกรซรู้ว่า ถ้าเพียงแต่เกรซก้มหน้ายอมรับผิดหรือเอ่ยปากขอโทษ ปัญหาจะจบในเวลาอันรวดเร็ว "เราต้องไปหาที่เรียนแน่นอนอยู่แล้ว แต่ฝนอยากไปชอปปิ้งก่อน" ฝนพูดเอาแต่ใจเหมือนทุกครั้งเพราะรู้ดีว่าไม่มีทางโดนขัดใจ ถึงแม้ความจริงจะไม่มีใครรู้ว่าไม่ได้ต้องการมาหาที่เรียนต่อ แต่มาเพื่ออะไรบางอย่างที่มีค่ามหาศาล "ตามใจจ๊ะ พี่ถูกสั่งให้มาเป็นเพื่อนอย่างเดียว ไม่ได้ให้ออกความคิดเห็น" ยอมเป็นเบี้ยล่างเช่นที่ผ่านมา "ใช่แล้วค่ะ นี่แหละพี่เกรซที่ฝนชอบ! เข้าใจฝนทุกเรื่อง" -------------☆▪☆▪☆-------------