ซาตานซ่อนรัก

ซาตานซ่อนรัก #1.2_ตะวันทอแสง

? ณ เกาะมาลิน



~อาทิตย์ต่อมา~

ซัมเมอร์ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ กระเป๋าเดินทางถูกลำเลียงออกมาวางบนดาดฟ้าเรือเมื่อการเดินทางใกล้สิ้นสุด จุดหมายปลายทางคือเกาะมาลิน

ความสวยงามของหาดทรายสีขาวสะท้อนกับเปลวแดดเปล่งประกายเหมือนเกล็ดหิมะแสนสวย เห็นได้ชัดเจนแม้ในระยะไกล

"สวยจัง"

ซัมเมอร์พึมพำ เหม่อลอย

"พี่ก็คิดงั้น สวยมาก"

ป่านลูกชายคนโตของวิชาญขยับเข้ามายืนเคียงข้าง

สายตาทุกคู่บนเรือยอร์ชจับจ้องไปที่หาดทรายสีขาวในขณะที่เรือกำลังเคลื่อนเข้าไปใกล้ทุกขณะ

ซัมเมอร์ผุดยิ้มอ่อนโยน สูดลมหายใจเอาอากาศสดชื่นและกลิ่นน้ำทะเลเข้าปอด

"ซัมเมอร์ถือกระเป๋าให้ฝ้ายด้วย!"

ฝ้ายน้องสาวป่าน อายุแก่กว่าซัมเมอร์สองปีตะโกนออกคำสั่งมาจากในเคบิน

"...."

ซัมเมอร์สะดุ้ง ละสายตาจากความสวยงามเบื้องหน้า หมดเวลาในการชื่นชม หน้าที่สำคัญกว่าสิ่งใด

~สิบนาทีต่อมา~

เรือจอดเทียบท่าพร้อมกับสัมภาระกองโตที่ถูกยกลงมาวางกองรวมกันบนสะพานไม้

"คุณวิชาญใช่มั๊ยครับ? ผมสนเป็นหัวหน้าคนงาน นายหัวตะวันสั่งให้ผมมาคอยดูแลและพาทุกคนไปบ้านพัก อืม.. นายหัวจะมาพบตอนมื้อค่ำ เชิญทางนี้ครับ"

สนแนะนำตัวด้วยใบหน้าเรียบเฉย

แขกทั้งห้าคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก รู้สึกขนลุกเมื่อเห็นหน้าตาอัปลักษณ์มีรอยแผลเป็นบวกกับรูปร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์ของหัวหน้าคนงาน

ต่างคนต่างเงียบกริบ เดินตามไปอย่างว่าง่าย..

บ้านพักรับรองสร้างจากไม้สักทั้งหลังตั้งอยู่บนภูเขาหิน มีสามห้องนอน สามห้องน้ำ มองเห็นวิวทะเลด้านตะวันตกของเกาะ

ระเบียงเปิดโล่งรอบตัวบ้าน ทำให้บ้านทั้งหลังเย็นสดชื่นตลอดทั้งวัน ม่านสีขาวลายภูเขาโบกสะบัดตามแรงลม

"มีบ้านอยู่บนยอดเขาด้วย"

วิชาญชี้ชวนให้ทุกคนมองไปที่หลังคาสีเข้มขนาดใหญ่แทรกตัวอยู่หลังทิวไม้ เส้นทางคดเคี้ยวขึ้นไปเป็นเส้นทางตรงข้ามกับบ้านพักแขก

"หลังนั้นเป็นบ้านของนายหัวตะวันครับ เชิญทุกท่านพักผ่อนตามสบาย เดี๋ยวแม่บ้านจะเอาน้ำกับผลไม้มาให้ ผมขอตัวก่อน"

สนพูดเหมือนหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก พูดจบหันหลังเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ

------------------$$-♤-$$-----------------

(ชั่วโมงต่อมา)

ฝ้ายเริ่มออกอาการเบื่อหน่ายปนเซ็ง หันไปมองนาฬิกาติดผนังที่บอกเวลาสี่โมงเย็น จนกว่าจะถึงเวลาอาหารค่ำอีกหลายชั่วโมง เดินกลับไปกลับมาคิดหาวิธีฆ่าเวลา

"คุณแม่ ฝ้ายอยากไปเดินเล่น"

ฝ้ายเข้ามาทรุดตัวนั่งข้างมารดา

"ไปซิลูก พาพี่ป่านไปด้วย"

มนออกปากอนุญาต ก่อนจะหันมามองลูกชาย

"...."

ป่านถอนหายใจ ขยับลุกขึ้นยืนตามฝ้าย ใจจริงไม่อยากไปแต่ไม่กล้าปฏิเสธ เป็นแบบนี้เสมอไม่เคยกล้าขัดใจพ่อแม่

"ซัมเมอร์มาถือร่มกันแดดให้ฝ้าย"

ฝ้ายออกคำสั่ง ถูกตามใจตั้งแต่เด็กนิสัยเอาแต่ใจเกิดจากการที่ถูกประคบประหงม

"ค่ะ"

ซัมเมอร์เป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่อาจปฏิเสธคำสั่ง

"ทำไมไม่ถือเอง กะอีแค่ร่ม!"

ป่านเอ็ดน้องสาว

"พี่ป่านยุ่งทำไม ที่นี่ลมแรงจะตาย ฝ้ายถือไม่ไหว"

ฝ้ายเมินหน้าหนีพี่ชาย ดูก็รู้ว่าป่านเข้าข้างซัมเมอร์ ยิ่งเข้าข้างมากก็ยิ่งอยากแกล้ง

เกาะมาลินเต็มไปด้วยธรรมชาติอันงดงาม ดึงดูดสายตาชาวกรุงเอาไว้ด้วยมนต์ขลังที่เกิดจากท้องฟ้าสีครามและหาดทรายสีขาวเนื้อละเอียดดุจผงไข่มุก

เกาะมารินมีความลับอันสวยงามซุกซ่อนรอให้ค้นหา เพียงแค่ตาเห็นอาจไม่มากพอเท่ากับการใช้ใจสัมผัส การเปิดใจยอมรับโดยไม่ผ่านการปรุงแต่งจะรู้ว่าที่แห่งนี้มีมากกว่าความงดงามตามธรรมชาติ

พลังบางอย่าง พลังของความมุ่งมั่นทุ่มเทคือพลังกายและพลังใจของนายหัวตะวันที่สละให้กับเกาะมาลิน

"พี่ป่านทะเลสวยจังเลย หาดทรายเนียนนุ่มมากๆ"

ฝ้ายยิ้มเกลื่อนใบหน้า ตะโกนบอกพี่ชายในขณะที่กระโดดโลดเต้นไปมาบนผืนทราย

"พี่ป่านดูนั่นซิ"

ชี้นิ้วชักชวนให้พี่ชายดู สะดุดตาเข้ากับสะพานไม้ที่ทำเป็นตารางสี่เหลี่ยมยื่นลงไปในทะเล

"เขาทำอะไรกัน?"

ฝ้ายยกมือป้องแสงแดด หันมาถามพี่ชาย

"คงเป็นฟาร์มไข่มุก"

ป่านก้าวมายืนเคียงข้าง มองตามสายตาน้องสาว

"เราไปดูกันเถอะ เผื่อจะได้ไข่มุกสวยๆแพงๆติดไม้ติดมือกลับบ้าน"

ฝ้ายไม่รอช้า พูดจบ วิ่งนำหน้าทุกคนออกไป

------------------$$-♤-$$-----------------

"น้องนั่นเอาไว้ทำอะไร?"

ฝ้ายหยุดถามกลุ่มเด็กชาวเกาะที่กำลังวิ่งไล่ตามปูลมอยู่ใกล้กับสะพานไม้

"เลี้ยงมุกครับ"

แค่ได้ยินคำตอบก็ทำเอาหูผึ่ง ดีใจจนเนื้อเต้น อยากเห็น อยากได้มาครอบครอง

ฝ้ายก้าวขาอย่างไม่ลังเลขึ้นไปบนสะพานไม้ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย

"ฝ้ายอย่าลงไปเลย"

ป่านร้องห้ามตามหลัง

"พี่ป่านไม่ไปก็ช่าง ซัมเมอร์ตามมา เอาร่มมากางให้ฝ้ายด้วย เดี๋ยวผิวเสีย"

"แต่.. เอ่อ.. ฝ้ายสะพานไม้พวกนี้มันเดินลำบาก"

ซัมเมอร์บอกไม่เต็มเสียง แค่มองด้วยสายตาก็รู้ว่าต้องใช้ความชำนาญค่อนข้างมาก แผ่นไม้ขนาดใหญ่กว่าฝ่าเท้าเล็กน้อยถูกนำมาตอกยึดทำเป็นสะพานง่ายๆ

ถึงแม้จะแข็งแรงทนทานแต่สำหรับมือใหม่ เป็นไปได้ยากมากที่จะไม่ตกลงไปในน้ำ

"บอกให้ตามมา อย่าพูดมาก! ฝ้ายจะไปดูตรงโน้น พวกผู้ชายกำลังมุงดูอะไรกัน"

ฝ้ายสะบัดเสียงรำคาญ กลุ่มชายฉกรรจ์สี่ถึงห้าคนที่กำลังก้มดูอะไรบางอย่างในน้ำทำให้ตื่นเต้นอยากเห็นเร็วๆ

"....."

ซัมเมอร์ถอนหายใจ กำมือที่ถือร่มเอาไว้แน่น ค่อยๆก้าวแบบต่อขาไปอย่างน่าหวาดเสียว จนกระทั่งถึงตัวฝ้าย

ในทันใดนั้นเอง..

"ว๊ายยยย!!"

ฝ้ายกรีดร้องเสียงดัง ขาข้างซ้ายเหยียบพลาด จมลงไปในช่องว่างของสะพาน ร่างบอบบางซวนเซทรงตัวไม่อยู่ สองมือไขว่คว้าหาที่ยึด

"ฝ้ายระวัง!!"

สัญชาตญาณสั่งให้ซัมเมอร์ทิ้งร่ม ยื่นมือออกไปจับแขนของอีกฝ่าย

"โอ๊ะ!"

ซัมเมอร์ตาโตเมื่อฝ้ายตะปบพร้อมกับออกแรงกระชาก หวังจะใช้ร่างของซัมเมอร์เป็นตัวส่งให้ตัวเองขึ้นมายืนดังเดิม

“ไม่!”

ซัมเมอร์เสียหลัก ซวนเซไปข้างหน้า

'ไม่ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น!'

หลับตาปี๋ กรีดร้องอื้ออึงในใจ น้ำทะเลอยู่ใกล้แค่คืบ

ในเสี้ยววินาทีลำแขนเรียวก็ถูกกระชากอย่างแรงจนน่ากลัวว่าไหล่อาจจะหลุดติดมือ

"...."

ซัมเมอร์กลั้นลมหายใจ ค่อยๆลืมตาขึ้นมอง แขนทั้งสองข้างถูกรวบเอาไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่ของใครบางคน

แผ่นอกกล้ามเป็นมัดแนบไปกับหน้าอกอวบหยุ่นนุ่มนิ่ม ลมหายใจร้อนจัดเป่ารดพวงแก้มนวลเนียนแดงระเรื่อ แสงตะวันยามเย็นส่องผ่านด้านหลังของร่างสูงใหญ่ทำให้เห็นเพียงเงาเลือนลางของใบหน้า

"พราวฟ้า"

เสียงทุ้มพร่าเบาเหมือนเสียงกระซิบดังออกมาจากปากของชายหนุ่มที่กำลังกอดรัดแนบแน่น

------------------$$-♤-$$----------------