Mutluluğa açmıştı gözlerini Ömür. Yeşilin en güzel tonu sızarken ruhuna, hissettiği bu duygudan korkmamayı diliyordu. Ondan değil de hissettiklerinden korkması tuhaf mıydı? Yüreğinde her geçen gün büyüyen bu duyguya engel olmak istemiyordu artık. Ve olamayacağını da biliyordu. Ket vurmak istemiyordu hissettiklerine. Özgür olmalıydı duygularını yaşarken. Özgür'lü olmalıydı…
Dün gece Özgür'ün gözlerinde gördüğü ifade belki de bu kararı almasına sebepti, bilmiyordu. Kalbinin söyleyeceklerini öylesine merak ediyordu ki... İnanmak istiyordu bu aşka. Ve kapılmak istiyordu bir yaprak misali fırtınaya.
“Günaydın nefesim.” Dedi baygın baygın bakan kardeşine. Uykudan yeni uyandığı şişmiş gözlerine bakınca anlaşılıyordu. Kardeşinin bu haline bayılıyordu Ömür. Dağılmış saçlarını özensizce salışı ve
