Sevmelere doyamadığımsın demiş bir şair. Ne güzel söylemiş diye düşündü Ömür. Sevmelere doyamıyordu gerçekten. Nasıl mümkün kılabilmişti bunu? Nasıl fark ettirmeden sızabilmişti en derinlerine? Şikâyetçi değildi bundan. Kalbinin onunla dolup taşması öyle güzel hissettiriyordu ki… Mutlu hissettiriyordu ve huzurlu. Özel hissettiriyordu en çok... Sanki dünyadaki en güzel şeye bakarmış gibi bakıyordu ya gözlerine, o an kendini gerçekten özel hissediyordu Ömür. Yitip gitmek istiyordu onda...
Hiç kokusunu solumamıştı. Kalp atışlarını duyacak kadar yakın olmamıştı. Bir tek gözlerinin derinlerine bakabilmişti sınırsızca... Buna da razıydı aslında. Gözleri kendisine hep böyle aşkla baksın yeterdi. Yine de merak ediyordu kolları arasında olmayı. Ona sığınmayı... Ait olmayı. Ona dokunacak cesareti
