บ่วงรักมาเฟีย

“มาหาใครคะ” เสียงใสถามผู้ชายสองคนที่ชะเง้อเข้าไปในบ้านหลังเล็ก นิ้วพวกเขากดกริ่งซ้ำ ๆ เพื่อเร่งเร้าให้คนในบ้านออกมา “มาหาป้าวรรณ น้องรู้จักมั้ย” พลอยภัทรไม่ตอบ มองรอบ ๆ ว่าพวกเขามีอาวุธร้ายหรือไม่ แต่เมื่อเห็นว่าข้างกายมีเพียงมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ก็เบาใจ และคงไม่ได้มาทำเรื่องน่ากลัว แม้จะแต่งตัวมิดชิด หน้าถูกปิดด้วยหมวกกันน็อกก็ตาม “รู้จักค่ะ แต่น่าจะไม่อยู่บ้าน มีธุระอะไรมั้ยคะ เดี๋ยวบอกให้ค่ะ” “งั้นบอกแกด้วยว่าเถ้าแก่ให้มาทวงเงิน ค้างดอกเบี้ยมาห้าวันแล้ว พรุ่งนี้พี่จะมาใหม่ บอกแกอย่าหลบหน้า” “ค่ะ” พลอยภัทรรับปาก ทำเป็นไม่เดือดร้อน แต่ใจแหลกสลายเมื่อรู้ว่าแม่กู้เงินนอกระบบอีกแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่คนทวงหนี้กดกริ่งไม่เลิก เพราะพวกเขารู้ว่าในบ้านมีคนอยู่แน่นอน “พลอย” รดาวรรณเปิดหน้าต่างเรียกลูกสาว โยนกุญแจบ้านให้ไขแม่กุญแจที่ล็อกจากด้านนอก เมื่อพลอยภัทรเดินเข้ามารีบปิดประตูกับผ้าม่านจนด้านในมืดมิด ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองและแดดจ้าเหลือเกิน “แม่กู้เงินอีกแล้วเหรอ” เธอทักทายด้วยคำถาม ไม่สวัสดีหรือสวมกอดแม้จะแวะมาหาเพราะคิดถึงก็ตาม “แม่จำเป็นน่ะพลอย” พลอยภัทรเบื่อคำนี้ ความเป็นของแม่คือการเล่นพนัน ทุกอย่างที่เดิมพันผลแพ้ชนะด้วยเงินคือกิจกรรมที่แม่โปรดปราน “เท่าไหร่” “อะไรนะพลอย” รดาวรรณไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่นัก สายตากำลังสอดส่องว่าจะมีเจ้าหนี้แวะเวียนมาอีกหรือเปล่า “แม่กู้เงินมาเท่าไหร่” “ไม่เยอะหรอกพลอย” “เท่าไหร่” พลอยภัทรไม่ถามเปล่า เธอยืนมองหน้าจนกว่าแม่จะตอบคำถาม และเป็นตอนนี้เองที่รดาวรรณรู้แล้วว่าสิ่งที่ควรสนใจคืออะไร “หนึ่ง...” “หมื่น?” “แสน แต่... แต่แม่จะไม่กู้แล้วพลอย ใช้หนี้ก้อนนี้หมด แม่จะเลิกแล้วพลอย แม่สัญญา ครั้งสุดท้ายแล้ว แม่จะไม่กู้อีกแล้วพลอย” พลอยภัทรพยายามใจเย็น เพราะนี่เป็นครั้งสุดท้ายครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “แม่ไปเล่นไพ่ที่ไหน” “ก็แถวนี้แหละพลอย บ้านคนนั้นที คนโน้นที” “แม่เข้าบ่อนใช่ไหม” ไม่มีทางที่เล่นพนันกับเพื่อนบ้านจะหมดเงินเป็นแสน “อย่าบังคับให้แม่ต้องโกหกได้มั้ย” “แล้วแม่บังคับให้พลอยต้องถามทำไม เมื่อไหร่จะเลิกทำให้พลอยลำบากใจสักที แม่ไม่หาเงินพลอยไม่ว่า แต่อย่าเอาเงินที่พลอยให้ไปเล่นไพ่ได้มั้ย!” “มึงกล้าพูดกับแม่ขนาดนี้เลยเหรอ!” รดาวรรณหมดความอดทน อุตส่าห์พูดดีด้วย แต่สุดท้ายลูกก็เหิมเกริม นิ้วชี้ผลักหัวพลอยภัทรเบา ๆ ทว่ายิ่งผลัก ความแรงยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ กว่าจะหยุดก็ตอนที่เห็นน้ำตาลูกสาวหยดลงพื้น “ตอนเด็ก ๆ พลอยไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่ถึงบอกว่าพลอยเป็นภาระ ทั้ง ๆ ที่พลอยไม่ได้ขอแม่มาเกิด แต่ตอนนี้พลอยเข้าใจความรู้สึกแม่แล้วล่ะว่าการต้องเลี้ยงดูคนที่เอาแต่ใช้เงินมันเป็นยังไง” เพี้ยะ! “อีพลอย!” นิ้วทั้งห้าฟาดลงบนหน้าพลอยภัทร แต่คนถูกกระทำก็ไม่คิดสู้ “มึงปากดีเกินไปแล้วนะพลอย มึงไม่ต้องมาเป็นลูกกูอีก ตัดแม่ตัดลูกกันไปเลย” พลอยภัทรพยายามกลั้นน้ำตา เจ็บใจที่แม่พูดแบบนี้เป็นครั้งที่ร้อย ยิ่งเห็นสามีใหม่ของแม่เปิดประตูห้องมายืนมองก็ยิ่งช้ำ รังเกียจสายตาที่มองมาอย่างหื่นกาม ไม่เกรงใจคนที่ตัวเองเรียกว่าเมียบ้างเลย “มึงหาเงินมาใช้หนี้ให้กูแล้วมึงไม่ต้องกลับมาอีก เชิญไปใช้ชีวิตชีวิตดี ๆ ที่มึงฝันคนเดียวเลย เงินหนึ่งแสน ถือว่ามึงได้ตอบแทนที่กูเลี้ยงมึงให้โตมาปากดีแบบนี้แล้วกัน” “ตกลง” เธอตอบเสียงสั่น กระชับสายกระเป๋าที่ยังไม่ได้วางลงให้มั่นคงบนไหล่ ไม่หันไปมองข้างหลัง เหนื่อยเต็มทนกับการพยายามเป็นลูกที่ดี แต่แม่ไม่เคยเห็นค่าเลยแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อน้ำตาเหือดแห้งไปพร้อมกับใจที่เข้มแข็งขึ้น เธอก็ตรงไปยังอาคารพาณิชย์สูงห้าชั้นในซอยแห่งหนึ่งที่ประตูปิดไว้และมีป้ายโฆษณาให้เช่า แต่เธอรู้ว่านี่เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ เพราะทำไว้เพื่อไม่ให้คนทั่วไปรู้ว่าด้านในเป็นบ่อนการพนัน หนำซ้ำเบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มีอยู่จริง “เดี๋ยวนี้เด็กมหาลัยเข้าบ่อนกันแล้วเลยเหรอ” ภวิศถามขณะที่นั่งอยู่ในรถตู้ราคาแพง เสียงเครื่องยนต์เงียบสงัดและฟิล์มสีดำรอบคัน ทำให้เขาจ้องมองพลอยภัทรในชุดนักศึกษาที่ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าวได้ชัดเจน “ไม่น่าใช่ครับคุณวิศ คงเป็นวัยรุ่นที่อยากสร้างตัว เห็นเจ้าของตึกบอกว่าช่วงนี้นักศึกษาพยายามติดต่อหาเจ้าของบ่อย ๆ ส่วนใหญ่อยากเปิดคาเฟ่ เปิดร้านทำเล็บ ร้านอาหาร เพราะทำเลใกล้มหาลัยครับ” คณกรบอกเสียงดังฟังชัด ในฐานะเลขา ผู้ช่วยและอื่น ๆ อีกมากมายของภวิศ เขาจำเป็นต้องรู้ข้อมูลหลากหลายไว้คอยรายงาน เจ้าของบ่อนทำเพียงพยักหน้า ความเงียบทำให้คณกรรู้ว่าภวิศกำลังครุ่นคิดบางอย่างในใจ เลยนั่งเฉย ๆ ไม่รบกวน  เมื่อพลอยภัทรเดินออกไปจนพ้นสายตาค่อยเปิดปากอีกที “ไปที่อื่นต่อเลยลุงสม” “ครับ” สมพลค่อย ๆ เหยียบคันเร่งให้รถเคลื่อนไปข้างหน้า ทว่าความคิดของภวิศยังอยู่ที่เดิม เพราะหลังจากนั่งมองพลอยภัทรอยู่หลายนาที เขามั่นใจว่าเธอไม่ได้มีความคิดแบบนั้น แววตาเธอเศร้าเกินกว่าจะวางแผนทำธุรกิจในหัว ไม่มีประกายความอยากรู้อยากเห็นหรือพยายามโทรศัพท์ติดต่อเบอร์โทรศัพท์ที่เขียนไว้ และบางครั้งมันก็ฉายแววความดื้อรั้นออกมา เธอคงรู้ว่าอาคารเก่าที่เห็นเป็นเพียงฉากหน้าที่สร้างไว้ปิดบังแหล่งอบายมุข “เชิญครับคุณวิศ” ผู้จัดการผับหรูก้มหัวอย่างนอบน้อม แทบจะปูพรมแดงให้ภวิศเดินขึ้นไปยังห้องวีไอพีบนชั้นสอง แม้ว่าเขาจะเคยบอกแล้วก็ตามว่าไม่ต้องทำให้เอิกเริกเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจ แต่เหตุที่ต้องต้อนรับภวิศดั่งเจ้าชาย ไม่ใช่เพราะมาทุกวันจนกลายเป็นลูกค้าประจำ เขามาที่นี่แค่เดือนละครั้งแต่ใช้จ่ายไม่เคยต่ำกว่าหนึ่งล้านบาทเพื่อซื้อความสุขให้ตัวเองและลูกน้องเกือบร้อยชีวิต “ขอบใจนะ” ภวิศยิ้มน้อย ๆ พร้อมแตะไหล่จิรภาส ตอบแทนที่เอาอกเอาใจเป็นอย่างดี ทว่าเสี้ยววินาทีต่อมาก็หุบยิ้มเพราะไม่ชอบปั้นหน้า มือรับแก้วเบียร์เย็น ๆ ที่คณกรส่งมาให้ “กร” “ครับคุณวิศ” คณกรยื่นมือไปหา คิดว่าเจ้านายจะส่งแก้วมาให้เติมเบียร์ แต่เขากลับยื่นเงินให้ก้อนหนึ่ง “เอาไปสิ วันนี้ตามสบาย ไม่ต้องดูแลฉัน” ภวิศอยากให้คนที่เป็นทั้งเลขา ผู้ช่วย และบางครั้งก็เหมือนน้องชายได้พักผ่อน หลังจากทำงานหนักมาแทบทั้งเดือน เช่นเดียวกับลูกน้องอีกหลายคนที่กำลังสนุกอยู่ชั้นล่างของผับ “ไม่เป็นไรครับคุณวิศ” คณกรยืนยันที่จะไม่รับเงินเช่นที่ผ่านมา เพราะคำว่าตามสบายที่ว่าคือการเอาไปใช้จ่ายกับผู้หญิง หรืออะไรก็ตามแต่ที่ผับแห่งนี้มีบริการ “งั้นก็ดื่มด้วยกัน ฉันไม่ใช่เด็กที่ต้องตามดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมง” ภวิศไปเปิดเบียร์ยี่ห้อโปรดให้คนสนิท เหนื่อยมาด้วยกัน ตอนมีความสุขก็อยากให้สุขด้วย และยังลากเก้าอี้มาให้คณกรนั่งข้าง ๆ “ขอบคุณครับคุณวิศ” “วันนี้คนเยอะดีนะ” “ครับ คุณภาสบอกว่าวันนี้มหาลัยปิดเทอมวันแรกด้วย” คณกรออกความเห็น วันนี้เพิ่งจะวันอังคาร ผู้คนกำลังเต้นอย่างสนุกสนาน แต่เขาไม่รู้ว่าเพลงมีจังหวะแบบไหน เพราะห้องวีไอพีมีไว้ให้ลูกค้าระดับเอลิสต์ใช้แบบส่วนตัว บ้างก็ใช้เพื่อเจรจาธุรกิจ ผนังห้องจึงตัดเสียงรบกวน กระจกบานใหญ่ก็ติดฟิล์มสีดำ ป้องกันการมองเห็นจากด้านนอก “เต็มที่เลยนะกร” ภวิศหันมาชนแก้ว ส่งยิ้มที่จริงใจกว่าตอนมอบให้ผู้จัดการร้าน “คืนนี้คุณวิศไม่เลือกเหรอครับ” คนสนิทชวนคุย ปกติเมื่อได้รับข่าวว่ามีสาว ๆ คนใหม่เข้ามาในร้าน รายชื่อและรูปภาพของพวกเธอจะถูกส่งให้ภวิศ และเขาไม่เคยพลาดลิ้มลองของดีก่อนใคร “เลือกสิ” ภวิศหันมามองคนถามก่อนจะหัวเราะเบา ๆ คณกรเลยยื่นโทรศัพท์เพื่อให้เจ้านายเลือกคู่นอนในคืนนี้  เขาเลื่อนไปเลื่อนมา ทำเอาคนรอสงสัยว่าเลือกไม่ได้เพราะสวยถูกใจทุกคนหรือไม่ถูกใจกันแน่ แต่ผ่านไปไม่นาน ภวิศก็ตัดสินใจได้ “คนนี้แล้วกัน” “ครับ ผมไปบอกคุณภาสให้นะครับ” ภวิศทำเพียงพยักหน้าสบาย ๆ เคยชินกับสิ่งที่ทำ เพราะในฐานะคนไม่มีพันธะและไม่ได้บังคับขืนใจใครให้มานอนด้วย การมีสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงคนหนึ่งจึงไม่ใช่เรื่องผิดปกติหรือร้ายแรงตรงไหน ด้านจิรภาสที่รู้ว่าแขกวีไอพีต้องการให้ใครไปดูแลเป็นพิเศษก็ตรงไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อบอกเมษาให้เตรียมเด็กให้พร้อม ทว่าคนที่ภวิศต้องการกลับก่อเรื่องซะแล้ว “พี่บอกแล้วใช่ไหม คนจะทำงานนี้ต้องโสดเท่านั้น!” เมษาหัวเสีย เพราะเด็กในสังกัดบังอาจโกหกว่าไม่มีแฟนเลยรับเข้าทำงานที่ร้าน “หนูขอโทษค่ะพี่เมษา” “ขอโทษแล้วได้อะไรขึ้นมา กลับบ้านไปเลยค่ะ” เธอเบื่อหน่ายกับปัญหานี้เต็มทน โกหกร้าน โกหกแฟน พอถูกแฟนจับได้ แฟนก็มาโวยวาย หนำซ้ำคนก่อเรื่องยังอ้างว่าร้านไม่ได้บอกก่อนว่าต้องโสดเพื่อเอาตัวรอดจากคนรัก “เดี๋ยวเมย์ เดี๋ยวก่อน” จิรภาสบอกให้เมษาใจเย็น ๆ เพราะไม่อยากทำให้ภวิศขุ่นข้องหมองใจ รีบกระซิบบอกว่าจะปล่อยเด็กคนนี้กลับบ้านไม่ได้เพราะแขกวีไอพีต้องการตัว “เมย์ก็ไม่อยากให้กลับหรอกนะพี่ภาส แต่ดูสิ แฟนเค้าอยู่หลังร้าน โวยวายไม่หยุดเลย” เธอเปิดคลิปที่พนักงานรักษาความปลอดภัยส่งมาให้ จากอาการที่เห็น มีหวังอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้ลูกค้าในร้านได้ “งั้นส่งเด็กคนอื่นไปแทนแล้วกัน ใครพร้อมบ้าง” จิรภาสมองรอบห้อง ก่อนจะตกใจไม่น้อยที่ทุกคนรีบยกมือเหมือนติดสปริง พวกเธอตื่นเต้นตั้งแต่รู้ว่าภวิศมาที่นี่ ชื่อเสียงเรียงนามของภวิศ นอกจากจะทิปหนักยังจัดรสรักให้อย่างถึงใจ ใครเคยได้ร่วมเตียงก็อยากเคียงข้างอีกครั้ง ใครยังไม่เคยถูกเลือกก็คาดหวังว่าจะได้เจอกับตัว “พี่ภาส! ตั้งสติหน่อย คุณวิศเขาไม่ได้โง่นะ เขาดูออกแน่ว่าไม่ใช่คนที่เลือก อย่าส่งคนไปมั่ว ๆ สิ” เมษามีมาตรฐานการทำงานของตัวเอง เธอไม่ชอบหลอกลวงลูกค้า แม้หน้าตาเด็กในสังกัดจะคล้าย ๆ กัน แต่ไม่ได้เหมือนกันร้อยเปอร์เซ็นต์สักหน่อย “ผมคุยกับคุณวิศให้ไหมครับ” คณกรเสนอตัว ไม่อยากให้เจ้านายรอนานและปัญหาที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ทั้งสองไม่น่าจะแก้ได้ “จริงเหรอครับคุณกร” จิรภาสแทบจะก้มกราบ ไม่เคยทำให้ภวิศขัดใจ แต่ได้ยินมาเสมอว่าหากมีอะไรไม่ได้ดั่งใจ เขาก็พร้อมพ่นไฟใส่ทุกคน “ครับ สักครู่นะครับ” คณกรไม่เพียงยืนยันด้วยคำพูด เขายังส่งยิ้มให้ทั้งสองสบายใจ เดินออกไปห่าง ๆ เพื่อรายงานให้เจ้านายทราบ ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็กลับมาบอกข่าว “คุณวิศบอกว่าไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวจะกลับเลย” “กลับเลยเหรอครับ!” จิรภาสตกใจ รายได้เดือนนี้ยังไม่เป็นไปตามเป้า ลำพังตำแหน่งผู้จัดการร้านเงินเดือนไม่สูงเลย อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะเงินพิเศษต่างหาก ถ้าไม่ได้เงินจากภวิศ ค่าคอมมิชชันต้องร่อยหรอเป็นแน่ และหากเจ้านายกลับ ลูกน้องที่ชั้นหนึ่งก็ต้องกลับ เพราะพวกเขาเกรงใจและภักดีกับเจ้านายเป็นไหน ๆ “เดี๋ยวค่ะคุณกร” เมษารั้งไว้ ช่วงนี้เธอก็ตกที่นั่งลำบาก ต้องการเงินไปใช้จ่ายไม่ต่างกัน เพื่อความอยู่รอดคงต้องทำอะไรที่เสี่ยงดูบ้าง “ครับ?” “คือ...” เธอดึงแขนจิรภาศและคณกรออกมาห่าง ๆ จากผู้คน และเสนอเงื่อนไขที่อยากให้ภวิศลองพิจารณาดูก่อน “คืออย่างนี้ค่ะคุณกร พี่มีเด็กคนหนึ่งที่คิดว่าน่าจะถูกใจคุณวิศ แต่น้องเป็นเด็กเสิร์ฟในร้าน ให้น้องลองเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟคุณวิศได้ไหมคะ ถ้าคุณวิศสนใจ พี่จะจัดการให้ค่ะ” “น้องรับงานด้วยหรือเปล่าครับ” เขามองหน้าเมษา เพราะไม่ใช่ทุกคนในร้านที่ยินดีทำงานพิเศษนอกเหนือจากการเสิร์ฟอาหาร “รับค่ะ” “อายุเท่าไหร่แล้วครับ” “ยี่สิบแล้วค่ะ” “สักครู่นะครับ” คณกรปลีกตัวออกไปคุยโทรศัพท์อีกครั้ง และคราวนี้กลับมาพร้อมคำตอบที่ทำให้คนถังแตกยิ้มแก้มปริ “คุณวิศตกลงครับ ขึ้นไปได้ แต่จะไปต่อด้วยหรือเปล่า เดี๋ยวคุณวิศตัดสินใจอีกทีครับ” “ค่ะ ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่ให้น้องเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟที่ห้องนะคะ” “ครับ” “แล้วคุณกรสนใจ...” “ไม่ครับ ขอตัวนะครับ” เขารีบปฏิเสธเมื่อเมษาจะนำเสนอผู้หญิงให้อย่างมีมารยาท พูดจบก็หันหลังเพราะไม่อยากอยู่ต่อให้เซ้าซี้ แต่ทันทีที่เขาเดินไปไกลมากพอ จิรภาศก็หน้าเปลี่ยนสี “ใคร! เมย์หมายถึงใคร!” “ก็เด็กเสิร์ฟคนใหม่ไง คนที่เมย์ชวนมารับแขกแต่น้องเค้าปฏิเสธน่ะพี่ภาส” “อ้าว! แล้วแบบนี้ก็เท่ากับว่า...” “เงียบ!” เมษารีบปิดปากก่อนที่เขาจะพูดออกมา “อยากอดตายเหรอ ถ้าคุณวิศไม่สนใจก็ถือว่าได้ลอง” “แล้วถ้าคุณวิศสนใจล่ะ เมย์พูดเองไม่ใช่เหรอว่าน้องเขาตรงสเปกคุณวิศ” “เอาน่า เมย์มีวิธีของเมย์แล้วกัน รู้กันสองคนก็พอ” “เฮ้ย! เดี๋ยวดิ!” จิรภาสจะตามไปห้าม แต่ก็หยุดอยู่กับที่เมื่อเมษาเตือนสติ “พี่ต้องจ่ายค่าเทอมให้ลูกไม่ใช่เหรอ รถเมย์ก็จะโดนยึดแล้ว ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง เราจะตายกันหมดนะ พี่อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวเมย์จัดการเอง” “แต่...” จิรภาสจะห้าม แต่ก็ถูกขัดจังหวะเมื่อพนักงานแจ้งว่าลูกค้าต้องการพบ เมษาเลยใช้โอกาสนี้ก้าวฉับ ๆ ไปดักรอเป้าหมายที่หน้าห้องครัว