Bana bakan gözlerinin altında ne yapacağımı bilemedim. Ona bir kez olsun bile bakmadan eve geçtim ve odama doğru yürüdüm.
Üzerimi değiştirdim. Pembe bir gecelik giydim.
Gecelikten dökülen yumuşak kumaş dizlerime kadar inerken, yüzümdeki yorgunluğu aynada net biçimde gördüm. Suyun serinliğiyle yüzümü yıkadım, göz altımdaki kızarıklıkları biraz olsun gizleyebilmek istercesine. Ellerimi havluyla kurularken bir iç çekiş daha savruldu odamın boşluğuna. Gün bitmişti ama içimde başlayan düşünceler hâlâ sürüyordu. Dalgalar hâlâ yüzümün kenarlarında dolanıyordu ama içim en çok sessizlikle uğulduyordu. Biraz televizyon izleyip kafamı dağıtmak istedim. Kumandaya uzanmıştım ki… kapı çaldı.
Başımı hafifçe çevirip saate baktım. Bu saatte kim gelebilirdi? Tuğçe’den de hiç ses çıkmıyordu neredeydi ki?
