อ้อมกอดลินลดา

เริ่มงาน

เด็กน้อยที่นั่งนิ่งมองครูคนใหม่ด้วยนัยน์นิ่งเฉย ก็เริ่มขยับตัวแล้วโยนแมลงสาบใส่ครูสาว ด้วยความที่เคยเจอเด็กซนมาก่อน เลยทำให้ลินลดามีภูมิต้านทานที่ดี เธอยังคงอ่านหนังสือในมือต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจแมลงสาบปลอมตัวนั้น

ไบรอันรู้สึกไม่สนุกในการแกล้งครูคนใหม่ เพราะเธอไม่กรี๊ดกร๊าดเสียงดังหรือโวยวายบ้านแตก มันทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย เด็กน้อยวัยสามขวบคิดหาวิธีแกล้งครูสาว แต่ด้วยน้ำเสียงที่ครูเล่านิทานมันกลับทำให้เขารู้สึกง่วงจนเผลอหลับไปบนโต๊ะ ลินลดากลัวว่าหนูน้อยไบรอันจะเมื่อยจึงค่อยๆ อุ้มไปนอนบนโซฟาตัวยาว

เธอมองไบรอันด้วยแววตาที่เอ็นดู นิสัยของเธอคือรักเด็ก ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย เธอชอบเล่นและพูดคุยกับเด็กๆ มันทำให้เธอคิดถึงพ่อบุญธรรมของเธอที่จากไป ท่านเลี้ยงและดูแลเธอมาอย่างดีเหมือนกับเธอเป็นลูกแท้ๆ เธอจึงเลือกเรียนสาขาวิชานี้แล้วไปสอบเป็นครูอนุบาลและครูประถมวัย แต่ไม่คิดว่าทำงานได้ไม่นานก็มีคนตั้งใจใส่ร้ายเธอจนเธอต้องถูกไล่ออก

แต่วันนี้การที่ได้มาเริ่มงานใหม่ โดยลูกศิษย์ตัวน้อยที่แผลงฤทธิ์เล่นงานเธอตั้งแต่วันแรกก็ทำเธอเจ็บตัวไม่น้อย แต่เด็กก็คือเด็ก เขาคือผ้าขาวบริสุทธิ์ คงจะมีบางอย่างที่ทำให้เด็กที่น่ารักแบบนี้ มีนิสัยเย็นชา ทำตัวราวกับผู้ใหญ่ก็ไม่ปาน ในฐานะที่เธอเป็นครู เธอต้องช่วยให้เด็กคนนี้กลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง นี่คือความตั้งใจจริงของเธอ

ลินลดาคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา เลยทำให้นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่เจอแม่ของไบรอันเลย เพราะตอนที่สมัครมาจิระไม่ได้บอกอะไรกับเธอมากนัก ลินลดาจึงตัดสินใจเดินไปหามะลิเพื่อสอบถามเรื่องที่เธอสงสัย และได้รับคำตอบว่าแม่ของไบรอันเสียไปตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อรู้อย่างนั้นเธอนั่งนิ่งมองหนูน้อยที่นอนหลับสนิทด้วยแววตาเอ็นดู สัมผัสแก้มยุ้ยอย่างเบามือ ทุกการกระทำของเธอถูกอัดวิดีโอส่งตรงเข้าเครื่องใครบางคนโดยที่เธอไม่รู้ตัว

@บริษัท

“วันนี้บอสมีประชุมกับท่านไพศาลตอนบ่ายสามต่อนะครับ” จิระรายงานต่อผู้เป็นเจ้านาย

“โทรไปเลื่อนนัด อีกสองอาทิตย์”

“แต่เราเคยเลื่อนนัดคุณไพศาลมาแล้วครั้งหนึ่งนะครับ” จิระทักท้วง

“ถ้าเขาอยากขายเครื่องให้เรา ยังไงเขาก็รอได้” ความจริงที่เขาไม่อยากไปพบวันนี้ เพราะเขารู้ว่าคุณไพศาลคู่ค้าต้องการจะยัดเหยียดลูกสาวคนเดียวให้เขา และตอนนี้ใจของเขาอยากจะกลับบ้านไปเจอครูของลูกชายเต็มทีแล้ว อยากจะพูดคุยกับเธอถึงเรื่องคืนนั้น

“ครับ แล้วบอสต้องการจะไปไหนต่อมั้ยครับ”

“ไบรอันเป็นยังไง” เขาเลี่ยงที่จะถามถึงหญิงสาวตัวหอมโดยตรง สิ่งที่ได้แทนคำตอบคือโทรศัพท์ของจิระที่ยื่นมาให้ เขาเปิดดูภาพเหล่านั้นทีละภาพ จนมาถึงคลิปวีดิโอที่ถูกบันทึกมา มันเป็นภาพที่ดูแล้วเขารู้สึกอบอุ่นหัวใจไม่น้อย สายตาที่หญิงสาวมองดูลูกชายของเขามันช่างวิเศษนัก

“ส่งภาพพวกนี้มาให้ฉันด้วย” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขอภาพพี่เลี้ยงของลูกชาย เพราะที่ผ่านมาจะมีแต่ภาพลูกเขาแกล้งครู แกล้งพี่เลี้ยง คนเหล่านั้นอาละวาด โวยวาย บางคนมาทำร้ายลูกของเขาคืน แต่นี่เธอโดนลูกชายเขาแกล้ง ไม่ว่าอะไรสักคำ แทนยังมานั่งอ่านนิทานให้ฟังจนลูกชายเขาหลับไปเสียอย่างนั้น

ตลอดทั้งวันอีวานทำงานพร้อมกับเปิดดูภาพที่ลินลดานั่งลูบหัวไบรอันตอนหลับ เขาหวนกลับไปคิดถึงค่ำคืนอันร้อนแรง คืนนั้นเธอคงเมาหนักจนจำอะไรไม่ได้ เพราะกว่าเขาจะปลุกเร้าให้เธอตื่นมาร่วมรักกับเขาต้องใช้เวลานานพอสมควร อีกอย่างคืนนั้นเขาโดนยาปลุกเซ็กไป แถมยังเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือคนที่เพื่อนส่งมาให้

แค่คิดถึงร่องที่บีบรัดท่อนร้อนเขาแน่นจนอึดอัด เขาก็อยากจะจับเธอมากระแทกแรงๆ คิดถึงเสียงครางหวานที่ดังก้องระงมลั่นห้องเวลาที่เธอเสร็จสม แค่คิดท่อนร้อนของเขาก็ขยายตัวจนคับแน่น ปวดตึงไปหมด

“โธ่เว้ย ไม่น่าเลย จะทำยังไงหล่ะ” เขาก้มลงมองดูเป้ากางเกงที่มันมีอะไรบางอย่างพยายามจะออกมาโชว์โลก สุดท้ายเขาต้องเดินเข้าห้องน้ำจัดการมันด้วยแม่นางทั้งห้านิ้ว และยังคาดโทษหญิงสาวในใจที่ทำให้เขาต้องมาช่วยตัวเองในเวลางาน เพราะคิดถึงเธอมากเกินไป

@บ้านรูฟาลอฟ

“อื้อ...ปวดขาจัง” ลินลดาเผลอนั่งหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ หน้าเรียวซบลงบนโซฟาที่มีหนูน้อยไบรอัลนอนหลับอยู่ แต่ที่เธอรู้สึกตัวขึ้นมา เพราะรู้สึกว่าสองขาจะเป็นตะคริว เมื่อลืมตาตื่นก็เห็นว่าเจ้าของบ้านยืนมองเธออยู่ และยังมีเลขาหนุ่มทั้งคู่ยืนมองมาที่เธอ

“เออ...กลับมาแล้วเหรอคะ” ลินลดาเอ่ยถามอย่างเก้อเขิน ที่เจ้านายมาเห็นเธอแอบหลับในเวลางานแบบนี้

“อืม” เสียงตอบรับในลำคอ และนั่นทำเอาเด็กน้อยที่นอนหลับบนโซฟาขยับตัว ลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย นิ้วเล็กขยี้ตาไปมา จิระเรียกให้มะลิอุ้มไบรอันขึ้นไปบนห้อง

“เออ...ขอโทษค่ะ ที่ดิฉันแอบหลับในเวลางาน” ลินลดาหลบตามองต่ำ เอ่ยขอโทษเขาอย่างละอายใจ ที่มาทำงานวันแรกก็แอบหลับเสียแล้ว

“คุณตามผมมาที่ห้องทำงาน” อีวานเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุดัน ทำเอาร่างบางถึงกับตัวสั่นเพราะกลัวจะโดนไล่ออก แต่เธอก็ผิดจริงจึงต้องยอมรับชะตากรรม

“โอ๊ย!” เสียงร้องของหญิงสาวดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอเอามือดันพื้นเพื่อจะลุกขึ้น แต่คนที่เข้ามาถึงตัวเธอคือมือขวาอย่างจิระที่รีบเข้ามาประคองร่างบาง เธอนั่งกับพื้นนานเกินไปจนเป็นตะคริว บวกกับที่เธอล้มก้นกระแทกพื้น ทำเธอปวดร้าวไปทั้งช่วงล่าง

“ขอบคุณนะคะ” รอยยิ้มหวานถูกส่งต่อให้ชายผิวขาวตรงหน้า ทำเอาจิระถึงกับใจสั่น แต่อีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกับรู้สึกหวงแหนรอยยิ้มนั่นจนหน้าเปลี่ยนสี

“ขาเป็นอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“เออ...ดิฉันนั่งนานไปเลยปวดขา เดี๋ยวอีกสักพักคงหายค่ะ” ลินลดาตอบตามตรง

“ให้ผมประคองคุณไปข้างผมมั้ยครับ” จิระเสนอตัว เขาเองก็รู้สึกถูกใจเธอไม่น้อย

“ไม่ต้อง” เสียงดังทุ้มเอ่ยเสียงดังจนทั้งคู่ตกใจ

“นั่งตรงนี้แหละ ดีขึ้นแล้วค่อยขึ้นไปข้างบน” อีวานมองอย่างไม่สบอารมณ์ที่เห็นจิระจับที่แขนบาง ลินลดาขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ เธอรู้สึกถึงความนุ่มสบายทำให้อาการปวดเอวและหลังของเธอเบาลง

“คุณจะตำหนิฉันก็พูดมาได้เลยค่ะ ฉันรับได้ และยอมรับที่บกพร่องต่อหน้าที่” ลินลดาเอ่ยพูดก่อน

“ขาดีขึ้นหรือยัง” อีวานไม่ตอบแต่ตั้งคำถามกลับไปแทน ทำเอาคนตัวบางนั่งงง แต่ก็ตอบไปว่าขาเธอเริ่มดีขึ้นแล้ว เขาจึงให้เธอเดินตามไปที่ห้องทำงานของเขาที่อยู่ชั้นสองทางปีกขวาของบ้าน

@ห้องทำงาน

“คุณเคยทำงานอะไรมาก่อน” นี่คือคำถามแรกที่เขาเอ่ยถามเธอเมื่อตอนนี้เธออยู่ในห้องทำงานกับเขาเพียงสองคน

“ฉันเคยเป็นครูสอนที่โรงเรียนเอ็น คุณน่าจะรู้จัก เพราะเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงพอตัว เปิดสอนตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงประถมปลาย” ลินดาอธิบายเหมือนเขาเรียกเธอมาสัมภาษณ์งาน

“ทำงานนานแค่ไหน”

“ฉันทำมาเกือบสองปี ตั้งแต่เรียนจบ”

“แล้วทำไมถึงลาออก”

“เออ...ฉันมีเหตุผลส่วนตัวที่อยากจะเปลี่ยนงานค่ะ” เธอไม่กล้าบอกความจริงตรงส่วนนี้ เพราะถึงแม้เธอจะไม่ได้ทำ แต่ในเมื่อเธอถูกเชิญให้ออกเพราะสาเหตุนี้มันจึงเป็นเมื่อตราบาปที่ติดตัวเธอ

“แล้วเคยทำงานอย่างอื่นมั้ย” อีวานไม่ได้สนใจรายละเอียดเหล่านั้น เขาแค่อยากจะหาเรื่องคุยกับเธอนานๆ

“ไม่เคยค่ะ” ถึงตรงนี้เธอมองหน้าเขาแปลกไป เหมือนเขาอยากจะถามอะไรเธอ แต่ไม่กล้าถามตรงๆ

“คุณมีเรื่องอะไรสงสัยในตัวฉันหรือเปล่าคะ”

“ผมอยากถามว่าคุณจำเรื่องคืนนั้นของเราได้หรือเปล่า” คำถามของอีวาน ทำเอาร่างบางถึงกับตกใจทำตัวไม่ถูก เธอจะตอบเขายังไงดี ถ้าบอกว่าจำไม่ได้ก็ดูจะโกหก แต่ถ้าบอกจำได้เขาจะทำอะไรเธออีกหรือเปล่า

“ตกลงคุณจำเรื่องคืนนั้นได้มั้ย” อีวานถามย้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาลุกจากเก้าอี้มายืนอยู่ข้างหญิงสาว โน้มตัวลงมาขนานกับหญิงสาว

“คือ...ฉันจำไม่ค่อยได้นะ รู้ตัวอีกทีคือคุณก็อยู่ข้างฉัน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฉันกับคุณเข้าไปอยู่ในห้องด้วยกันได้ยังไง” ลินดาตอบอึกอัก แต่เธอก็พูดไปตามตรง

“คุณลากผมเข้าไปในห้อง แล้วเล้าโลมผมจนผมทนไม่ได้” เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างใบหู ทำเอาคนฟังขนลุกไปทั้งตัว