“ออ ถึงว่า ทำไมเจ้านายเธอใจดีมารับมาส่งแบบนี้ทุกวัน” กรพินท์พูดเพื่อคลายสถานการณ์ แม้จะอึ้งไปบ้างกับสิ่งที่ได้ยินจากปากเหมือนแพร หากก็คิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อน และก็ไม่อยากให้เหมือนแพรรู้สึกแย่กับสถานการณ์ตอนนี้
“อืม แบบนี้เพื่อนเราก็อกหักดิ” ธีธัชทำเป็นตบบ่าเพื่อน ส่วนต้นโมกข์แน่นอนว่าต้องเสียใจอยู่แล้วที่ได้รู้ว่าไม่สามารถอาจเอื้อม...หรืออย่างน้อยๆ ก็ในตอนนี้ ไม่แน่ว่าในอนาคตเหมือนแพรอาจเป็นอิสระจากผู้ชายคนนั้น
“โอเค ออย เรายอมรับแล้ว แต่เรายังเป็นเพื่อนออยได้ใช่ไหม”
“ได้สิ เราสิไม่รู้ว่าพวกเธอจะยังอยากเป็นเพื่อนกับเราอยู่ไหม” เหมือนแพรพูดออกไปด้วยความเผลอตัว กรพินท์ที่นั่งอยู่ข้างๆ รับเอามือตบไหล่เพื่อน
“เฮ้ย แกไม่ต้องคิดมากนะออย คือ แกเล่าให้พวกเราฟังก็ดีแล้ว วันหลังจะไม่ชวนแกไปจีบหนุ่มคนไหนอีก เออ ชิลๆ จริงไหม” แล้วก็หันไปถามอีกสองหนุ่ม ทั้งสามคนก็รู้ว่าเหมือนแพรคงมีความจำ
