พอออกจากร้านบุฟเฟต์ก็ไปเอาของที่ร้านเพชรของจิราวัฒน์เลย คิดว่าควรจะต้องกลับแล้ว พอเดินเข้าไปในร้านพนักงานก็ต้อนรับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“คุณเจตน์ไม่รับสักชุดเหรอคะ” มันคือการกล่าวทักทายมากกว่าจะเสนอขายจริงจังก่อนที่เธอกับเพื่อนอีกคนจะไปเอาของที่เจตน์ฝากไว้มาให้เขากับเหมือนแพร แต่คำพูดนั้นก็สะดุดหูเจตน์ นึกไปถึงสิ่งที่จิราวัฒน์แซวเขาก่อนหน้า เจตน์กวาดตามองเครื่องประดับในร้าน ก่อนจะหยุดที่คอลเลกชันเครื่องประดับชุดหนึ่ง เพชรเม็ดเล็กๆ รูปดอกไม้จุ๋มจิ๋มน่ารัก
“เอาสร้อยเส้นนี้แล้วกันครับ ถือว่าจ่ายค่าเช่าฝากของ” เขาซื้อโดยไม่ได้ใช้เวลามากมาย ตามนิสัยเจ้าตัวที่ไม่ชอบเสียเวลาไปกับการเลือกของ แต่ครั้งนี้ต่างไปหน่อยตรงที่เขาเลือกแล้ว...จากการมองแค่ปราดเดียว
เจตน์พาเหมือนแพรมาถึงบ้านตอนเกือบๆ สามทุ่ม ซึ่งนอกจากโอ๊ตที่รอเปิดประตูให้ก็ไม่มีใครอยู่รอรับใช้เขาเพราะเจตน์โทร.มาบอกป้าบัวแล้วว่าพาเหมือนแพ
