Bakit nga ba Mahal Kita?

“Pagod ako–” Nagulat ako ng bigla niyang hinawakan ang magkabila kong palapulsuhan. Napilitan akong magmulat ng mga mata. He furiously pinned me to bed. Agad na bumudol ang kaba sa dibdib ko ng makita ko ang galit sa mga mata niya. Humigpit ang hawak niya sa kamay ko, naramdaman ko ang pagbaon ng kuku niya sa balat ko. “Izzy, nasasaktan ako–” “You have no damn right na tanggihan ako!” Bawat pagbitaw niya ng salita ramdam ko ang kinikimkim niyang galit para sa ‘kin. He’s drunk. Amoy ko ang magkahalong alak at mint sa mainit na buga niya ng hininga. He was already naked and was already on top of me. Napapikit ako ng marahas niya ‘kong hinalikan sa labi. I pursed my lips. Napaluha ako sa sakit ng kagatin niya ang labi ko, nagawa niyang maibuka ko ang bibig at galit niyang inangkin ang mga ito. Sinubukan kong iiwas ang labi. Lumapat ang mga labi niya sa panga ko. Mas nagalit siya sa ginawa ko. Tinipon niya sa isang kamay ang dalawa kong kamay at dinala iyon sa itaas ng aking ulo. Napangiwi ako ng mahigpit niyang hinawakan ang panga ko. Muli’y napatitig ako sa kanya. Naluluha ang mga mata ko habang nakikipagsubukan sa maririin niyang mga titig. Bakas sa mga mata niya ang sakit, galit, puot. He hate me to death, ramdam na ramdam ko iyon sa kung paano niya ‘ko titigan. “You wanted this, didn't you? So don't you dare act like you're being forced now, when you know damn well you were the one who asked for it all along.” At muli niyang marahas na inangkin ang mga labi ko. Napasinghap ako ng buong lakas niyang pinunit ang suot kong pantulog. “This doesn't even come close to what you've done! Katawan mo na nga lang ‘yung tanging kabayaran ng lahat ng sakit but not even your body is enough to repay all the pain you put me through.” Bawat salitang binibitawan niya bumabaon sa buong pagkatao ko. “If it weren't for what you did, ako pa rin sana hanggang ngayon and not just some bastard!” Naiintindihan ko na ngayon kung nasaan galing ulit ngayon ang galit niya. Marahil ay nabasa niya ‘yung tabloid. Tama ako, magagalit siya at ako na naman ang mapapabuntunan niya ng galit. Pinakawalan niya ang labi ko at sinubo ang isa kung umbok na parang batang uhaw na uhaw. Bawat hawak niya, bawat halik niya, bawat salita niya, tumatagos sa buong pagkatao ko. Hindi ko napigilan ang paglandas ng mga luha sa sintido ko ng walang ingat niyang pinisil ang dibdib ko. Hindi na ako pumalag. Lahat ng pangiinsulto niya habang inaangkin ako nilunok ko dahil tama siya kasalanan ko. Kasalanan ko lahat. Sunod niyang pinunit ang natitirang saplut ko sa katawan at walang awa niya ‘kong inangkin. Hindi ito ang unang beses na inangkin niya ‘ko ngunit nasasaktan ako sa klase ng pag-aangkin niya sa ‘kin ngayon. Bawat hugot at baon niya’y ramdam ko ang sakit at hapdi. Hindi lang ang gitnang bahagi ko kung hindi lalo ang puso ko. At habang tinitignan ko siya nakakatakot ‘yung galit sa mga mata niya. I never imagined that the person I once looked up to for being so kind and gentle could turn out to be such a beast. Dapat ko ng tanggapin na kailanman hindi na babalik ‘yung ‘yung Izzy na hinahangaan ko at wala akong ibang masisi kung hindi ang sarili ko. I turned him into a monster. Kagat ko ang ibabang labi. Pinipigilan ko ang pagkawala ng hikbi habang nagpakasasa siya sa katawan ko. “Come on, moan, sweetheart.” May diin niyang saad. “I want to hear you moan my name. Let me hear how much you enjoy everytime we f*cked. Ito naman ‘yung rason mo ‘di ba para sirain kaming dalawa.” Ramdam ko ang pang iinsulto sa tono ng boses niya. Patuloy siya sa paglabas masok sa ‘kin. Pinilit kong tingnan siya sa mga mata. Nahagip ko ang pag-iwas niya ng tingnan ako. Hindi ko alam kung nagmamalikmata ba ‘ko o ano ngunit may bakas ng awa sa mga mata nito. I gasped and flinched when he flipped me over without warning and took me from behind. He started to thrust, malalim, sagad, malakas, walang bakas ng pag-iingat. It felt like punishment for the grave sin I'd done. Sa akin niya binuhos ang nararamdamang sakit. I didn't complain, wala akong karapatan, dahil tama siya, ginusto ko 'to. I stayed silent, I cried in silent. I never fought back, because each thrust, each pain reminded me this is exactly what I deserved. This is what a homewrecker like me deserves. Until he reached his peak kasabay ng pag-abot ko sa dulo. He released all his liquid inside me. Bumagsak ang katawan niya sa likod ko. Pagod na pagod ang katawan ko. Napapapikit ang mga mata ko habang hinihintay siyang umalis sa ibabaw ko. Dinig ko ang malalim at mabigat niyang paghinga. Ang labi niya’y nakalapat sa gitna ng leeg at balikat ko kasabay ng pagdampi ng mainit na hangin mula sa bibig niya. Bakit ganun? Hindi ko maintindihan ang sarili. Sobra-sobra na niya akong nasasaktan, sobra-sobra na niya akong natatapakan, sobra-sobra na ‘yung pangiinsulto niya sa buong pagkatao ko ngunit heto at nananatili pa rin ako. Hindi ko siya magawang kamuhian. Hindi ko siya kayang iwan at higit sa lahat, mahal ko pa rin siya. Pero hanggang kailan ako magtitiis? Hanggang kailan kaya kong lunukin lahat ng sakit at pangiinsulto niya? Hanggang kailan ako kakapit? Kung siya mismo, araw-araw pinaparamdam sa ‘kin ang nais na bitawan ko siya… Gumalaw siya. Umalis siya sa ibabaw ko at humiga sa tabi ko. Tuluyan na siyang nakatulog. Bahagya kong binangon ang katawan at lumapit sa kanya. Napatitig ako sa kanyang mukha. Tinaas ko ang kamay at marahan kong hinawakan ang pisngi niya. “Sana paggising mo isang araw, wala na ‘yung sakit na nararamdaman mo. Sana paggising mo isang araw, makita mo na ako at ako naman mahalin mo…Sana…”