The Elusive Engineer

“Sasa bilisan mo na dyan at ma late pa tayo.ikaw kasi ang bagal bagal mong kumilos!” Sigaw ni ate Janice sakin eh sya naman tong matagal nagising. Tapos ako sisihin at nakakainis pa dahil ako lahat nag bitbit ng bag nya porket di na makikita ni nanay.sa wakas nakarating din kami sa school namin.nilalakad lang namin dahil mahal ang bayad pag mag trysikol pa kami. May short cut naman sa pilapil ng mga palay kami dumaan. Ako nga pala si Sharon Ponte.ulila na at kinupkop ako ng kapitbahay namin at tinuring na parang anak kahit yong anak ni nanay ayaw sakin pero ok lang dahil mabait naman si nanay sakin.pareho na kaming nasa high school pero matanda ng 3 yrs si ate Janice sakin paano kasi puro bagsak sya kaya balik balik sa high school.pag wala kaming pasok sa karinderya ako tumutulong para mag luto o mag serves ng pagkain.isang taon nalang at ga graduate na ako.mabait din ang baranggay kapitan namin dahil nong nalaman nya na ulila ako tumulong din sya para makapasok ako sa school. Sagot nya ang school supplies at uniform ko.sabi nya sa government daw talaga yon para sa mga batang di kayang supurtahan ng magulang.pag malakas ang kita sa karendirya binibigyan din ako ni nanay ng pera at yon ang baon ko o minsan binibili ko ng personal na gamit. Pero ang iba iniipon ko lang kasi wala naman akong pagka gastahan pa. Sa wakas uwian na namin kaya dali dali akong lumabas at kumaripas na ng takbo dahil baka makita na naman ako ni ate. “Nanay andito na po ako” sabi ko sabay mano sa kanya. “Kaawaan ka ng Dios anak,asan si Janice bakit di kayo sabay?” Tanong nya “Ah nanay nauna na po ako kasi masakir po puson ko. At di pa nila labasan.” Sagot ko. “Sige mag bihis ka na at magpa hinga.” Utos nya at pumasok na ako sa loob. Nahiga ako sa papag ko dahil masakit talaga ang puson ko.hindi ko namalayang nakatulog ako .ngunit naalimpungatan ako sa unan na tumama sa akin. Nakita ko si ate Janice na galit ang mukha. “Hoy bwisit ka bakit mo ako iniwan?” Galit nyang sabi kaya napabangon ako, “Pasensya ka na ate masakit kasi puson ko kaya maaga ako pinauwi ni ma’am” palusot ko sa kanya .pero sumimangot lang sya. “Oh Janice ano naman ginawa mo kay sasa?” Sita ni nanay sa kanya pero dahil nga maldita sya iniwan lang kami na nag dadabog. Bumalik ako sa pagkakahiga ko. “Ito inumin mo para mawala yang sakit ng puson mo.” Abot sakin ni nanay ng baso na may lamang pinakuluang luya.ininum ko ito at nagpasalamat sa kanya. “Salamat po nanay kaya love na love kita.” Sabi ko na niyakap sya ng mahigpit. “Naku itong batang to talaga napaka lambing” sabi ni nanay na tinapik ang kamay ko.naiiyak ako kasi namimisi ko na naman sila mama at papa.ilang taon na rin ang nakaraan pero para sakin parang kahapon lang nangyari yon. Umuulan noon ng malakas dahil nga may bagyo. “Anak matulog ka na at maaga ka pa papasok bukas.”utos ni mama sakin kaya humiga na ako . Hiwalay ang higaan ko sa kanila.kahit maliit ang bahay namin pero hiwalay ang tulugan namin.n Nagising nalang ako kinaumagahan na may sigawan akong naririnig sa labas.babangon na sana ako pero hindi ako makagalaw dahil nakadagan ang aparador sa akin buti nalang hindi umabot sa katawan ko dahil tumama sa poste ang kabilang dulo pero di ko maigalaw ang katawan ko kasi pag gumalaw ako baka bigla nalang talaga babagsak ng tuluyan sakin ang aparador. “tulong ! Tulong ! Mama! Papa!” Sigaw ko ng paulir ulit at May narinig akong boses na sumagot. “Dito may tao madali kayo mag hukay!” Boses ng lalaki. Maya maya pa ay nakita ko na ang siwang ng liwanag dahan dahan nila akong binuhat may mga tao sa paligid ko hinanap ko sila mama at papa pero di ko makita. “Mama ! Papa! Maaa!!! Paaaa!!!!! Sigaw ko na may takot sa dibdib. “Sasa nasa ilalim pa ng lupa aila mama at papa mo.nahihirapan ang rescue team dahil may mga kasamang bato ang bumagsak sa bahay nyo.” Sa sinabing iyon ng kapitana namin kaya nag histerya na ako. Sigaw ako ng sigaw sinusubukan kong bumangon pero di ko maigalaw ang mga paa ko. “Baby girl stay still, you’re injured.” Boses ng lalaki na sa tingin ko ay nasa 20 years old.volunteer yata sila kasi marami pa syang kasama na pareho din ang suot. “Ang mama at papa ko tulungan mo sila!” Umiiyak kong sabi sa kanya. Hinawakan nya ang kamay ko at may nilagay sya sa tapat ng dibdib ko. “Normal ang pulse nya. Andayn na ba ang sasakayan?” Kausapa nya sa kasama nya. “Yes sir andayn na”sagot ng kausap nya. “Okay,isakay na sya sa sasakyan at dalhin sa hospital.” Utos nya aa kausap nya at tumango lang ito. “Baby girl dalhin ka namin sa hospital ha para magamot ka na” sabi nya sakin pero ako iyak lang ng iyak dahil di ko pa nakita sila mama at papa. Tumagala ako sa hospital.nilagyan ng tubo ang kaliwa kung binti.patay na ng makita sila mama at papa. Nadaganan daa aila ng malaki g bato. Halos wala na akong ginawa sa hospital kundi umiyak. Yong lalaki naman na nag dala sakin sa hospital andoon sya lagi minsan may dala syang pagkain o kaya prutas pero di ko sya pinapansin. Pagud ang utak ko at masakit ang puso ko sa pagkawala nila mama at papa. “Doc Kumusta ang pasyente?” Dinig kong kausap nya sa doctor. “So far maganda ang gamot na bigay mo samin Mr Rickman.in no time tatanggalin na rin natin ang tubo sa paa nya.” Sagot ng doctor. “Thanks God.thank you doc.” Sagot ng lalaki sa doctor. “No problem Mr Rickman, its my job to save people” sagot ng doctor at umalis na ito. Nag kunwari naman akong tulog paglapit nya. “Alam mo baby girl malapit ka na daw makakalakad ulit.kaya lakasan mo loob mo ha?” Kausapa nya sakin at hinaplos pa ang buhok ko. Pero nanatili akong nakapikit.dumating ang kapatid ni mama na si tito arnold pero saglit lang sya dito.hindi naman kami close ni tito at maldita ang asawa non kaya di sila magka sundo ni mama.ngayon na wla na sila mama at papa paano na ako? Saan ako titira? Mama papa bakit nyo ako iniwan? Bakit hindi nyo nalang ako sinama ? Ang daya daya nyo naman. Iyak kung sabi na nakatingin sa krus na nasa dingding.