ASEF- İ HASRET

Bebeğim... “ Kulaklarıma dolan inleyiş ile hızla arkama döndüğümde isminin Aslı olduğunu öğrendiğim genç kadının gözlerini açtığını görmemle hızla ilerledim yanına. “ Merhaba, hemşire Nefes ben. Merak etme bebeğin gayet iyi. Sen nasıl hissesiyorsun Aslı? “ “ Çaresiz ve yapayalnız. “ Aslı’ nın yaşların süzüldüğü gözlerini gözlerime kenetleyip verdiği yanıt ile yanıbaşındaki tabureye oturup ellerim arasına aldım ellerini. Ve fısıldadım usulca “ Yalnız değilsin; bebeğin var, biz varız. “ diye... “ Ama o yok, ömrümü ömrüne adadığım adam artık yok. Ben onu çok sevdim, defalarca dedi bana ‘ben ölümü sırtında taşıyan bir adamım’ diye ama bir an olsun vaz geçmedim onu sevmekten. Ne yapacağım şimdi ben onsuz? “ Sözleri ile sevdiğim adamın gülcemali gözlerimin önüne gelirken bir anlık sım sıkı yumdum gözlerimi. Asker yareni olmak yürek ister, kim ölümle yarışan birini sevebilirdi? Biz sevdik! Yüreğimizde mermi izleriyle, ruhumuzda barut kokusuyla... Her saniyenin son olacağını bilerek, her vedayı son görüşme gibi yaşayarak... “ Seveceğiz Aslı, hem de sonsuza dek seveceğiz onları çünkü aşkın dili ölümsüzdür, kalbimizdeki sevgi her zaman yaşayacak. “ “ Her daim kalbimizde, benim de oğlumuzun da... “ Ruhları şehitlik makamında yücelirken anıları kalplerimizde daima taze kalacaktı. Vatan sevgisiyle dolu yürekleri ve kahramanlıklarıyla gelecek nesillere ilham kaynağı olmaya devam edecekler. Onların hikayeleri nesilden nesile aktarılacak ve vatanseverlik ruhu sonsuza dek yaşayacaktı.