O anlar… Hâlâ zihnimde, hâlâ kalbimde yankılanıyor. Yürek parçalayan feryatlar, bir bebeğin gökyüzünü delercesine yükselen çığlıkları… Unutamıyorum; gözlerimi kapatsam dahi gitmiyor harelerimin önünden!
Karanlığın içinde beliriveren o zümrüt yeşili gözler ise...
“ Nefes... “
Dudaklarımın arasından boğuk bir hıçkırığın süzüldüğü sıra, arkamdan yükselen ses ile ince bir ürpertiyle bir anlığına gerilmişti tüm vücudum. Lakin kendimi toparlamam fazla sürmemiş; yanaklarımdan süzülen yaşları aceleyle kurulayıp arkamdaki heybetli bedene dönmüştüm hızla; “ Amcacığım. “
Amcacığım mı? Gökhan albayın tek kaşı şüpheyle havalanırken, farkında olmadan alt dudağımı dişlerimin arasına alarak ezmeye başlamıştım.
“ Ne demiştim ben sana? “ diye söze girdiğindeyse “ İyiyim amca. İyiyim, iyi olacağız...
