A Wife's Regret

Chapter 24

LIA ELIZA ALFARO's POV

__

Nakatayo ito sa ibabaw ng kama. Humahagikgik ito habang kinikiliti ng ama niya. Nanatali akong nakasandal sa pintuan habang pinapanuod ang mga ito na tila may sariling mundo at hindi napapansin ang presensya ko.

"Your merienda is ready."

Tumigil ang mga ito at tumingin sa direksyon ko.

Binaling din ni Eli ang tingin sa daddy niya na puno ng excitement ang mga mata. "Daddy, I forgot to tell you, Mommy and I bought a lot of ham and bacons for you!"

"Really?" mahinang sambit nito, acting like he was interested.

"Come on, let's eat!" the little kid shouted.

Nagluto ako ng pasta at dalawnag tuna sandwich lang ang ginawa ko para sa amin ni Eli. She noticed it at hinati ang sandwich niya para ibigay rito. Ganu'n pa man, hindi nito iyon tinanggap.

"That's yours. Eat more."

Marami itong naikuwento sa daddy niya na hindi niya naikukwento sa akin sa loob ng sasakyan. Nagawa niya pa ring ubusin ang pagkain niya kahit wala siyang humpay sa pagsasalita.

"Daddy, are you tired of work again? Do you want me to massage your head or your back?"

"No, I'm fine. Kailangan ko rin pumasok sa bar ng maaga ngayon."

"Okay, daddy. I'll just give you a massage when you get home."

"Just sleep. Don't wait for me. May pasok ka pa bukas."

"I'll do my homework alone today. I promise I will do my best, daddy."

"I'll help you bago ako umalis—"

"I'll help with her homework. P'wede ka nang umalis," I butted in.

Tumingin lang ito sandali sa akin and didn't bother to say anything. "Don't forget to charge your phone, okay? Don't hesitate to call me kapag may problema," she told Eli bago ako muling tapunan ng tingin.

So, was he trying to make me feel that I was the problem na kailangang itawag ng bata sa kanya?

Eli flooded him with kisses bago siya tuluyang lumabas ng gate. Kinuha nito ang bag sa couch at tumakbo palabas sana ng lving pero nagsalita ako.

"You said you have a homework." Tumigil ito at dahan-dagang bumaling sa akin bitbit pa rin ang bag niya. "Let's do it here."

Dahan-dahan itong lumapit na tila ba nawalan ng pagpipilian. Binuksan niya ang bag niya at nilabas ang mga gamit niya mula roon. Pinanuod ko siya sandali bago ako bumaba sa carpet para tabihan siya.

"I have to color all of this, mommy, and draw my dream destination."

"Start now."

Marami siyang bagong crayons at iba't-ibang pangkulay pero ang luma pa rin ang ginamit niya.

Pinanuod ko lang itong magkulay ng mga gulay at prutas sa assignment book niya. Nagtagal ito sa isang prutas.

"Mommy, what's the color of durian?"

"You haven't tasted that yet?"

Marahan itong umiling.

"Just shade it with any color you want."

"I'm afraid I won't get a perfect score, mommy."

"You don't need to get a perfect score. You just have to learn. That's more important."

"I'll learn if you'll tell me."

"Do you know what's the easiest way to learn?"

"Hmm, what, mommy?"

"Learn from your own mistakes. It's harder to forget because it's part of your history that will always remind you of what is right."

Ngumiti ito nang malapad sa akin and chose her favorite color para i-shade ang prutas. "I think it's color pink!"

May ilan pang hindj siya sigurado pero hinayaan ko lang na i-shade niya ang mg iyon ng maling kulay. I believe mabilis niyang makakalimutan kung sasabihin ko sa kanya ang tamang kulay.

"It's done, Mommy! I'll start to draw my dream destination now!"

Kinuha ko ang cellphone ko nang marinig kong tumunog iyon. It was from one of our staffs sa bakeshop. Sinagot ko ang tawag at hindi na ako lumayo pa.

"Ma'am, hindi na po ba kayo babalik ngayon dito sa bakeshop?" nag-aalalang tanong nto sa kabilang linya.

"What's the problem?"

"Eh kasi, ma'am... 'yung delivery boy natin nabangga ho ng kotse. Hindi naman po siya masyadong nasugtan pero 'yung mga cake po nasira, ma'am. Lima ho iyon na special order lahat. 'Yung dalawang customer po hinahanap na 'yung mga order nila at galit na galit na po kasi kailangan na raw po sa wedding reception nila."

"Then what are you still doing? Fix the problem now."

"Nagtulong-tulong na po kami, ma'am, na aysuin 'yung mga cake. Sirang-sira po taaga yung iba eh. Baka matagalan ho sa pag-aayos. Baka po p'wedeng kayo na po ang kumausap sa customers? Baka po sakaling kumalma ho sila."

Humugot ako gn malalim na hininga. "Forward their contact numbers to me."

"On it, ma'am. Maraming Salamat po."

Tinawagan ko unang numero. I introduced myself at hindi pa ako tapos ay nakasigaw na ito sa kabilang linya. Nilayo ko sandali ang cellphone sa tainga ko. Eli looked at my phone too na siguradong naririnig din ang lakas ng lintanya nito sa kabilang linya.

I remained calm. It wasn't the first time na naka-encounter ako ng ganoong customer. Ang iba ay sumasadya pa sa bakeshop para doon magsisigaw. It was part of the business. I just had to deal with it. In the end, after a long discussion, pumayag pa rin naman ang mga ito na bigyan kami ng kaunting oras para i-deliver ang order nila with fifty percent discount.

"Mommy, I'm done," anito nang ibaba ko ang cellphone. Kinuha ko mula sa mesa ang dinrawing nito.

I was expecting her to draw a mountain, a beach, or a theme park pero nag-drawing lang ito ng bahay at ng tatlong tao na may malalawak na ngiti.

"Do you really understand your assignment?"

Agad itong tumango. "My dream destination is a home, Mommy. I've always wanted to go home with you and daddy."

"We're just here. What else do you want?"

"But this doesn't feel home yet, Mommy. Daddy and I always go home here... but you're not here. It feels like... you're far away, mommy. I want to... go home to a real home with you and daddy, even just for a day."

Muli kaming kinain ng sandaling katahimikan. Binaba ko ang drawing niya sa mesa. "You better prepare a good explanation about that paper. Wear your shoes now. We'll go to the bakeshop."

Nagpalit lang ako ng damit sa kwarto ko. I tied my hair and wore flat shoes bago ako lumabas. Nakapagsuot naman agad ito ng sapatos at agad sumunod sa akin palabas ng bahay pagkatapos kong patayin ang mga ilaw.

Binilisan ko ang takbo ng sasakyan hanggang sa makarating kami sa bakeshop.

"Gee, let her stay in my office," utos ko pagpasok ko sa loob at agad rin akong dumiretso sa kitchen.

Aligaga ang mga ito roon at tila ba na-relieve na dumating ako. Tinali ko pa sa bun ang buhok ko bago ko lagyan ng hairnet. I also wore a mask at gloves pagkatapos kong hugasan nang maigi ang mga kamay ko.

Sinimulan ko agad ang cake sa mesa na ang unang layer na lang ang natira. Hindi na kayang ayusin iyon katulad nang nauna sa limited na oras na meron kami. I just moved fast at hindi ko na inisip na gawin pa iyong perpekto.

Ilang beses akong tumingin sa suot kong wrist watch just to make sure na aabutan ko ang oras na pinangako ko. Nabuo ko na ang pangalawang layer nang maramdamn ko ang marahang paghila sa suot kong blusa.

Binaba ko ang tingin ko and saw Eli. "Can I help?"

"No."

"I'll just wait for you there." Tinuro nito ang isang sulok kung saan naka-stock ang ilang gamit. Humugot ao ng malalim na hininga. Inayos ko ang kabilang side ng mesa at inupo siya roon. Nilagay ko sa tabi niya ang ilang cupcake na hindi pa naasikaso.

"We'll give them free cupcakes," sabi ko at kumuha ng isa para i-demo sa kanya. "Wear gloves. Put frosting and toppings on top. Just like this one."

"I got it, Mommy."

Muli kong tinuloy ang ginagawa ko without minding her. Halos isang oras na lang ang natitira at kailangan ko pang ayusin ang huling layer and design it.

I didn't even notice my surroundings.

"Mommy, done!"

Tiningnan ko ang mga natapos niya. Maayos naman niya iyong nagawa tho may mga lapses. I could fix that for a few minutes.

I shifted my gaze at her. She was smiling from ear to ear habang may dungis ng icing ang ilang parte ng mukha niya.

I shouldn't be wasting any seconds pero hindi ko ala kung bakti nagawa ko pa itong titigan. I remove my gloves at pinunsan ang dumi sa mukha nito gamit ang kamay ko.

"Get down now." Binaba ko ito at hinayaan na siyang magpalisaw-lisaw sa kitchen. Inayos ko ang mga ginawa niya at maayos na nilagay ang mga iyon sa box.

Simple na lang din ang ginawa kong design sa cake. I helped with the other one too pagkatapos ay pinahanda ko na ang mga box na paglalagyan ng mga iyon.

"Put these two in my car. 'Yung tatlo make sure to send to customers at the exact time."

"Copy po, ma'am."

Mabilis kong hinugasan ang mga kamay ko sa sink bago ako lumabas ng kitchen. Hinanap ko si Eli. Nakita ko itong nakasalampak sa sahig habang nakatingin sa glass shelves kung saan naka-display ang ilang cupcake. Mukhang takam na takam na ito roon.

I heaved a deep sigh. Pumasok ako sa counter para kuhanin ang tray doon. Mabilis din itong tumayo at pinanuod akong ilagay ang mga cupcake sa box.

Inabot ko iyon sa kanya palabas ng pinto. I made sure na maayos na nakalagay ang mga cake sa trunk. Hindi naman masyadong malayo ang destinasyon ng mga order so I didn't have to worry that much.

Napatingin ako sa rear sa gitna ng byahe nang marinig ko itong magsalita. "Uhm, is this for customers too, mommy?"

Noon ko lang napansin na hindi pala nito kinain ang binigay ko sa kanya kanina. "That's yours."

Agad nagliwanag ang mukha nito at mabilis na binuksan ang kahon. I looked at her from time to time. Madungis na naman ang mga labi nito sa walang humpay na pagkain ng mga iyon.

Sumama pa ito sa akin maghatid ng order sa venue.

"I again apologize for the delay."

"Pasensya na talaga, Ms. Libreza. Akala ko hindi na kasi abbot ang cake."

"It's okay. I understand your frustration. I personally deliver the order to apologize and congratulate the two of you."

"Maraming salamat. Ang ganda ng cake. Nagustuhan namin."

"Here," Eli butted in at inabot ang box ng cupcake sa bride. "This for you. This is my Mom— our gift. Happy wedding day!"

"Ang cute mo namang bata ka... anak mo, Ms. Libreza?"

"I'm her niece!" mabilis na sagot nito na malawak ang ngiti sa mga labi.

"Sana maging kasing-cute mo ang anak namin. Celebrate with us. Kumain po muna kayo."

"May delivery pa kami."

Marami itong naging tanong nang makabalik kami sa sasakyan. She asked kung ganoon din kalaki ang cake namin ng daddy niya noong kinasal kami at kung ganoon din karaming tao sa kasal namin. She understood na hindi ko hilig sagutin ang mga tanong niya.

It was almost ten nang makauwi kami ng bahay dahil na-stock pa kami sa traffic pauwi. I prepared dinner dahil parehas kaming hindi pa kumakain. Well, just me, dahil naubos niya lahat ng cupcake na nilagay ko sa kahon. Hindi ko nabilang kung ilang beses siyang nagpasalamat about it.

"Mommy, I wanna be like you someday," anito habang nasa hapag kaming dalawa.

"You want to be heartless?"

"Everyone has a heart, mommy. Daddy said there are lonely and sad hearts, but not all of them are hopeless. Some just need more love and attention."

Masyado siyang maraming alam. I didn't like it.

"Finish your food and sleep. You have class tomorrow."

Hindi nito sinunod ang sinabi ko at nanatili pa sa living room pagkatapos ng dinner.

"Why are you still here?"

"I'll wait for daddy to go home. I will tell him everything about today."

I looked at her for a few seconds bago ako maupo sa couch. I opened the television and chose a Disney movie. I couldn't remember the last time I opened it. Hindi naman ako mahilig manuod.

She liked the movie pero sa kalagitnaan, naramdaman ko na lang na maramang bumagsak ang ulo nito sa balikat ko.

Nanatili akong nakatingin sa TV at ilang sandali pa ang lumipas bago ko ibaling ang tingin sa kanya. Nakapikit na ang mga mata and seemed tired sa lahat ng ginawa niya buong araw.

Hinayaan kong lumalim pa ang tulog nito bago ko siya marahang inilayo sandanli sa akin para buhatin papasok sa loob ng kwarto niya. Hiniga ko siya roon at sinindi ang aircon kahit na mukhang hindi naman nila iyon ginagamit. May lumang fan sa loob and I guess iyon ang ginagamit nila araw-araw.

Inayos ko ang kumot nito. I was about to leave pero napansin ko ang litratong nakaipit sa isang frame sa ibabaw ng bed-side table. Wala sa loob na kinuha ko iyon.

It was familiar—of course because it was me.

Matagal nang kuha ang litarong iyon. Iyon ang pinapasa ko noong college ako kapag kailangan ng litratong ipo-post sa bulletin board para sa announcement or achievers.

Bumaling ako kay Eli nang marinig ko itong magsalita.

"Mommy..." she whispered habang mahimbing pa ring natutulog. "I love you forever..."

Hindi ko alam kung bakit hindi ko nagawang tanggalin ang tingin ko rito. I still could remember that last time na nakita ko siyang natutulog nang mahimbing. Wala pa siyang maraming salita noon.

Riel would always tell me na kamukhang-kamukha ko ito, but for me... hindi.

She was different.

Muli kong inipit ang litrato ko sa frame at nagsimulang humakbang palabas ng silid na iyon.

CHASE KARSON MANJARES' POV

__

Ppasok pa lang ako sa loob ng silid namin ni Eli, but I was quite surprised nang lumabas mula roon si Lia. Hindi ko alam kung anong dapat kong isipin. Kung may pinaplano siyang masama o sadyang binisita niya lang ang anak niya. Hindi ko na iisipin ang huling nabanggit. She wouldn't do that.

Diretso lang itong tumingin sa mga mata ko na hindi pa rin hinahayang mabasa ko ang ano mang iniisp niya.

She didn't say anything. Nilagpasan niya rin ako.

Hindi na ako nabahala pa nang makita kong mahibling na natutulog si Eli sa silid. Napansin kong nakasindi ang aircon. Hindi ko na pinatay dahil baka komportable ang anak ko doon.

Hindi ko alam kung anong ginawa niya sa silid. Basta ligtas ang anak ko, ayaw ko nang isipin pa.

Napatingin ako sa maliit na litratong nakaipit sa frame. Her picture.

I hoped she didn't see it.

Kinuha ko iyon at tinitigan. She was smiling in that photo. She was a simple kolehiyala na magaan at masarap tingnan. I really could see Eli in that picture.

Malayong-malayo na iyon sa nakikita ko sa kanya ngayon.

Hindi ko na dapat itinabi pa.