Kader Çıkmazı

Bugün geldiğim ikinci görüşmemdi. Saat 15.40 ı gösteriyordu ve burada yaklaşık olarak 40 dakikadır belki de daha fazla zamandır bekliyorum. Benimle birlikte bekleyen 15 kişi daha vardı. Ve henüz içeri giren 5. kişi daha çıkmamıştı. Görüşmeler bazen 1 saat bazen 20 dakika bazen ise 5 dakika sürüyordu. Çoğu kişinin özgeçmişi çok iyi olsa bile gönderiyorlardı. Elimde tuttuğum özgeçmişime tekrardan baktım. Bu işe girmek zorundaydım. Bakmak zorunda olduğum hasta bir babam vardı ve tedavi masraflarını karşılamak için bu işe girmek zorundaydım. Artık bekleyen insanları hızlı bir şekilde alıp geri çıkartıyorlardı. Saat bu esnada 16.20 olmuştu bile. Kapının önünde duran siyah saçlı, kısa boylu, uzun elbiseli genç kız bana seslendi. “Elif hanım, Aras bey sizi odasında bekliyor.” Artık beklemekten sıkıldığım için yüzüm düşmüş ve iyice yorgun düşmüştüm. Olan tüm motivasyonum ağlayan kızları gördükçe daha da dibe batmıştı. Beni odaya yönlendiren kişi eliyle gülümse işareti yaptı ve kapıyı açıp geldiğimi haber verdi. Aras Beyoğlu. Zenginliğe adını elmas harflerle yazdıran kişi. Evet altın harflerle değil direkt olarak elmas harflerle. Babadan zengin değildi. Zamanla kendisine koskocaman bir imparatorluk inşa etmiş ve bugünlere gelmesi kolay olmamıştı. Kendisi yazılım şirketi kurmuştu ve her geçen saniye daha da büyümeye devam ediyordu. Kendisini asiste edecek birini istiyordu. Fakat öyle sıradan birisini istemiyordu. Deneyimli veya deneyimsiz onun için önemli değildi. Onun kafasındaki asistan bambaşkaydı sanırım. Gelenler arasından hiçbirini beğenmemiş aksine ağlatarak odadan göndermişti. Onunla çalışacak olan insana çok fazla dolgun maaş bağlayacaktı. Ama kafasında kurduğu asistan her nasıl biriyse henüz kimse ulaşamamıştı. Camdan dışarı bakan Aras Beyoğlu, dışarıdaki hanımefendinin Elif hanım geldi sesiyle hızlı bir şekilde dönmesi bir oldu. Beni baştan aşağı süzmeye başladı. Hem de dikkatlice. Arkamdaki hanımefendiye çıkmasını söyledi gözlerini benden ayırmayarak. Üzerimde keten bir takım vardı. Saçlarımı ise at kuyruğu yapmıştım. Aras bey ise gazetelerde göründüğünden daha farklıydı. 1.92 boylarında, koyu kumral, iyi giyimli, gözleri ise kehribar rengindeydi. Vücudu ise abartısız kaslardan oluşuyordu. Kendisine bir hayli fazla dikkat ediyordu. Ofisi ise çok sade ama bir o kadar dikkat çekiciydi. İskandinav tarzında dekore edilmiş. Krem renkleri bir hayli fazla kullanılmıştı. Aras beyin sert bakışları üzerimde gezinmeye devam ediyordu. Koltuğunda yaklaşık olarak 7 dakikadır bakıyordu. Bu durum beni fazlasıyla geriyordu. Gerginliğimi belli etmemeye çalışıyordum. Ellerimi arkada birleştirip beklemeye başladım. En sonunda yorulup ellerimi cebime koyup rahat tavır göstermeye çalıştım. Bu tavırım onun daha da dikkatini çekmiş olacak ki yavaşça oturduğu sandalyeden kalkıp yanıma usulca geldi. Tam karşımda durdu. Gözlerimin içine bakmaya başladı. Daha sonrasında masasının karşısında bulunan sandalyeyi biraz çekti. “Elif buyrun oturun ayakta kaldınız” dedi. Bu hareketi şaşkına çevirdi ve afallamış bulundum. Durumu hızlıca toparlayıp sandalyeye doğru oturdum. Aras bey ise tam karşımdaki sandalyeye oturdu. Masaya koyduğum dosyamı dikkatlice inceledi. Bu konuda hiçbir şey demedi. Beş dakika sessizlikten sonra “ben size dönüş yapacağım Elif hanım tanıştığıma memnun oldum dedi.” İfadesi ciddi ve sertti. Ellerini uzattı tokalaştıktan sonra ise odasından ayrıldım. Binadan çıkış yaptıktan sonra aramayacaklarını düşündüğüm için tekrardan gidip yarı zamanlı olarak çalıştığım yere geri döndüm. Babam hastanede tedavi gördüğü için iş çıkışında sadece ziyaret saatlerinde onu görüp geri dönüyordum. Durumu eskisi kadar ciddi değildi fakat bu hala daha kritik olmadığı anlamına gelmiyordu. Evde oturmuş başka iş ilanlarına göz gezdiriyordum. Birden kapım sertçe çalmaya başladı. Olduğum yerde irkilmiştim ve saatte geç olduğu için epey korkmuştum. Bakmaya korkuyordum. Nasılsa gider diye aldırış etmiyordum. Ancak ben açmadıkça daha da sert vurmaya başladı. Cesaretimi toplayıp kapıya doğru yürüdüm. Ve elime beni koruyacak herhangi bir şey.