FORGOTTEN [TAGALOG]

CHAPTER 1

Chapter 1: A Gift Brought Nothing But Pain

2 Months later....

Effeso St. Heneral Luna City

Effeso Medical Hospital.

Empty. I felt so empty for a long time. I only saw darkness, but at this point i would be able to see the light again. 

I felt the sun touching my skin, kaya napamulat ako. The feeling is not good, nakakahilo, dahan dahan kong nilibot ang paningin sa paligid. Kinusot ko ang mga mata dahil sa panlalabo ng mga nakikita ko sa paligid.

"Oh gising kana pala?" Kalahati palang na nakabukas ang mga mata ko nang may biglang nagsalita, mabilis akong bumangon dahilan para lapitan ako ng babaeng kakasalita lang. She was indeed tired. 

"Maam please relax — Anong lugar to? Ba't ako nandito? Sino ka?" Sunod sunod kong tanong at napapaurong din ako sa pagkakaupo habang hawak hawak ang kumot. Pinaningkitan ko siya ng kilay. 

"Uhm. I'm your nurse my name is Cara Manolo. Madami pa kaming dapat ipaliwanag sayo but first tatawagin ko muna si Doc para ipaalam sakanya na gising kana." Tumalikod sya sa akin pero bago yon nagpahabol ako ng tanong. 

"Kaylan?" Lumingon sya habang nakataas ang kilay. "Hmm? Maam?" 

"Kaylan ako napunta dito?" tanong ko ulit, she looked up as if she was thinking or something, i saw her dimples as the corner of her lips pressed her cheeks. 

"Two months?" My jaw dropped as she smiled before she closed the door. 

Ano? Two months?! 

Sinubukan kong alalahanin yung mga nangyari, pero sumasakit lang yung ulo ko kasi wala talaga akong maalala. Hindi ganon katagal simula nung umalis sa kwartong to yung nurse kanina, pero may nagbukas na ulit ng pinto. 

"So it is true." Isang pigura ng lalakeng kakapasok lang sa pinto, habang nakasuot ng maputi at mahabang damit na may nakalagay na stethoscope sa leeg niya na nagpapahiwatig na isa akong taong kaylangang alagaan pero bakit? 

"Bakit ako nandito para sayangin ang dalawang buwan sa buhay ko?" Nagtatakang tanong ko. Tinawanan nya ako, tinaasan ko siya ng kilay kasi bakit hindi? Anong nakakatawa sa tinanong ko? 

"Sorry." Sabi nya saka humila ng swivel chair tapos umupo don, tinignan ko lang sya. "Okay ganito. I'm Dr. Lucas Effeso saan mo ako gustong magsimula?" Nakatingin lang siya sa akin habang nakapatong ang magkabila niyang siko sa kanyang tuhod. 

"Bakit? Kaylangan ko ba nang doctor?" Tanong ko. Pero para lang akong isang lutang na hangin na walang alam kung saan papunta. Parang may kulang talaga. 

"Ito yung tanong. Kilala mo ba ang sarili mo?" Tanong nya habang may tinitignan sa hawak nyang chart. Napakunot ulit yung noo ko. 

"Pano nga ako napunta dito." Tanong ko ulit. "Ba't hindi ko alam anong pangalan ko?" Sunod sunod kong tanong sakanya. 

"Accident." Napanganga ako. 

"Aksident? How? Where?" Sunod sunod kong tanong. Alright, maubos na kung maubos pero mauubos ko talaga ang pasensya nito. 

"Wag kang mag-alala gagawin namin ang lahat para gumaling ka, sa totoo nga mukha ka ng magaling." Sagot nya lang. Can he just go straight to the point? 

"Since okay na naman ako pwede na akong umalis tama ba?" Tanong ko. Binaba ko yung paa ko, pero bigla nya akong pinigilan. 

"You're in coma for two months not including this week you have missed. I don't know what did exactly happened but i got a call as the accident's near in this hospital. You had an operation, but due to some brain injury like a damage to brain structures that forms the limbic systems such as the hippocampus and thalamus, leads you an amnesia. Wala kaming details ayon sa identity mo, at lalong wala kaming sagot na maaasahan mula sayo. So you better stay while we process everything about you." Kumurap kurap ako, habang inisa isa kong i proseso sa utak ang lahat ng sinabi nya, that serves me right pero hindi parin sapat yon. 

"Bakit ako naaksidente?" Tanong ko. 

"That's what we're hoping to find out." Sagot niya saka na tumayo sabay ayos ng suot na puting robe. 

Hindi na ako pumalag at nanatili nalang na nakaupo sa higaan ko. Nanatili syang tahimik. Kaya tumahimik na yung buong silid. 

Hindi ko rin alam kung ano yung nararamdaman ko. 

Binalik ko ulit yung sakanya ng mapansing hindi pa ito lumalabas. 

"Okay lang ba talaga ako?" I asked him again. 

"Kaya ka nandito kasi ginagawan namin ng paraan para maging okay ka na, kaya hindi. Hindi ka pa okay hangga't wala ka pang naalala." Sabi nya saka tiniklop yung hawak nya. "At ang lahat ay nakadepende sa kung paano mo tutugunan ang mga medikasyon mo." Dugtong nito. 

"Pagkatapos? Magiging okay ba ang lahat?" Tanong ko ulit. Ngumiti lang sya. Talaga bang habit niya'ng ngumiti?

"Hindi pa natin alam." Tumalikod siya akin. 

"Saglit." 

"May tanong ka pa ba?" Bumuntong hinga ako. 

"Wala ba akong pamilya?" Matagal bago siya nakapag-isip ng sagot. "Wag kang masyadong mag-alala, may gagawa at gagawa ng paraan." Sagot niya saka na tuluyang humakbang. 

"Masyado ba akong nagtanong?" Pabulong kong tanong sa sarili. 

Narinig ko ang pagsara ng pinto. Kaya naisipian kong tanggalin ang iilan sa mga nakasabit sa katawan ko at saka na tumayo para siguraduhing naka-alis na talaga siya. 

Nakakapanghina pa ng tuhod nung una kasi medyo matagal tagal na rin akong nakahiga lang. Imagine, two months? Why....

Sumilip ako sa bintana. Pero nasa itaas na parte pala ako ng building sa hospital na to. 

Napagulong nalang ako ng mata dahil wala na naman akong ibang choice kundi ang humiga ulit sa kama. Hindi ako baliw para tumalon, not unless mabaliw ako sa susunod na araw dahil sa sobrang bored. 

Nakatitig lang ako sa nakabukas na bintana nung biglang bumuhos ang malakas na ulan. 

Hindi ko alam pero kumikirot yung dibdib ko at pakiramdam ko ang lungkot ko noon. 

xxx

"Sir. Matagal na akong tinatanong ng mga shareholders kung kaylan ka daw magpapa-meeting ukol sa proposal ng lolo nyo sa mga Effeso." Gracious! I'm busy! 

I paused from what i am doing because she was talking about Lolo where Lolo is the only person who can control me. But Lolo's now getting on my nerves about that proposal again, and again. I'm pissed alright?! 

"Ilang ulit ko bang sasabihin na hindi ako interesado sa proposal yan, how many times do i have to tell you to reject that one, just for once can't he manage that?" Inis na sabi ko saka ulit ibinaling ang atensyon sa pag re-review ng mga ratings sa Fashion brand namin ni Shean — my older sister. 

"Pero sir sa inyo po naka assign ang proyekto at kaylangan nyo na daw po itong gawin." Pinigilan ko ang sarili na magalit at nanghingi nalang ng utang na loob sakanya na umalis nalang gamit lang ang mga titig ko. 

But yeah as i have said Lolo controls me, so that already means he can control anyone. 

"Arrange my schedule, ako ang kakausap kay lolo." Sabi ko nalang para umalis na sya sa harapan ko, and she did. 

Inikot ko ng bahagya ang paningin nung maka-alis na yung sekretarya ko. Bahagya kong kinakapa kapa ang leeg saka niluwagan ng isa ko pang kamay yung neck tie sa leeg na nakatali sa kwelyo ko. 

I immediately froze when i saw unfamiliar frame on my desk, bakit ngayon ko lang napansin to? 

Mabilis ko itong kinuha saka nilagay sa garbage can na nasa tapat ko lang. 

Tss. Mom, I'd love to appreciate things from you since it was so rare but seriously? Mom's still daydreaming about me and her? 

Tinignan ko nalang yung oras sa wrist watch ko, i closed my laptop saka ko hinablot yung robe na nakasabit sa suit stand. 

Pagkalabas ko sa office lahat ng mga employee na nadadaanan ko ay nakatitig sa akin, as usual. Hindi ko na sila pinansin at kinapa ko nalang yung carkeys sa bulsa saka ko pinindot yung button pagkarating na pagkarating ko sa parking lot. 

"Sir Shawn, hindi po ba kayo magpapahatid sa akin?" Natigilan ako nung marinig ang boses ng driver. 

"Ayos lang, ako na." Sagot ko saka ko na pinaharurot ang sasakyan. 

Medyo matagal na rin simula nung makabalik ako sa mansyon na to. But knowing that it was for that head aching proposal, nah i should bang my head instead. 

"Oh anak!" Bigla akong tumalikod ng bahagya nang makita ko si mama na paparating kasabay ang bakla nyang assistant. "Huh?" Patay malisya kong tanong sakanya nung pagkaharap ko. 

"Nakita mo ba yung nilagay ko sa desk mo — Mom, stop hindi ko nagustuhan yon. Nasan si lolo?" Nilagpasan ko si mama matapos kong ibahin yung usapan. 

"I thought you'd like it, you probably missed her so i came up with that idea." Huminto ako saka humarap ulit kay mama. 

"Ma, wala ng Calista. Hindi na babalik yon." Sagot ko sakanya. Kita kong nalungkot sya pero bago ko pa marinig ang mga ka dramahan ni mama na mukhang siya yung iniwanan ay tumalikod na ako saka na ulit naglakad papunta sa office ni lolo. 

Ayoko nang pag-usapan yung taong minsan ng sinaktan ako. Nakalimot na yon, sigurado akong tama na rin itong pagkalimot ko sakanya.