A Pigeon with a Letter
1685 Words
Kabanata 5 - A Pigeon with a Letter
Hindi ko alam kung gaano katagal o ilang oras na kaming nakasakay ni Sergio pero halatang malayo na kami. Malayo sa kaninang kinaroroonan namin, ang capital. Ang guardiyang nag mamaneho ng sinasakyan namin ay pa minsan-minsang tumitigil upang tingnan kaming dalawa ni Sergio.
Mayroong nakasunod sa amin na sasakyan at pamilyar ang sasakyan na iyon. It is a vehicle used by the military forces to transport soldiers in their elevated places.
Sa wakas ay tumigil na rin ang sinasakyan namin, the doors opened at bumungad sa akin ang napakaraming sundalo. They were all lined-up sa hindi kalayuan habang nakatingin sa aking gawi, their hands were on hand salute to show some respect to me.
May dalawang sundalo na lumapit sa akin at nilahad ang kanilang kamay sa'kin para tulungan nila akong bumababa. Nanginginig ko na inilagay ang tig-iisang kamay ko sa nakalahad sa akin kamay at tumapak palabas ng sasakyan.
Nang tuluyan na akong makalabas, tumama ang sinag ng araw sa mukha ko kaya napapikit naman ako. Inilagay ko ang isang kamay ko sa aking noo to shield my eyes from the rays of the sun at inilibot ang tingin ko. I'm in an unfamiliar place, mayroon na akong nakikita na mga sundalong bumubuo ng isang lugar kung saan pwedeng sumilong gamit ang isang malaking trapal.
"Rest assured, Your highness. You will be safe here and we will protect you," matigas na English ng lalaking nasa harap ko. Maraming medalyang nakasabit sa kaniyang suot na uniporme.
Hindi ko siya sinagot, napako ang tingin ko sa nakapalibot sa akin. "Your Highness, are you okay?" Pagkukuha nila sa atensiyon ko, sumali na rin pati na si Sergio ngunit hindi ko talaga sila sinagot.
Aware ako na tinatawag ako nila pero hindi maalis ang kaba at takot sa dibdib ko at utak. Takot na takot sa kung ano mang mangyayari kina Augustus. Natauhan at pinansin ko sila nang bilang nag-panic na silang lahat.
"Get the medic! Ang kamahalan ay hindi okay!" Sigaw ng isa.
"Move! Get the medic right away!" Another one shouted.
"Your Highness! Are you okay?" Nagaalalang tanong nila sa akin na nakanganga.
"Get Princess Constanciandra to the tent immediately!" Ang kaninang lalake na kumausap sa akin ang siya nang sumigaw.
Hinawakan ako ni Sergio habag inaalalayan ako ng isang sandamakmak na sundalo papunta sa tent. Binigyan nila ako ng pwede kong mauupuan and they placed a table in front of me hanggang sa unti-unti nilang pinuno iyon ng pagkain at inomin.
"Go on, Constanciandra. Dig in," gitgit sa akin ni Sergio na naka-tayo sa tabi ko.
Hindi ako makapaniwala, "I can't just sit here and eat while Augustus and the military are risking their lives for me and to just get back the goddamn castle!" Galit na galit ko na sabi, tumaas pa ang boses ko.
Hindi ko na ininda kung papanoorin ba ako ng mga sundalong nakapalibot sa akin o kung ano man ang iisipin nila.
"That's their duty, Constanciandra!" Sagot sa akin ni Sergio, "Labas ka na doon! Because that's their duty, alam nila ang ginagawa nila." Sergio tried to explain pero umiling-iling ako sa mga pinagsasabi niya sa akin.
"It's their duty to protect you," he said trying to be calm, I scoffed.
Hindi na ako umimik dahil sa sama ng loob na dinadala ko sa katabi kong si Sergio. Hindi ko talaga sila maintindihan, they're acting as if it's okay to see people being killed! Sergio is acting like that and he is using the 'Oh, that's their duty and you can't do anything about that--'
It's not like I am ungrateful for their efforts but Sergio is really insensitive and ignorant. Of course! Magaalala ako, they're my people! Responsibility ko rin sila!
Is it wrong to worry and try to prevent more lives to be lost!?
Hindi ako gumalaw sa kinauupuan ko, hindi ko rin pinansin si Sergio ng mga ilang oras not until we received a message from the capital.
"We successfully infiltrated the castle and we caught the bandits," boses ng isang familiar na boses.
Halos umiyak ako ng maringi ang mga katagang iyon, I was about to cry but the soldiers around me started shouting and cheering like a mad man.
Mayroong nakawalang luha sa gilid ng mata ko kaya dali-dali ko naman iyong pinahiran at pinagmasdan nalang ang mga nagsasayang sundalo sa harap ko. Guminhawa ang pakiramdam ko, malungkot pa rin ako. Mayroong maraming nasayang na buhay at puro buhay pa ng isang inosente at walang kasalanan sa mga sumalakay sa palasyo.
"Sergio!" Tawag ko sa kaniya, kanina ko pa siya hindi pinapansin pero pilit pa rin niya akong kinakausap siguro upang libangin ako at ngayon at pinansin ko na siya at lumiwanag naman ang mukha niya.
Yumuko siya sa harap ko, "Ano ang maipapaglingkod ko sa'yo, Constanciandra?"
"Kailan tayo babalik sa palasyo?" Tanong ko sa kaniya at tiningnan niya lamang ako. "Ano ang problema?" Tanong kong muli sa kaniya nang hindi niya sinagot ang tanong ko.
"Constanciandra, hindi ka pwedeng bumalik doon. Mayroong bahid ng dugo ang palasyo, it's still not safe for you." Naningkit naman ang dalawang mata ko dahil sa sinabi niya.
"And so?" Tinaasan ko siya ng kilay. "I do not care about anything! The most important thing is I will go back to the castle at tumulong sa higit ng makakaya ko! I told you! I will not just sit here while they do all the work!"
"Constanciandra! We will not argue about this again!"
"We will if you keep on rejecting everything that I will say! Ano ba! Akala ko ba Prinsesa ako? Bakit parang aso na ang ranggo ko sa bansang ito na kailang makinig sa kada salita niyo! Ano ba kayo! Alam ko ang ginagawa ko!" Naiinis kong giit at natahimik ang lahat ng mga tao na nakapalibot sa akin.
"I am so sick and tired of hearing that 'I just need to be this!' Be that! I can do things if you wouldn't just stop me! Kaya ko at masyado niyo naman yata akong minamaliit para protektahan niyo ako ng ganito? Ang pinaka-importanteng bagay sa akin ay ang mga mamamayan ko, hindi ang buhay ko, mga alahas, yaman!"
"Naririnig niyo ba ako!?' naiinis ko na sigaw at kita ko naman ang pag taas-baba ng mga ulo niya bilang sagot sa tanong ko. "I will help! And anyone who stops me will receive a punishment! Kahit anong ranggo mo pa, katayuan sa buhay o kung sino ka man!" Banta ko sa kanilang lahat.
And then I just saw myself in the car again at hinahatid na pabalik sa palasyo. The next days were hard, pinaalam namin sa lahat ng mamamayan ng kingdom Ataraxia ang nangyari which sparked fear sa lahat ng tao. Kailangan naming ipaalam because I don't want them to be clueless, paano nalang kung bumalik sila ulit at idamay ang mga inosenteng tao? At least, they can be ready about it.
Ang seguridad sa palasyo ay mas lalong pinalakas ni Augustus, everywhere I turn mayroong hilira ng mga sundalong nakatayo sa kung saang-saang sulok ng palasyo. Ang palasyo ay inayos dahil mayroong mga parte na nasira dahil sa mga pagsabog.
Hindi ko pa rin mapigilang malungkot kapag naalala ko ang mga taong namatay sa mismong palasyo na ito. Binigyan ko ang lahat ng mga namatay ng maayos na libing at binigyan ng kaunting tulong ang kanilang naiwang mga pamilya, it's to compensate the lost of lives, alam ko na hindi man nito mababalik ang mga buhay ng mga namatay pero gusto ko lang bumawi kahit sa ganyang paraan nalang.
Maraming ginawa sa palasyo, sa loob ng dalawang linggo, ang lahat ng tao ay abala sa kanilang mga kailangan trabahoin kahit ako rin naman ay may tinatrabaho. Naging usap-usapan sa kabuoan ng kaharian ko ang nangyari kahit ang tagal na iyon. Naiintindihan ko naman iyon, hindi naman dali-daling mawawala sa isipan ng mga tao iyon lalo na sa mga pamilya ng namatayan.
Paniguradong nabalitaan iyon ng tatlong kaharian. Hindi na kailangan malaman ng Cimmerian kingdom ang nangyari dahil alam na talaga nila iyan, sila ang sumugod eh. Iniisip ko palang ang pagmumukha ng Prinsipeng iyon ay kumukulo na ang dugo ko.
Hindi ko maintindihan kung bakit niya kailangan gawin iyon. Nadamay ang mga inosenteng tao dahil sa pagiging selfish niya! He is really a spawn of Satan! I swear to God, I will do anything to have revenge on that bastard! Hinding-hindi ko papalampasin ang ginawa niya!
Tumiim ang bagang ko dahil sa inis na nararamdaman ko.
Kinuha ko ang dip pen ko at ang isang papel at nagsimulang magsulat sa mesa ko. When I finished writing mayrong sumilay na ngiti sa labi ko while I try to proofread what I just wrote. I immediately went to the pigeon post and attached my letter to the pigeon that I choose.
The pigeon's feet clutched into my fingers hanggang sa iniangat ko ang kamay ko sa kalangitan. "Fly, my dear. Let that bastard know my wrath," I whispered to the pigeon.
And the pigeon flocked its wings and flew from the sky until I couldn't see it anymore kahit na wala na ang pigeon ay nakatanaw pa rin ako sa asul na kalangitan. The face of the man that I hate most suddenly appeared in the sky. Sa sobrang galit ko sa kaniya nakikita ko na ang pagmumukha niya sa kung saan-saan.
Umirap ako sa kawalan at lumakad papalayo sa verandang kinatatayuan ko. My blood is boiling and I am really itching to slap him so much but I need to be patient! Magkikita rin kaming dalawa, we will see each other again, nalalapit na ang araw kung saan magiging panauhin ang pinuno ng limang kaharian and on that day, hinding-hindi ko siya tatantanan.
Once he receives the pigeon with a letter, the game is really on.
I don't care if I will make an enemy out of him! Dictator my ass! Wala akong pakealam! I will have my revenge!
"I will have my revenge, prepare for my wrath," I muttered to myself bago ako pumasok sa loob ng palasyo.
- Writer
