Marrying the Dictator Prince (Tagalog/Filipino)

Augustus

Kabanata 5 - Augustus

Nagkatinginan kaming lahat dahil sa narinig namin, napalunok ako. Augustus held out his, he was trying to tell me to calm down and just sit straight. 

Sinensyahan niya ang kasama niyang mga militar, "We are going to ambush them." He mouthed that made me panic.

Dali-dali akong umiling, delikado! Maari silang mapahamak or worst they could die immediately if they try to ambush them! 

"There are too many, it's dangerous." I mouthed frantically. Augustus sighed, mas lalo ko siyang inilingan.  

"It's the future Queen's order, you will not defy my orders, Augustus!" May diin kong bulong sa kaniya, I'm trying to make sure na mahinang bulong lang iyon pero maririnig niya. "You will follow my order," ulit kong sabi sa kaniya. 

He nodded at me at nakahinga ako ng maluwag, the footsteps are getting much closer sa kung nasaan kami. Mas kinabahan ako, Augustus, and his men look like they are ready to attack but they can't because I stopped them. Ang hi-higpit ng pagkakahawak nila sa mga baril nila, naghahanda silang umakto kapag kami ay nakita ng mga papuntang tao sa amin. 

Hinawakan ko ang manggas ng suot-suot na damit ni Sergio, nanginginig pa aking kamay. He looks at me and gave me a smile, isang ngiti na para bang nagsasabi na magiging okay din ang lahat. 

I feel so powerless ngayon, pakiramdam ko ay isa akong pabigat sa kanilang lahat ngayon lalo na they're shouldering my mistakes. Sila ang nakakaranas ang wrath ng monster na iyon when it was supposed to be me! They don't deserve this, they're all innocent and haven't done anything wrong pero bakit kailangan pa nilang madamay? 

Palapit ng palapit ang tunog ng mga yapak nila and halos umiyak ako sa saya nang tinahak nila ang isang direksiyon kung saan malayo sa kinaroroonan namin. Nawalan ako ng lakas at nagpigil ng iyak dahil sa isa, kinakabahan ako nanginginig ang kalamnan ko while we are all on a thin ice. 

Inilagay ni Augustus ang hintuturo niya and pressed it to his lips na para bang nagsasabi na I need to contain my cries and tears para hindi ako makagawa ng ingay. Tumango naman ako habang unti-unti kong inaangat ang kamay ko and used my palm to cover my mouth to conceal the noises that I make, hindi pa rin kasi ako matigil sa pag-iyak. 

Nang tuluyan na silang makawala ay hinabol ko ang hininga ko, hinimas-himas pa ng katabi kong si Sergio ang likod ko na panay-taas baba habang ako ay humahagulgol sa iyak. 

Dali-daling tumayo ang kasama naming mga guardiya at nilapitan naman ako ni Augustus para patuyuin, nanginginig ang kamay ko habang hinahawakan ko ang kamay niya may bahid na dugo. 

"Stop crying, everything is going to be okay." He tried to assure me pero hindi pa rin ako napapanatag. 

Mapapanatag lang ako if we successfully got back the castle at wala na ang mga taong sumasalakay sa amin ngayon. Nagunahan ang dalawang kasama naming guardiya para tingnan ang hall kung may natitira pa bang tao or if we are safe na umalis na. 

Sinensyahan ng isa si Augustus na ang daan ay clear and we are ready to go, dinarag ako paalis ni Augustus sa kinaroroonan namin at patakbo kaming lumabas sa kastilyo. Hindi pa ako pwedeng mag-saya ngayon pero hindi ko maipapagkaila na nakaramdam ako ng saya at medyo nakaginhawa ako ng makita ko ang berdeng damuhan. 

We ran papunta sa kung saan mayroong tall hedges, the tall hedges were designed as a maze. Sa bandang huli ng maze na ito ay isang secret passageway patungo sa labas, papunta sa mga mamamayan namin. I used to go here to sneak out, saulo ko ang daan dito and so is Augustus.

Dito kasi ako nagtatago if he is around when we were both children and he would follow me here hanggang sa nalaman na niya ang pasikot-sikot dito dahil sa pasunod-sunod niya sa akin. 

"We will be safe here," hinihingal na sabi niya sa akin, tiningnan ko naman siya. 

"I thought they discovered every exit here?" Naguguluhan kong tanong sa kaniya.

"Might," mahina niyang dagdag, napamura naman ako agad.

"If you're not sure, you shouldn't have said that!" Nagaalburoto kong sabi sabay liko. 

"It's because you ask me, Milady..." He said while running.

Until we arrive at the last part of the maze, there is a big wooden door kaya narealize ko na nasa dulo na kaming lahat. 

"Faster!" I said panicking, my anxiety is rising up. 

"Shh! We don't know kung ano ang mayroon sa kabila ng pintuan na iyan!" Parangal niya sa akin.

Itinutok nila ang kanilang mga baril sa pintuan habang ako naman ay nakatago sa likod nila. Ang isang guardiya ay nasa pintuan at siya ang bubukas ng pintuan. We succesfully opened it, it made a creaking sound. 

Ang bilis ng t***k ng puso ko ng unti-unting may namumuong siwang sa pintuan. Nawalan ng lakas ang mga binti ko when there was no one outside, halos mag wala na talaga ako sa iyak. Nauna silang lumabas to check if mayroon bang tao sa labas but for the love of God, walang taong naghihintay sa amin labas!

They probably didn't know about the maze or nahirapan lang talaga sila! "Let's go!" Maautoridad na giit ni Augustus and we ran. 

We ran far away from the castle, ang pintuan na nilabasan namin ay malayo at tago and nang makalayo-layo kami at makarating sa kung nasaan ang village. Villages that were made by my people, the market... everything and they were all completely fine which sparked confusion into my mind. 

Nagkatinginan kami ni Augustus, they were so many people around the streets. Mayroong nag-uusap sa, nakikihalubilo sa isa't-isa. May nagtitinda pa nga, lahat-lahat. They were all fine!

Malayo ang kastilyo namin sa lugar na ito but despite the fact that it is still far-away, kailangan muna nilang madaanan ito before they will go to the castle. Dumaan sila and left them unharmed?

"Tama ba ang nakikita ko?" Naguguluhang giit ni Sergio.

"I think so too," Augustus replied while looking everywhere. 

"Inatake lang ng mga bandido o kung sino man sila ang kastilyo, they left the city and my people unharmed." Giit ko, hindi ko maipapagkaila na masaya ako sa nalaman at nakikita ko ngayon.

My people are safe! They're super safe! 

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kapag sila ay nadamay sa nangyari sa loob ng kastilyo! 

"Alam mo ba, kanina pa akong may naririnig na pagsabog at putukan ng baril sa gawi ng kastilyo." Rinig ko na sabi sa hindi kalayuan. "Baka naman nag aaway na naman ang mga royalty na 'yan, mga hayok kasi sa yaman." Sabi ng isa.

My guards were about to stop the lady na nagsasalita pero pinigilan ko sila. Gusto ko pang mayroong akong marinig and besides they're not wrong.

"Oo nga, kanina pa 'yan! Hindi ko rin alam pero at least hindi dito sa lugar natin nangyayari iyan sa kanila lang. Marami naman silang mga pera kayang-kaya nilang bumangon pero tayo? HINDI!" Giit ng isang mamang may suot na isang apron na mayroong dumi. 

I can see Sergio and Augustus were quite offended by what they're saying. Ako naman ay walang pake, alam ko ang realidad sila hindi. Royals are too pampered by their parents, bulag kaming lahat sa katotohanan na hindi maganda ang buhay. Hindi puro pera, kain, tulog lang. May naghihirap din lalo na dahil sa amin, dahil sa mga kasakiman na nasa pag-iisip namin. Kung sabagay spoiled kaming lahat.

And there is a huge gap on ur relationship sa mga normal na tao, sa pinamumunuan namin at sa mga naglilingkod sa amin. We thought that there were differences, na mas angat kaming lahat which created that huge gap.

We belittled the people who are below us and they did the same. 

We spread so much inequality all over the world when kahit pantay-pantay lang naman ang halaga natin sa mundo. Whatever you are, your preference, gender is... pantay-pantay tayong lahat. I don't get why we always create a gap every time there would be someone na iba ang katayuan sa buhay, preference, or anything. 

Kaya mahirap umunlad ang mga bayan at bansa dahil sa ganitong pag-iisip. 

"Ikaw!" the guard na kasama ko shouted, nataranta naman ang mga nag-uusap kanina. Dali-dali silang lumuhod at humingi ng tawad sa guardiyang nasa harap nila. 

"Ganito ba ang ginagawa niyo kapag walang nakapalibot na guardiya dito?" Mautoridad niya na giit, humingi ulit ng tawad ang tatlo. 

"Narinig kayo ng kamahalan!" Dahil sa sinabi niya tumigil ang lahat ng tao, they probably didn't notice me and the guards come by. 

Napasinghap ako ng unti-unting lumuhod at yumuko ang lahat ng taong nakapalibot sa akin. Nagkatinginan naman kami ni Augustus, I sighed and tried to smile at them pero I am sure it didn't made there fear go away. 

Halata naman na nagtataka ang mga tao kung ano ang nangyari sa akin, tingnan niyo ba naman ako ngayon. Ang dungis, punit na ang hulihan ng suot-suot kong gown. And so Augustus and Sergio, we look we were attacked at tama naman iyon. 

There were beads of sweat on Augustus's forehead, may bahid ng dugo ang damit niya, mayroong siyang mga gasgas sa mukha. Halata ang pagod sa kaniyang mukha, hanggang ngayon ay hinihingal pa rin siya. 

"If we tell them what happened to the Castle, people will go ballistic and they will panic. We will not disturb their peace, they can't be involved in this." Giit ko habang tinitingnan si Augustus na malalim ang iniisip. 

"Inform every house what happened! Every! Wala kayong e-iiwan, inform them all!" Utos niya, "Call the troops that are guarding the barrier between the Lucelene kingdom. Every troop we will call them! We will take back the palace right away!" He commanded.

"What!?" Gulat kong angal sa kaniya.

"No more words, Constanciandra! We need to take back the palace! I control the military and you will not have any say to this!" 

"But it's dangerous, you know that! Hindi natin alam kung ilan sila! We don't know if you will successfully take back the palace!" I said in a panic tone.

"Do you not trust me?" Pinagmasdan niya ako. "I've carried my duty of protecting the kingdom, the honors of being the head of the military, everything... for you and your father, and I never lost a war, Your Highness." Seryoso niyang giit sa akin, napalunok naman ako. 

"I failed to protect the palace especially you and I am ashamed, I'm going to take the palace and my honor back. Hindi kita bibiguin," his eyes were so serious it's hard to gaze at them. Seryosong-seryoso siya sa sinabi niya and I am are sure he will not back down kahit anong sasabihin ko.

Mabilis na nawala sa paningin ko ang tatlong guardiyang kasama namin, ang natitira ay ako, si Sergio, at si Augustus. "We will stay here, we will wait for them. The troops will be here any minute." 

"Constanciandra, please rest. Grabe ang pamumutla mo," nagaalalang giit ni Sergio sa akin.

"Hoy! Kuhanan niyo ng mauupuan ang prinsesa!" Rinig kong sigaw ng isa sa umpukan ng mga tao. 

The people panic at nagmamadaling pumasok sa mga pamamahay na malapit sa kanila at nagkuhanan ng mauupuan. 

"Tatlong upuan! Sina Heneral Augusutus pa at Duke Sergio!" Sigaw nilang muli at mas lalong nagwala ang crowd sa pagmamadali nila. 

They eventually gave me a big chair and it is made by iron. "A-ako po ang gumawa ng upuan na 'yan, pag pasensiyan niyo na ho kung isang 'di hamak na upuan ng isang katulad ko ang inuupuan mo." Paghihingi niya ng paumanhin.

"Maganda ang upuan na ito, it is equal to the chairs in the palace. You have a talent, don't belittle yourself." Giit ko sa kaniya at nagulat ako ng bigla siyang pumalahaw ng iyak.

Praise of a queen is worth thousands of life and if you ever received one, you're officially favored by the Gods. Iyan ang pinaniniwalaan ng mga tao sa capital na kinakatayuan ko ngayon. My cheeks blushed immediately when I saw how happy the guy kneeling in front of me is. 

Nahihiya ko na nilingon ang dalawa kong kasama at nakangiwi lang silang dalawa. I sighed, Royals really do not favor people who aren't in the same status as them kahit ano pang gawin ng mga tao doon. 

Once, I will be crown as a Queen I'll fix this huge gap.

Pilit kong kinakalma ang sarili ko habang kaharap ko ang mga mamamayan ko. Pilit ko na inaalis sa isip ko ang nangyari kanina sa palasyo so I will not trouble these innocent people. I'll stay calm and pray that Augustus and his men will successfully get the palace back while waiting for the military to come.

Nagulat ako when the ground suddenly shook and there were noises coming from afar, napatayo agad kami nina Augustus. Nagtaka din ang mga taong nakapalibot sa amin kahit ako ay nagtaka rin. Sa hindi kalayuan, I saw too many tanks with soldiers on top of it. Mayroong nagtatakbohang mga sundalo but they're still staying in a line. 

The people obviously panic, they thought there was a war going on. They all stop in front of me, yumuko silang lahat sa akin and nag salute bago nag salute kay Augustus. 

"Bring the Princess into safety!" Mautoridad na utos ni Augustus and I just saw myself getting dragged by the military and pinapasok sa sasakya. Sergio followed me also. 

"Princess, we will get you to safety." Giit ng isa sabay yuko sa harap ko. 

"But---" Magrereklamo sana ako ngunit pinagitnaan kami ni Augustus. 

"No buts," seryosong giit niya at isnirado ang pintuan ng sasakyan kung nasasaan ako. 

Gusto kong mag-reklamo at sabihin sa kaniya na gusto kong manatili, I want to know if they're safe too! My people and them! Hindi lang ako! Hindi pwede ako lang ang ligtas, I am not a selfish person! I don't value my life, I value my peoples life! 

Pero mukhang ayaw na akong marinig ni Augustus kaya isinirado niya ang pintuan. Rinig ko ang ingay sa labas, wala akong makita sapagka't natatakpan ng kung anong bagay itong sinasakyan ko. At naramdaman ko nalang na unti-unting gumalaw ang sasakyan which means na we are already leaving, nakagat ko ang labi ko dahil sa kaba. 

Hinawakan ni Seirgio ang balikat ko na mukhang pagod na pagod pa rin hanggang ngayon. "Just trust, Augustus. He will do everything to get the palace back and the safety of your people, especially you." Giit niya.

"But what about is safety too?" Angal ko kahit na ayaw na ayaw ko kay Augustus ay hindi naman pwedeng balewalain ko siya. Malaki ang naitulong niya sa akin, sa pamilya ko at sa kaharian. 

"Augustus is ready to lose his life just to save this kingdom," sagot niya sa aking tanong. "He already knew that he wouldn't be safe once he will be in the military." 

"Just trust him," dagdag niya.