My lady <3 ตามรักคุณเฌอ

บทนำ ( เด็กมันร้าย ) Rrrrrrr~ เสียงสั่นของโทรศัพท์ส่งเสียงรบกวนเจ้าของร่างอรชรที่นอนพลิกคว่ำใบหน้าอยู่กลางเตียงคิงไซส์ของคอนโดหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง "อือ" คนขี้เซายกใบหน้างัวเงีย เอื้อมมือควานหาโทรศัพท์นำมาแนบใบหู [ "ยัยเฌอเอม!" ] "ว่าไงแฟนต้า" น้ำเสียงแหบว่ากับเพื่อนรักในสาย แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่คิดจะลืมตา ทว่าเมื่อขยับร่างกายมากขึ้นก็รู้สึกปวดตรงหว่างขามากเป็นพิเศษ เจ็บมากจนเผลอร้องเสียงหลง "อ๊ะ!" "แกเป็นอะไรอะ ทำไมร้องทำเสียงแบบนั้น แล้วนี่อยู่ไหน ใกล้เวลาสอบแล้วนะ!" เสียงใสของแฟนต้าว่าออกแทบไม่เว้นประโยคหายใจ "สอบ! วันนี้สอบเหรอ!" จากที่สะลึมสะลือกลายเป็นตื่นเต็มตา เฌอเอมลุกนั่งพรวดอย่างไม่ระมัดระวังตัว ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า [ "ดีนะฉันโทรมาปลุกแก ยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมง เร็ว ๆ ล่ะ" ] เมื่อแฟนต้ากดวางสายไปแล้ว เฌอเอมถอนหายใจโล่งอก พูดพึมพำกับตัวเองด้วยความสบายใจ "เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมง ดีนะยัยแฟนต้าโทรปลุก" โทรศัพท์เครื่องหรูถูกวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงเหมือนเดิม เฌอเอมรู้สึกว่าร่างกายมีลมไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะเต็ม ๆ "เอ้ะ" ใบหน้าฉงนก้มมองสำรวจร่างกายตัวเองอีกครั้ง พบว่าไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่อยู่สักชิ้น และเมื่อเหลือบมองออกไปบนพื้นข้างเตียงก็อ้าปากค้าง หญิงสาวช็อคอย่างแรง ชุดเดรสสีชมพูของเธอกองรวมอยู่กับเสื้อช็อปวิศวะสีแดงเลือดหมู "เมื่อคืนนี้ อย่าบอกนะ..." เฌอเอมตวัดใบหน้ามองผ้าห่มที่คลุมปิดร่างตัวโต เธอแทบอยากร้องกรี๊ด ผู้ชายที่นอนกับเธอเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่คนในความฝันใช่ไหม มือเรียวกระชากผ้าห่มออก หัวใจเต้นระรัวแทบเป็นกลอง เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลา สันจมูกโด่งตัดกับคิ้วหนาที่เป็นเอกลักษณ์นี่ "ภาคิน" เฌอเอมยกมืออุดปาก ส่ายหน้าไปมา แทบไม่อยากเชื่อ ผู้ชายคนแรกของเธอคือไอ้เด็กบ้าที่คอยตามติดเธอไม่ห่าง "กรี๊ด ไม่จริง!" เสียงกรีดร้องของเฌอเอม ทำให้ภาคินสะดุ้งตื่นขึ้นมาตั้งการ์ดป้องกันตัว น้ำเสียงแหบห้าวแตกหนุ่มเอ่ย "ไหนครับ ใครทำอะไรคุณเฌอของผม" "ใครมันจะมาทำอะไรฉัน ถ้าไม่ใช่นาย!" เฌอเอมคว้าหมอนมาตีอัดใส่หน้าภาคินรัว ๆ "โอ้ย หน้าคิน" ภาคินคว้าหมอนจากมือเฌอเอมโยนทิ้ง แล้วรวบร่างเฌอเอมเข้ามากอดไว้ ไม่พอยังขโมยหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ "เดี๋ยวผมให้ป๊ามาสู่ขอ" คำพูดที่จริงจังของภาคินทำให้เฌอเอมโมโหหน้าแดง ผลักภาคินจนกลิ้งตกเตียง ไม่ได้ต้องการให้ภาคินมารับผิดชอบด้วยวิธีการเช่นนี้ อีกอย่างเธอยังมีความฝันอีกยาวไกล "โอ้ย ผลักผมจนตกเตียงเลยนะ" ภาคินทำสีหน้างอนใส่ก่อนจะรีบลุกขึ้นมา ยืนเท้าเอวจ้องหน้าเฌอเอมกลับ "...." สายตาไม่รักดีของเฌอเอมดันมองไปที่บ๊อกเซอร์แนบเนื้อของภาคินถึงกลืนน้ำลายลงคอ อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อคืนมันเข้ามาสู่กายเธอได้ยังไง "ภาคิน นายห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด เรื่องเมื่อคืน เราสองคนไม่มีสติกันทั้งคู่ ก็ให้มันแล้วไปแล้วเถอะ" ภาคินหัวเสีย หลังได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของเฌอเอม จนมาขนาดนี้แล้วเธอก็ยังไม่ยอมรับในตัวเขา ใจร้ายเกินไปแล้ว "ถือว่าฉันขอร้องเถอะนะภาคิน" เฌอเอมทำสายตาวิงวอน ทั้งเขาและเธอไม่พูดก็คงไม่มีใครรู้ "คุณเฌอฟันผมแล้วทิ้ง" "ภาคิน ทำไมถึงพูดว่าฉันเป็นฝ่ายฟันนายเล่า นายเป็นผู้ชายนะ!" เฌอเอมโวยวายใส่เด็กหนุ่มที่กำลังยืนเกาหัวยุ่ง ๆ ของตัวเอง "แต่ผมอายุยังไม่ถึงยี่สิบเลยนะ แล้วพี่ก็เปิดผมคนแรก" "กรี๊ด ไอ้เด็กเปรต" เฌอเอมคว้าหมอนอีกใบอัดใส่หน้าภาคินทันที รับไม่ได้สุด ๆ กับคำพูดของเด็กบ้านี่ ช่างเป็นเช้าที่มหาประลัยของเธอจริงๆ "ต้องให้ทวนไหม ว่าเมื่อคืนคุณเฌอเริ่มกับผมตรงไหน?" เฌอเอมอ้าปากค้าง มองภาคินที่เลิกคิ้วกวนส่งมาให้ มือเรียวกำมือแน่น จะสลัดไอ้เด็กบ้านี่ยังไงดีให้ออกไปจากเธอ "ผมถามจริง ๆ จากใจ เมื่อคืนคุณเฌอ จำเรื่องระหว่างเราได้ไหม?" ภาคินกล่าวพลางจ้องเข้าไปในดวงตาของหญิงสาว "...." เฌอเอมกำผ้าปูแน่น เธอนิ่งเงียบไป ริมฝีปากอมชมพูเม้มเข้าหากัน ไม่กล้าเอ่ยปากตอบคนตรงหน้า ยามนี้สีหน้าของภาคินดูจริงจัง ไม่เจ้าเล่ห์อย่างที่ผ่านมา ไม่ชินเลยกับภาคินโหมดนี้ เหมือนจะไม่ได้คำตอบที่ต้องการ ภาคินจึงกล่าวขึ้นมาเอง "แต่เมื่อคืน เรื่องระหว่างเรา ผมจำได้หมดทุกอย่าง" ᨓ ♡ᨓ