ร้อนรักวิศวะร้าย

ทำคะแนน

"วันนี้ตื่นเช้าจังเลยลูกสาวแม่" เสียงของ คุณหญิงธารา ดังขึ้นจากมุมห้องรับแขก ขณะที่เธอนั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟา จิบชาอย่างสง่างามเหมือนทุกเช้า ครีมที่เดินลงมาจากชั้นสองชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ

"ปกติหนูก็ตื่นเช้านะคะ แค่ไม่ได้เดินลงมาเฉย ๆ" เธอพูดพลางเดินเข้าไปหอมแก้มแม่อย่างสนิทสนม แต่ทันทีที่เธอถอนตัวออกมา สายตาของเธอกลับเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ทำให้ต้องชะงัก…

ที่โซฟาฝั่งตรงข้าม พายุ เขานั่งอยู่ตรงนั้น!

คนตัวโตเหลือบมองเธอพอดี ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้ราวกับรู้ว่าเธอกำลังตกใจ

"...พี่พายุ?" ครีมกะพริบตาปริบ ๆ พยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้า พร้อมหลุดเรียกชื่อเขาออกมาเบา ๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว

เสียงของเธอแม้จะเบา แต่กลับดังชัดเจนในบรรยากาศที่เงียบสงบ ด้วยไม่คิดว่าจะเจอเขาอยู่ที่นี่…

ตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่พายุพูดอะไรแปลก ๆ กับเธอ ครีมก็พยายามหลบเลี่ยงเขาให้มากที่สุด แต่ทำไมวันนี้เขาถึงมานั่งรออยู่ที่บ้านเธอตั้งแต่เช้าแบบนี้!?

"พายุจะไปรับลูกที่มหาวิทยาลัยวันนี้น่ะ" เสียงของคุณหญิงธาราดังขึ้น ก่อนที่ครีมจะทันได้หาคำตอบให้ตัวเองเธอรีบหันไปมองแม่อย่างไม่เข้าใจทันที

"หา? อะไรนะคะแม่?"

"พายุมารอรับลูกไปมหาวิทยาลัยไง" คำตอบของแม่ทำให้ลูกสาวชะงัก มือที่ถือกระเป๋าราคาแพงอยู่แทบหลุดจากมือ ก่อนหันไปมองคนตัวโตที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประจำตัว

"...พี่มารอตั้งแต่กี่โมงคะ?"

"ตีห้าครับ"

"หา!?" ครีมแทบจะสำลักอากาศ ใบหน้าฉายความตกใจออกมาชัดเจน ตีห้าเนี่ยนะ นี่พายุบ้าไปแล้วหรือเปล่า!?

"แล้วทำไมพี่ต้องมาแต่เช้าขนาดนั้นคะ" หญิงสาวถามออกไปด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่พายุกลับยักไหล่เล็กน้อย เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

"ก็มารอรับคู่หมั้นไปเรียนไงครับ" คำว่า ‘คู่หมั้น’ ทำให้หัวใจของคนฟังสะดุดไปชั่วขณะ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นลมไปตรงนี้เลยจริง ๆ ริมฝีปากสวยสีชมพูอมระเรื่ออ้าค้าง มองพายุด้วยความตกตะลึง

ตีห้า…

เขามารอรับเธอตั้งแต่ตีห้า!?

"พี่พายุ…พี่จะบ้าหรือเปล่าคะ ใครเขามารอรับคนอื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางแบบนี้?" คนตัวเล็กพูดเสียงแผ่ว ทว่าอีกคนกลับยกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักโซฟา ท่าทางของเขาดูผ่อนคลายเสียจนครีมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าที่กำลังตกใจอยู่ฝ่ายเดียว

"ก็นอนไม่หลับ"

"หา?"

"พี่นอนไม่หลับ" พายุพูดซ้ำ ก่อนจะเหลือบตามามองเธอโดยตรง "เมื่อคืนมัวแต่คิดว่าจะทำยังไงให้ครีมยอมให้พี่จีบ ก็เลยตัดสินใจมารอตั้งแต่เช้า"

บะ... บ้า!

ครีมรีบหลบสายตาเขาทันที ใบหน้าของเธอร้อนวูบขึ้นมาจนรู้สึกได้ นี่เขารู้ตัวไหมว่าเขาพูดอะไรออกมากัน ทำไมถึงพูดออกมาแบบหน้าตาเฉยแบบนั้น แม่ของเธอก็ยังนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยนะ

"พายุ...แม่ฝากดูแลครีมด้วยนะลูก" เสียงของคุณหญิงธาราดังขึ้นขัดจังหวะ ก่อนที่เธอจะหันมองหน้าลูกสาวที่ขึ้นสีแดงฉานพร้อมอมยิ้มน้อย ๆ อย่างนึกเอ็นดู

"ได้ครับ" พายุรับคำเสียงหนักแน่น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังปรากฏชัดบนใบหน้า และเธอยังไม่ทันได้ตอบอะไร มือบางของแม่ก็ผลักหลังเธอให้เดินไปข้างหน้าเบา ๆ คล้ายอยากส่งลูกสาวไปให้อีกฝ่ายเร็ว ๆ

"ไปเถอะลูก เดี๋ยวไปเรียนสาย"

"เดี๋ยวสิคะแม่"

"พายุรอหนูมานานแล้ว อย่าทำให้เขารอเก้อสิ" คุณหญิงธาราพูดพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย "หรือจริง ๆ แล้ว ลูกก็อยากให้เขารออีกหน่อย?"

"มะ... ไม่ใช่ค่ะ!" ครีมรีบปฏิเสธทันควัน แต่พอเหลือบไปเห็นพายุที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากนั่น หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

เธอรู้สึกเหมือนถูกดักทางไว้หมดทุกด้านจนไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย และสุดท้าย ก็ต้องจำใจเดินตามเขาออกไป…

พายุเดินนำไปที่รถของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้าน ครีมที่เดินตามหลังไปยังคงรู้สึกถึงอุณหภูมิบนหน้าแก้มของตัวเองที่ร้อนจัด

เธอพยายามไม่มองเขา แต่ก็ดันรู้สึกถึงสายตาของพายุที่หันมามองเธอเป็นระยะ พอถึงรถ พายุก็เปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เธอ ก่อนจะผายมือเชิญอย่างสุภาพ

"เชิญครับ คุณคู่หมั้น" ครีมหันขวับไปมองค้อนเขาทันที

"พี่พายุ!" คนถูกขึ้นเสียงใส่หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะยักไหล่ราวกับไม่ได้ทำอะไรผิด

"เรียกไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้ค่ะ!"

"อ้าว แต่เราหมั้นกันแล้วจริง ๆ นี่นา"

"แต่มันก็ไม่ต้องประกาศออกมาเสียงดังแบบนี้ก็ได้นี่คะ" ครีมพูดเสียงเบา แต่สีหน้าของเธอแดงจนปิดไม่มิด ทำให้พายุหัวเราะขำอย่างห้ามไม่ได้ พร้อมโน้มตัวลงมาใกล้เธอเล็กน้อย

"เขินเหรอ?"

"ปะ... เปล่าค่ะ!"

"จริงเหรอ?" พายุถามย้ำ ก่อนจะทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพูดต่อ

"ถ้าไม่เขิน ก็มองหน้าพี่สิ" ครีมชะงักไปทันที เธอพยายามกัดริมฝีปากแน่น ไม่ให้เผลอทำอะไรที่เผยไต๋ออกไป แต่สุดท้าย…เธอก็ไม่กล้าหันไปสบตาเขาจริง ๆ

พายุมองท่าทางของเธอแล้วอมยิ้ม ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ออกมาอีกครั้ง แล้วถอยหลังกลับไปยืนตรง ๆ

"ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวไปสาย" ครีมรีบพยักหน้า แล้วก้าวขึ้นไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งตัวดี พายุก็โน้มตัวเข้ามาใกล้อีกครั้ง มือของเขายื่นมาตรงหน้าเธอ ก่อนจะดึงสายคาดเบลต์ลงมาอย่างใจเย็น ครีมตัวแข็งทื่อทันที เพราะระยะห่างระหว่างพวกเขา... ใกล้กันมากเกินไป! และเธอแทบจะกลั้นหายใจขณะที่พายุขยับตัวลงมาคาดเข็มขัดให้เธอ

"พี่พายุ... ดะ... เดี๋ยวครีมทำเองก็ได้ค่ะ"

"พี่ทำให้ก็ได้"

"แต่ว่า"

คลิก!

เสียงล็อกเข็มขัดดังขึ้น ก่อนที่พายุจะปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมไปนั่งในที่ของตัวเอง ส่วนครีมยังคงนั่งนิ่ง เหมือนตัวแข็งไปทั้งร่าง

"เห็นไหม ไม่ได้ยากเลย" พายุพูดขึ้นเสียงเรียบพลางยกยิ้มบาง ทำให้ครีมลอบกลืนน้ำลายลงคอตัวเองอย่างฝืนเคือง แล้วรีบหันไปมองทางอื่น เพราะไม่กล้าสบตาของอีกฝ่ายอีก เพราะหัวใจของเธอเต้นแรงเกินไปแล้ว

‘ตั้งสติหน่อยสิยัยครีม สูดลมหายใจเข้าช้า ๆ สูดลมหายใจออกช้า ๆ’

หลังจากพายุออกรถ บรรยากาศในรถก็เงียบลง แต่เป็นความเงียบที่ทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงกว่าเดิมเสียอีก เพราะอีกฝ่ายคอยหันมองมาทางเธอเป็นระยะ ๆ

เธอจึงพยายามมองออกไปนอกหน้าต่าง ทำเป็นสนใจวิวข้างทาง ทั้งที่จริง ๆ แล้วสมองของเธอไม่สามารถโฟกัสอะไรได้เลย

เมื่อกี้มันอะไรกัน...พายุชักจะรุกหนักขึ้นทุกทีแล้วนะ ทว่าจู่ ๆ เสียงเย็นยะเยือกของอีกฝ่ายกลับดังแทรกขัดจังหวะขึ้นมา และคนที่ดูเหมือนจะหลงอยู่ในภวังค์นานแล้วจึงสะดุ้งตัวเล็กน้อย

"ทำไมเงียบล่ะ?"

"เปล่านี่คะ" ดวงตากลมโตล่อกแล่กไปมา พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกเพราะไม่อยากหลุดโป๊ะ แต่คงไม่รู้ตัวเลย ว่าตอนนี้อาการของเธอมันออกชัดเจนมากขนาดไหน

"แน่ใจ?"

"แน่ใจค่ะ" พายุเหลือบตามองเธอแว็บหนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วหันหน้ากลับไปมองถนน ขณะมือหนายังคงประคองพวงมาลัยตั้งใจขับรถต่อไป

"อืม... ก็ดี" ครีมขมวดคิ้วมองเขาอย่างงุนงง ง่าย ๆ แค่นี้เลย?

"...อะไรดีคะ?" พายุไม่ตอบในทันที เขาแค่ยิ้มแล้วหันกลับไปมองถนนต่อ

"ดีที่ครีมยังไม่รู้ตัว"

"..."

"เพราะพี่กำลังทำคะแนนกับครีมอยู่"

ดวงตากลมเบิกตากว้างทันที

"พี่พายุ!" เธอร้องเสียงหลง พลางหันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้ แต่พายุกลับหัวเราะออกมาเบา ๆ

"แค่บอกให้รู้ล่วงหน้าไง"

"บอกเพื่ออะไรคะ!?"

"เพื่อให้ครีมเตรียมใจไง" เตรียมใจ? ครีมรู้สึกเหมือนสมองของเธอหยุดทำงานไปชั่วขณะ นี่เขาคิดจริง ๆ ใช่ไหม?ว่าต่อจากนี้ไป เขาจะจีบเธอแบบเต็มกำลัง? เธอยังไม่ทันจะตั้งตัวดี พายุก็พูดต่ออีก…

"เพราะต่อจากนี้ พี่จะไม่ปล่อยให้ครีมไปสนใจคนอื่นอีกแล้ว นอกจากพี่คนเดียว"

‘เพราะต่อจากนี้ พี่จะไม่ปล่อยให้ครีมไปสนใจคนอื่นอีกแล้ว นอกจากพี่คนเดียว’

ประโยคนั้นดังกังวานในหัวสมอง คำพูดของพายุทำให้หัวใจของครีมสะดุดไปชั่วขณะ เธอหันขวับไปมองเขาทันที

"พะ พี่พายุ...หมายความว่าไงคะ?" คนร่างสูงม่ได้ตอบอะไรกลับในทันที ทำเพียงแค่ยกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันมาสบตาเธอแว็บหนึ่ง

"พี่กำลังเดินหน้าจีบเราไง"

"...!"

"พี่ต้องทำให้ครีมยอมรับให้ได้ ว่าพี่เป็นคนเดียวที่ครีมควรมอง" ครีมอ้าปากค้าง ใบหน้าของเธอร้อนวูบขึ้นมาอีกครั้ง

‘นะ นี่ เขาพูดมันออกมาตรงเกินไปแล้วนะ’

"พี่พายุ!"

"ครับ?"

"พี่จะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ!"

"ทำไมล่ะ?" พายุเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ท่าทางของเขายังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม ราวกับรู้ดีว่าเธอจะตอบอะไร

"ก็... ก็เราไม่ได้เป็น..." ครีมพูดค้างไว้ ก่อนที่เธอจะชะงักไปเอง

ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ?

แต่... พวกเขาก็เป็นคู่หมั้นกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?

คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะตกหลุมพรางของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว แต่พายุที่เห็นเธอเงียบไปก็หัวเราะรวนขึ้นเบา ๆ

"เห็นไหมล่ะ"

"...เห็นอะไรคะ?"

"ว่าครีมก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรให้พี่หยุดจีบเลย"

"...!!!" ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำ พลางกำชายกระโปรงนักศึกษาของตัวเองแน่น และเธอหมดคำจะเถียง ทำไมเขาถึงได้มั่นใจแบบนี้กัน!?

และระหว่างทางที่เธอกำลังคิดทุกอย่างในหัวสมองจนสับสน รถยนต์ราคาแพงก็ชะลอความเร็วลง แล้วเลี้ยวไปจอดเข้าข้างทาง

"พี่ให้เวลาครีมคิดทบทวนได้นะ" เขาหันมามองหน้าคนตัวเล็ก เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่น

"แต่ระหว่างที่ครีมคิด..." พายุโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอเล็กน้อย

"พี่จะทำให้ครีมตกหลุมรักให้ได้" ครีมตัวแข็งทื่อไปทั้งร่าง รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ พายุก็ตีไฟเลี้ยวขับรถไปตามถนนอีกครั้ง

"เตรียมใจไว้ให้ดี ๆ นะ"

หญิงสาวนั่งนิ่ง หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

เธอรู้สึกว่า…

ตั้งแต่วันนี้ไป ชีวิตของเธอคงไม่มีวันสงบสุขอีกต่อไปแล้วแน่ ๆ