ตราบาปร้ายคล้องใจรัก

"......."  นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเธอออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเธอคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้น  เที่ยงวัน  "มีห้องว่างให้ฉันเช่ามั้ยคะ"  "มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยมั้ยคะ"  "ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ"  "ตามมาเลยค่ะ"  นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเมืองเพราะราคาจะถูกกว่าในเมืองเธอแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เธอก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เธอพอใจ  หลายวันต่อมา  "เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"  นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอในห้องที่เธอสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเธอไปสัมภาษณ์เสียที  อันที่จริงเธอก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เธอเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่างเธอส่วนน้อยที่จะได้รับความสนใจ  หญิงสาวนั่งมองเงินมนกระเป๋าสตางค์ที่มันร่อยหรอลวทุกวันก็พาหัวใจของเธอห่อเหี่ยวลงไปด้วยหากเธอไม่ได้งานในเดือนนี้เดือนหน้าเธอคงไม่มีเงินจ่ายค่าห้องเป็นแน่  วันต่อมา  ห้างสรรพสินค้า  "ที่นี่ยังไม่รับพาร์ทไทม์นะคะ"  "อ๋อ..เข้าใจแล้วค่ะ"  นิชาเดินหางานตามห้างตั้งแต่ห้างเปิดจนตอนนี้ปาไปสองสามชั่วโมงแล้วเธอก็ยังไม่ได้งานสักร้านเดียว  "นี่แกนั่นมันนังคุณหนูตกอับนี่"  "อ๋อ..นางเรียนรุ่นเดียวกับฉันเองชอบแอบใสทำตัวไร้เดียงสาฉันไม่เคยชอบหน้า"  สองสาวคัพเค้กและมะนาวลูกคุณหนูไฮโซกำลังเดินเลือกซื้อของในชอปแบรนด์เนมในห้างหรูพลันสายตามะนาวก็ดันไปเห็นนิชาที่พึ่งเป็นข่าวดังว่าเธอหายไปและกลายเป็นคุณหนูตกอับเพราะพ่อฆ่าตัวตายหนีความผิด  "ที่ไม่ชอบเนี่ยเพราะแฟนเธอไปติดนางรึป่าว"  "ทำเป็นรู้ดีนะยะ"  คัพเค้กหันมาเบ้ปากใส่มะนาวอย่างไม่พอใจที่ดูเพื่อนเธอจะรู้ดีเสียเหลือเกิน  "คนอย่างเธอจะหมั่นไส้คนอื่นได้ก็มีแค่เรื่องแย่งผู้เท่านั้นแหละ"  "นี่พูดเพราะรู้ใจฉันหรือจะหรอกด่าฉันกันแน่ยะยัยมะนาว"  ที่คัพเค้กไม่ชอบหน้านิชาเพราะก่อนหน้านี้นิชาเหนือกว่าเธอทุกอย่างทั้งหน้าตาฐานะและเด่นในเรื่องเรียนอีกอย่างนิชาก็เรียบร้อยเสียจนคัพเค้กนั้นดูว่าเฟคและที่ไม่ชอบอย่างมากเลยก็คือผู้ชายที่เธอเลิกไปก็ดันไปตามจีบนิชาเธอจึงสะใจอย่างมากที่นิชาตกอับ  "อ้าวนิชา"  คัพเค้กเดินตรงดิ่งมาหานิชาที่กำลังนั่งจิบน้ำพักอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะในห้าง  "สวัสดีเค้กไม่เจอกันนานเลยนะ"  นิชายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรเพราะตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้เจอกันเลย  "อืม..นี่เธอมาทำอะไรหรอ"  "ฉันมาหางานทำน่ะ"  "งั้นหรอแล้วได้รึป่าว"  "ยังไม่ได้เลยนี่ฉันก็หามาหลายวันแล้ว"  นิชาส่ายหัวเบาๆด้วยสีหน้าหมดหวัง  "คงจะลำบากมากสินะอย่างว่าละนะเป็นคุณหนูพึ่งตกอับมันก็ไม่ค่อยชินแบบนี้แหละ"  "เอ่อ.."  นิชาหน้าเสียเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเหมือนจะมาเย้ยหยันเธอมากกว่าทักทายตามประสาคนรู้จักมากกว่าแต่เธอก็รู้ตัวดีว่าเรื่อวแบบนี้เธอจะต้องเจออยู่แล้ว  "เอาเป็นว่าฉันช่วยเธอหางานได้นะ"  คัพเค้กยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดเรื่องอะไรสนุกๆในหัวได้  "จริงหรอ"  นิชาเบิกตาโพรงอย่างมีความหวัง  "อืม...จริงสิเอาเบอเธอมาเดี๋ยวฉันจะโทรบอกตอนฝากงานให้แล้ว"  คัพเค้กยื่นมือถือราคาแพงของเธอใส่มือนิชา  "ขอบใจมากเลยนะ"  นิชารีบกดเบอมือถือเมมเบอของเธอเอาไว้ให้คัพเค้กทันทีไม่เคยคิดว่าคนอย่างคัพเค้กจะยื่นมือมาช่วยเธอในครานี้เหมิอนกัน  "อืม..ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะจะรีบติดต่อพี่ที่รับงานให้"  "อืม..."  นิชามองตามหลังคัพเค้กอย่างมีหวัง  "ลืมถามเรื่องงานไปเลยนี่นา"  ในระหว่างที่เดินกลับห้องพักนิชาก็พลันคิดได้ว่าเธอไม่ทันได้ถามคัพเค้กว่างานที่ฝากให้เป็นอะไรมัวแต่ดีใจแต่อีกใจก็คิดว่าคงเป็นงานที่โรงแรมของพ่อคัพเค้กเป็นแน่  ทางด้านคัพเค้ก  "นี่แกจะหางานอะไรให้นางทำอะ"  มะนาวถามคัพเค้กอย่างสงสัยที่เห็นว่สเพื่อนเธอท่าทางไม่ชอบนิชาเอาเสียเลยอต่ทำไมไปเอ่ยปากว่าจะช่วยหางานให้ได้เสียอย่างนั้น  "ตามฉันมาเดี๋ยวก็รู้"  คัพเค้กยังไม่คลายความสงสัยให้มะนาวได้รู้ทั้งพาเพื่อนเธอไปคุยกันต่อที่คลับหรูของคนรู้จัก คลับหรู  "มีอะไรให้พี่รับใช้คะน้องเค้ก"  แซนดี้รีบมาต้อนรับคัพเค้กเมื่อรู้ว่าลูกสาวของนักธุรกิจใหญ่ที่ใช้บริการคลับเธออยู่บ่อยๆมาหา  แซนดี้สาวสวยวัยเกือบสี่สิบแต่หน้าตาผิวพรรณยังคงความสวยเทียบเด็กยี่สิบต้นๆเพราะดูแลตัวเองอยู่ตลอดเวลาเป็นเจ้าของคลับหรูที่รับลูกค้าแต่ระดับวีไอพีและที่นี่ก็มีธุรกิจสีเทาที่หาเด็กสาวเกรดพรีเมี่ยมให้แขกวีไอพีที่อยากได้ตามต้องการอีกด้วย  "เค้กอยากฝากเด็กกับที่นี่ค่ะ"  "ที่นี่รับแต่ของพรีเมี่ยมนะคะเด็กของน้องเค้กระดับพรีเมี่ยมหรือป่าวเอ่ย"  แซนดี้ต้องพูดกับอีกฝ่ายตามตรงเพราะเธอจะรับเด็กมาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เพราะว่าเดี๋ยวจะเสียชื่อมาตรฐานบริการของเธอจนหมด  "พรีเมี่ยมพอมั้ยคะพี่แซนดี้"  คัพเค้กยื่นมือถือที่มีรูปภาพของนิชาให้แซนดี้ได้ดู  "อุ๊ย..ตายนี่มัน"  แซนดี้ถึงกับยกมือปิดปากเมื่อเห็นว่าเด็กที่คัพเค้กว่าคือใคร  "ใช่ค่ะ...เห็นร้อนเงินน่ะค่ะเลยอยากช่วย"  คัพเค้กอมยิ้มกริ่ม  "แล้วน้องเค้าอยากทำงานนี้หรอคะ"  แซนดี้พอจะรู้ข่าวคราวของบ้านนิชามาบ้างแต่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะจนตรอกถึงขั้นมาทำงานแบบนี้  "วินาทีนี้งานอะไรนางก็รับหมดค่ะ"  "งั้นพรุ่งนี้ให้น้องมาเริ่มงานได้เลยค่ะพรุ่งนี้มีลูกค้าเวรี่เวรี่วีไอพีให้น้องเค้าได้ลองงานพอดีเลย"  หากว่าคัพเค้กยืนยันว่านิชาจะทำจริงเธอก็พร้อมที่จะให้ทดลองงานแรกกับลูกค้าที่กระเป๋าหนักที่นัดไว้วันพรุ่งนี้  เธอไม่รู้ว่าลูกค้าที่ติดต่อเธอมานั้นเป็นใครรู้เพียงว่าเขาเป็นลูกค้าต่างชาติเงินหนาพร้อมจ่ายขอแค่ได้รับบริการระดับพนีเมี่ยมของสดใหม่สะอาดเท่านั้นเป็นพอ  "ได้เลยค่ะพี่แซนดี้...อ่อ..เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้กดูแลเธอเองนะคะ"  คัพเค้กเห็นทีเธอจะต้องขอเป็นพี่เลี้ยงดูแลนิชาเองเพราะจะเสียแผนที่เธอคิดเอาไว้เสียก่อนหากจะให้นิชามาคุยกับแซนเี้เอง  "ได้เลยค่ะน้องเค้ก"  แซนเี้หรือจะปฏิเสธได้ในเมื่อคัพเค้กอยากจะดูแลเองเธอก็ไม่ห้ามเธอเองจะได้ไปดูแลส่วนอื่นส่วนเงินก็ได้เต็มๆใครไม่เอาก็ฉลาดน้อยเต็มที  โรงแรมหรู  "ครับมัม"  (เอาแต่ตะลอนไม่ค่อยกลับมาเจอหน้าครอบครัวบ้างเลยนะลูก)  "อีกไม่นานหรอกครับมัมเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแค่นี้นะครับ"  เอริคมาพักอยู่ในโรงแรมหรูเป็นส่วนตัวที่สุดเขารับสายคนเป็นแม่ทั้งพูดตัดบทอย่างเสียมารยาทเพราะคุยกับคนเป็นแม่ทีไรเป็นต้องบอกให้เขากลับไปหาครอบครัวบ้างทุกทีทั้งที่เขายังอยากท่องเที่ยวอย่างอิสระอยู่  อังกฤษ  คฤหาสน์หรู  "ตาเอส..ลูกคนนี้ยังไงกันนะ"  เอเลนถึงกับหงุดหงิดกำมือถือในมือแน่นที่ลูกชายคนโตดูจะไม่อยากคุยกับเธอเสียเลย  "ปล่อยลูกไปเถอะคุณตอนนี้ลูกโสดแล้วก็ให้เที่ยวให้สบายใจไปเถอะ"  ปีเตอร์เห็นว่าภรรยาของเขาก็ห่วงลูกจนเกินไปเพราะเอริคเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ภรรยาเขาก็ต้องคอยตามสอดส่องดูแลเหมือนลูกอายุสิบสี่สิบห้าไปได้  "เล่นไปไหนมาไหนคนเดียวไม่บอกสถาณที่แบบนี้ก็น่าห่วงอยู่นะคะคุณแม้ลูกเราจะเป็นผู้ใหญ่มากแล้วก็เถอะ"  เรื่องที่ลูกโตแล้วเธอเข้าใจแต่เล่นไปไหนทาไหนคนเดียวโดนที่ไม่มีคนสนิทคุ้มกันไปด้วยหากใครรู้สถานะของเอริคเขาก็อาจจะเป็นอันตรายจากศรัตรูได้เรื่องนี้ที่เธอห่วง  "เอาน่าผมเชื่อว่าตาเอสเอาตัวรอดได้อย่างดีเลยไม่ต้องห่วงพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"  ปีเตอร์ดึงคนเป็นภรรยามานอนกอดให้เธอเลิกคิดมากเขาเชื่อใจว่าลูกชายของเขาเอาตัวรอดกันเก่งทุกคนถ้าไม่มีจุดอ่อนมาทำให้เสียการควบคุม  วันต่อมา  คลับหรู  "ทำไมพาฉันมาที่นี่ล่ะเค้ก"  นิชามองรอบๆห้องแต่งตัวที่คลับหรูแห่งนี้ด้วยสายตาที่ค่อนข้างระแวง  "มาแต่งตัวก่อนเริ่มงานไง"  คัพเค้กเลือกชุดให้นิชาที่ดูโป๊ที่สุดเท่าที่จะโป๊ได้  "ตกลงงานทีให้ฉันทำมันเป็นงานอะไรกันแน่บอกฉันได้หรือยัง"  "แค่รับรองแขกวีไอพีที่โรงแรมพ่อฉันน่ะ"  "รับรองแขกต้องแต่งชุดแบบนี้ด้วยหรอ"  นิชาไม่เข้าใจว่างานดูแลลูกค้าที่คัพเค้กว่าจะต้องแต่งตัววาบหวิวแบบชุดตรงหน้าที่คัพเค้กส่งมาให้เธอด้วย  ........................................................................  ต้องถูกเลี้ยงมาแบบไหนถึงได้ขี้อิจฉาจนทำร้ายคนอื่นได้อย่างนี้ล่ะยัยเค้ก