บุพเพล้อมรัก

อากาศคืนกลางเมษาร้อนอบอ้าว แต่ยังมีลมเย็นผ่านมาวูบบ้าง พอให้ใบบนต้นไม้ใหญ่ริมถนนไหว จุดหมายที่มุ่งไปพราวด้วยไฟประดับพริบพราว ไม่เว้นกระทั่งไม้พุ่มเล็กพุ่มน้อยบริเวณลานจอด รถซีอาร์วีขาวเลี้ยวเข้ามาแล้วหยุดนิ่ง ชายหนุ่มสวมแว่นตาเดินไปทางร้านอาหาร ผ่านสะพานข้ามคลองเล็ก เชื่อมระหว่างลานจอดกับตัวร้าน จันทร์เต็มดวงทอแสงนวล กระทบสายน้ำกระเพื่อมเป็นแสงระยิบยับ ใต้สะพาน มีเงาปลาว่ายอยู่ไหวๆ บรรยากาศดี กุมุทนึกชมใครก็ตามซึ่งเลือกนัดพบกันที่นี่ บริกรยืนต้อนรับอยู่ปลายทางเดิน เมื่อบอกชื่องานเลี้ยง ก็ผายมือและนำไปสู่ห้องโถงในเรือนอีกหลัง แยกเป็นสัดส่วนจากแขกมาใช้บริการปรกติ ประตูไม้สีขาวกรุกระจกขุ่นเลื่อนออก ไอเย็นฉ่ำเครื่องปรับอากาศลอยโลมไล้ผิวพอให้ชื่นใจ ภายในมีคนนั่งโต๊ะอยู่ประปราย บนเวทีมีจอโปรเจ็คเตอร์ใหญ่ ฉายสไลด์รูปภาพเก่าๆ “เฮ้ย! ไง” คนหนึ่งทักพลางเดินมาตบไหล่ “ล่ำซำขึ้นนะแก ได้ข่าวว่าเปิดบริษัทออกแบบเหรอ” กุมุทยิ้มแทนคำตอบ จำได้คลับคล้ายคลับคลา หมอนี่เป็นคนที่อ้วนสุดในห้องสมัยเรียน ตอนนี้ผอมเพรียวและทำกิจการเกี่ยวกับฟิตเนส “หัวหน้าห้องมาแล้วเหรอ” เสียงใสๆ จากสาวชุดผ้าชีฟองลายดอกไม้ ใบหน้าแต่งแต้มอย่างดงาม “ไม่เจอกันนานเลยนะ” คำทักไม่ต่างจากนี้ดังไปทั่ว นี่คืองานเลี้ยงรุ่นของชั้นเรียนสมัยเรียนม.ปลาย ทุกคนในวัยสามสิบต้นๆ เป็นผู้ใหญ่ มีหน้าที่การงานหมดแล้ว แต่เวลาอยู่ด้วยกันยังคิดเรื่องความสุขในยามเยาว์ เรียกกันด้วยสรรพนามเก่าๆ “ถามจริง กลับมาจากเมืองนอก ไม่มีแฟนแหม่มติดมาบ้างเหรอ”เพื่อนอีกหนึ่งสัพยอกตามระดับแอลกอฮอล์รินเข้าปาก ยามแยกไปคุยตามกลุ่มเดิมที่เคยสนิท “หนุ่มโสดรุ่นเราเหลือไม่กี่คนเอง” คนพูด กุมุทจำได้ว่าเป็นหนุ่มเนื้อหอมในห้อง รักอยู่กับดาวโรงเรียน แต่สุดท้ายเจ้าหล่อนไปแต่งงานกับคนอื่น ปล่อยให้คนเนื้อหอมเป็นโสดค้างอยู่เช่นนี้ “เวลาผ่านไปเร็วจังนะ เผลอแปรบเดียว พวกเรามาถึงครึ่งชีวิตแล้ว” สาวอวบคุณแม่ลูกสองเปรยยิ้มๆ สายตาอ่อนโยนมองไปยังเด็กชายหญิงคู่หนึ่งวิ่งเล่นอยู่ในงาน ซึ่งคือลูกของเจ้าตัวเอง “พูดอะไรอย่างกับคนแก่” กุมุทเย้า คุณแม่ลูกสองสมัยเรียนเป็นทอมบอยมีเรื่องเตะต่อยกับผู้ชายเป็นประจำ แล้วตอนนี้มีลูกสอง สถานภาพแม่บ้านเต็มตัว ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ตั้งแต่เอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัย ไปเรียนต่อต่างประเทศ ทำงานที่นั่นอีกหลายปี ก่อนกลับมาเมืองไทย “อะไรก็เกิดขึ้นได้ ทีแรกคิดว่าคนเก่งๆ อย่างนายจะเรียนหมอเสียอีก บ้านนายเป็นหมอทั้งบ้านนี่” หนุ่มเนื้อหอมพึมพำ กุมุทเลือกอาชีพสถาปนิก ท่ามกลางครอบครัวไม่เห็นด้วย เรียนหนัก ห่างบ้าน แต่งานก็มีความสุขดี “เจอนายก็ดีแล้ว มีเรื่องถาม ฉันจะต่อเติมบ้านใหม่ว่ะ ไปดูให้หน่อยสิ” “ฉันเรียนแลนด์นะเว้ย ไปจ้างสถาปนิกเถอะ” เขาหมายถึง Landscape Architect เรียกภาษาไทยว่าภูมิสถาปนิก “ก็เพราะจ้างนี่แหละถึงงงอยู่นี่ไง แพงว่ะ ไม่รู้คิดค่าอะไรบ้าง” “ข้อนั้นฉันไม่รู้นะ แต่ถ้าคิดตามเรทสมาคม  งานบ้านที่พักอาศัยงบไม่ถึงสิบล้าน คิดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ ค่าแบบไม่ได้คิดจากพื้นที่อย่างเดียว ดูจากงบประมาณด้วย” “ก็ยังแพงอยู่ดี รู้งี้เรียนสถาปัตย์ตามแกดีกว่า เรียนวิศวะมาคุมงาน นอกนั้นจะสร้างอะไรก็เสียตังค์เองหมด” หนุ่มวิศวกรบ่นอุบ “ไว้จะแนะนำคนรู้จักออกแบบบ้านราคาไม่แพงให้ ว่าแต่วันนี้มากันครบทุกคนนะ” เขากวาดตาไปทั่วห้อง เจอแต่คนคลับคล้ายคลับคลาจะเป็นเพื่อนในความทรงจำ “ฮือใช่ นายความจำดีสมเป็นหัวหน้าห้องนี่หว่า” คำเรียกกุมุทติดปากของเพื่อนๆ สมัยเรียน ห้องเขาเป็นห้องเด็กเรียนเก่ง เป็นตัวของตัวเองสูงไม่ยอมลงให้กันง่ายๆ เพราะต่างคนต่างถือว่ามีดี กุมุทซึ่งเรียนเก่งที่สุดจึงรับหน้าแทนอาจารย์ กำราบเพื่อนพวกนี้ประจำ ไม่ว่าเรื่องอะไร ใหญ่แค่ไหนเขาจัดการได้เสมอ ทักษะนี้ติดตัวจนมาจนถึงการเป็นเจ้าของบริษัทด้วย “ก็เกือบหมด ขาดแต่เด็กที่ย้ายมาตอนกลางเทอม คนที่แม่เป็นเมียฝรั่ง” ใจกุมุทกระตุกทันที “ที่เรียนได้เทอมเดียวก็ย้ายออกใช่ไหม ปากร้าย ตัวดำๆ” แม่ลูกสองจำได้ดีถึงอริในตอนนั้น เพราะเป็นคู่กรณีฟาดฝีปากกันประจำ “ฮื่อ” หลายคนพยักหน้ายืนยัน “แหม ถ้าไม่บอกก็ลืมไปแล้วนะเนี่ย” เจ้าของฟิตเนสหัวเราะหึๆ ขณะกุมุทนิ่งเงียบ จำคนอยู่ในหัวข้อสนทนาได้ดี ...ไม่ลืม พิธีกรบนเวทีเป็นหนุ่มช่างพูดประจำห้องแซวคนโน้นทีคนนี้ที แล้วเชิญคนอยากร้องเพลงขึ้นมาร้อง ท่ามกลางเสียงโห่ฮาของเพื่อนๆ “ขอโทษที่มาช้า งานโรงพยาบาลเพิ่งเสร็จ” ผู้มาใหม่คือ ปัทม์ รองหัวหน้าห้อง ตอนนี้มีอาชีพเป็นศัลยแพทย์ “เดี๋ยวมีอีกคนตามมาด้วย” พูดไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอแยกตัวไปคุยตามลำพัง สักพักกลับมาใหม่พร้อมใครบางคน “จำได้ไหมเอ่ย เพื่อนเราที่ย้ายไปก่อนจบไง” โลกหมุนช้าลงเหมือนหยุดนิ่ง เครื่องปรับอากาศปล่อยไอหนัก จนเขารู้สึกเลือดในตัวเย็นเฉียบ สาวผิวแทน รวบผมเป็นเป็นหางม้าตกเคลียต้นคอ สวมเชิ้ตเข้ารูปพับแขนสามส่วนพื้นขาวลายปักดำ กางเกงสีเลือดหมู ...ก้าวเข้ามาในสายตา “กัณหาไง จำนิลได้ไหม เราเจอกันที่มหาวิทยาลัย ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์พิเศษ” เธอยิ้มทักทุกคน จนเมื่อแลเห็นกุมุท กัณหานิ่วหน้าไปนิดก่อนยิ้มเก็บอาการดังเดิม สายตานิ่งสงบผิดจากเมื่อก่อน “ไม่เจอกันนานเลยนะ” เขาแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง เพราะในอกใจเต้นรัวแรงดังกลบหมด