ชีไม่นกนะจ๊ะ

“ในที่สุดไลลามันก็ลาออกสักที” ศกุนียกแก้วเบียร์ชูขึ้นเหมือนกำลังดีใจอะไรอยู่สักอย่าง เพื่อนอีกสองคนมองหน้ากันอย่างงง ๆ “อีนก มึงอย่ากินเยอะดิวะ” เพื่อนสมัยเรียนของศกุนี ชื่อว่า ใบไม้ เอ่ยเตือน อีนกที่กินเหล้าเบียร์ไม่ลืมหูลืมตาเหมือนอกหัก ทั้ง ๆ ที่มันกำลังดีใจ “เออ อีนก มึงจะกินเยอะแบบนี้พรุ่งนี้ไม่มีแรงไปทำงานหรอก เชื่ออีใบมันบ้าง” ฟางข้าวเอ่ยเตือนเพื่อนอีกแรง เพราะเห็นอีนกมันยังยกแก้วเหล้าผสมเบียร์ ฟางข้าวเห็นเพื่อนคอแข็งแบบนั้นอดทำหน้าพะอืดพะอมตามไม่ได้ “อีใบ อีข้าว มึงอย่าห้ามกูดิ กูกำลังดีใจ” ศกุนีหัวเราะอย่างดีใจราวคนบ้า ใบไม้และฟางข้าวมองหน้ากัน เพื่อนเขามันเป็นหนักเข้าไปทุกวัน ศกุนีมันชอบเล่นบทดราม่าเล่นใหญ่บทนางเอก ทั้งที่เพื่อนสองคนก็เห็นชอบผ่านทางสายตาว่า อีนก มันร้าย มันเป็นนางร้ายตั้งแต่กำเนิด “เออ ถ้าเมากูไม่ขับรถไปส่งคอนโดนะเว้ย โตแล้วรับผิดชอบตัวเอง” ฟางข้าวส่ายหน้า ในบรรดาเพื่อนสามคน ฟางข้าวเป็นคนจริงจังกับชีวิตมีแบบแผนที่สุด ส่วนใบไม้ เป็นนางฟ้าของกลุ่ม ช่างเป็นคนเห็นอกเห็นใจคนอื่นเสมอ แต่เอาตัวรอดในสังคมได้สบาย และ อีนก หรือ ศกุนี ตัวร้ายของกลุ่ม แกนนำทำทุกอย่างเกรียนตั้งแต่สมัยเรียน ทั้งสามคนเจอกันตอนรับน้องสมัยมหาวิทยาลัย “กูกลับเองก็ได้ พวกมึงใจร้าย ทำไมกูไม่โชคดีเหมือนไลลาบ้างวะ มีผัวทั้งรวยทั้งหล่อ กูเนี่ยนั่งแห้งเหี่ยว โสดอยู่นี่” นกตัดพ้อกับโชคชะตาชีวิตของตัวเอง กว่าเธอจะได้แต่ล่ะอย่างเหมือนกับคนอื่นมันลำบากมาก ต้องปากกัดตีนถีบขนาดไหน คิดแล้วก็อิจฉา ทำงานเหมือนกันแต่ไลลากลับมีคนมารักมากมาย ซึ่งต่างจากเธอ ขนาดแฟนเธอยังไม่มีเลย ครั้งก่อนงานเลี้ยงบริษัท แต่ก็ต้องจ้างบาร์โฮสต์หมดไปหลายตังค์เพื่อให้หนุ่มคนนั้นมาสวมรอยเป็นแฟนเธอ ไม่อยากน้อยหน้าใครเหมือนกัน พอไลลาพาแฟนตัวเองมาที่หล่อระดับนายแบบเธอก็เกิดความร้อนรุ่มในใจเต็มไปด้วยความอิจฉา “เห้ย! อีนกมึงอย่าพูดแบบนั้นดิ เนื้อคู่ถึงเวลามันก็มา” ใบไม้มองเพื่อนตาใส พยายามดึงแก้วเหล้าออกจากเพื่อน “มึงคิดงั้นเหรออีใบ” นกเอ่ยปากถาม “เออ คิดงั้นแหละ ถ้ามัววิ่งตามคนที่เขาไม่ได้รัก มันก็ยิ่งกว่าวิ่งในนรกอีกนะเว้ย” ใบไม้แบะปาก กอดอก แต่โดยไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนสองคนมองเธอเป็นตาเดียว “พูดเหมือนมึงอกหักเลยอีใบ มีอะไรแล้วไม่ได้บอกพวกกูใช่ไหม” คราวนี้เป็นฟางข้าวที่หันมาสนใจเพื่อนคนที่เงียบที่สุด ก็พูดคำคมออกมา “อะไร กูเพิ่งไปฟังพี่อ้อยพี่ฉอดมา อย่าสนใจกูเลยน่า วันนี้เราต้องเผือกเรื่องของอีนกไม่ใช่เหรอ” ใบไม้พยายามบ่ายเบี่ยง “เออ กูเรียกพวกมึงเองเพราะกูอยากจะดื่ม แม่งน้อยใจชีวิตว่ะ แฟนก็ไม่มี รวยก็ไม่รวยทำงานกินเงินเดือนอยู่ทุกวัน นั่งหลังคดหลังแข็ง ทำงานไม่ถูกใจเจ้านายสักที” นกพร่ำเพ้อ ที่ทำงานอยู่ทุกวันเพราะต้องดิ้นรนใช้ชีวิตในเมืองกรุง อยากจะรวยเหมือนคนอื่นเขาบ้าง “ธรรมดาล่ะอีนก เป็นลูกน้องเขาก็ลำบากแบบนี้แหละ หรือ มึงจะกลับบ้านนอกล่ะ” ฟางข้าวเสนอ มองศกุนีที่ทำหน้าซังกะตาย “ไม่ กูยังสนุกกับการทำงานอยู่ กูเอาอยู่ เดี๋ยวค่อยกลับบ้าน คิดถึงพ่อแม่เหมือนกัน” นกพึมพำ พอพูดถึงเรื่องกลับบ้าน ภาพของพ่อกับแม่ก็ลอยเข้ามาในหัวทันที ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าน เธอโทร.ไปหาทางบ้านออกบ่อย แต่ก็ไม่เจอหน้าพวกท่านมาเกือบปี “เอาว่ะ มึง มาขนาดนี้มึงอย่าท้อสิอีนก” ฟางข้าวตบไหล่เพื่อนรัก แต่มือของเพื่อนมันก็แรงเหลือเกิน ทำเอาศกุนีสาวร่างเล็กไหล่สั่น “เอ้ย พอแล้วเพื่อน กินต่อเถอะ Cheer!” นกชูแก้วเหล้าที่กินไปเกือบหมด หลังจากนั้นเพื่อนรักเพื่อนสนิททั้งสามก็พากันกิน จวบจนเวลาที่ผับใกล้ปิด ศกุนีขับรถยนต์ญี่ปุ่นคันเก่าของตัวเองกลับคอนโดแทบไม่ไหว แต่ก็สามารถลากสังขารตัวเองมาถึงห้องได้ หญิงสาวเหลียวมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้ว แถมพรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก.... แค่คิดว่าชีวิตต้องสู้....อีนกมันก็ท้อไว้รอแล้วค่ะ