Peaks And Valleys

Phase 5

“MAY koneksyon sa agrikultura ang kurso mo, kung ganoon?”

Caliban’s remark got me thinking. If working and settling here gives him some kind of self-satisfaction and happiness, does that mean he’s chosen agriculture as his course?

“I took business,” sagot niya. “Working here is just like a breather.”

A breather.

Pahingahan. Takbuhan. His sweet escape.

Nanatili sakanya ang mga mata ko. Hinabay ko ang emosyon sa mga mata nito habang iniisip ang mga katagang sinabi. I stood infront of Marina as I hold the hose with my right hand. Pagkakuwa’y bumaba roon ang tingin ko. Pahingahan…

Why does that sound different?

“Tapos ka na ba?” Marahang tanong nito bago ko narinig ang pagtapak ng sapatos nito sa lupa.

Tumango ako sakanya. Nang tuluyang makalapit ay ini-abot ko sakanya ang hose bago ibinalik ang tali ng kabayo. I took a glance at him as he turn around holding the tubing. Naglalakad na ito pabalik sa kwadra. My lips formed a straight line. Segundo lang ang itinagal bago ako sumunod sakanya para makapagpaalam na rin at makauwi.

When I went back in the house, it was already one p.m. Hindi ko na nagawang humingi ng paumanhin kay Caliban dahil pagkababa ay umalis agad ito, may tumawag kasi sa telepono. Late na rin ng mga oras na iyon. Nang ayain kami nila Anton na kumain bago umalis, tumanggi ito kahit pa balak ko sanang paunahin ito roon. He refused saying I should be home to change clothes. He was probably already hungry. Gayunpaman ay hindi naman ito nagreklamo. Hindi rin nagpakita ng disgusto o’ pagkainis.

He was being considerate.

“Napagod ka, Liberty?” Nagsalin ng juice si Manang Selly. She invited me to the kitchen the moment she saw me walking in the living room. Kaya lang, sinabi kong maliligo muna ako. May putik din kasi ang mga binti ko. Ganoon din ang pantalong suot.

Umiling ako sakanya. “Hindi po. Kumain na ba kayo, Manang?”

“Hinihintay kita.” Ngumiti ito sa akin. “Kamusta ang naging pag-alis ninyo ni Sir Caliban?”

Malumanay akong ngumiti sakanya. “I had fun. But I guess I should have brought my watch. Na-late po kami ng uwi.”

Naglagay ito ng plato sa harapan ko. “Bakit hindi mo inayang pumasok para rito na rin siya nakapagtanghalian?”

I wanted to. Kung wala lamang tumawag sakanya ay talagang aayain ko ito. Nahihiya ako na baka nagpalipas pa ito ng gutom dahil sa kagustuhan kong gumawa ng interksyon kay Marina. Siguro’y sa susunod, magdadala na ako ng pagkain o’ mas aagahan ko ang pag-aya sakanya para hindi kami magutom.

“Umalis po agad, Manang. Hindi ko na po nagawang ayain.”

Inihanda ni Manang Selly ang mga pagkain sa mesa. Ang mga ulam na niluto nito, ang kanin. Pati ang panghimagas. Nang mahainan ako ay ‘saka siya naupo para sabayan akong kumain. Doon ay patuloy siyang nagtanong tungkol sa mga bagay na napagmasdan at nadiskubre ko. I gladly told her about Marina, ganoon din sa ginawa kong pagpapaligo rito. Isinalaysay ko pati ang mga taong nakilala ko. I told her about Anton, Danilo, and Michael.

Sa hapon ay hindi na muling nagpakita si Caliban. Nanatili ako sa loob ng bahay, inside my room. Hindi na ako nakatulog noon kaya’t sinubukan ko na lang ang sarili. I tried holding my paintbrush. Sinubukan kong gumawa ng isang pinta gamit ang mga nakita bilang basehan ngunit katulad kahapon at noong mga nakaraan ay hindi ko matagumpay na nailarawan ang mga detalye at kulay na gusto kong ilahad doon.

If I am being honest, doing painting is the most difficult thing to do right now. Mahirap kasi hindi ko maintindihan. It was as if my emotions are scattered and I am unable to pick up the right emotions to convey. Na parang wala akong kakayahang tumukoy ng emosyon kaya’t kapag nagpipinta ako ay wala sa ayos. Walang dating. And if I could just understand what’s going on better, baka masolusyunan ko pa pero hindi.

Because this is the first time I’m stuck on a phase I don’t even recognize.

Nang matantong wala sa mga larawan sa isip ang maipipinta ay sketching ang ginawa ko. I drew flowers. For I did not intent to put colors in it, it was easy for me to do. Kung ganoon ay may kaya pa rin akong gawin. I can’t do painting for now but I can still draw.

After two pages of drawing small things, I started drawing the sea. A small and old house in the middle of the forest. Horses eating in the hay ground. Moving and long hands. It still looks incomplete but I knew what it would look like if only I could put colors in it. Sa isip ay nakikita ko ang kalalabasan noon. It was finish in my mind. Nakuntento na lang ako roon. Afterall, it was better than nothing.

Kinagabihan ay tumawag ulit si Papa para kamustuhan ako. He asked me about the farm and Caliban. He was happy to know that I’m starting to have feelings in the homestead he built years ago. Sinabihan ko ito tungkol sa nangyari ngayong araw. What Caliban and I talked about. Nang tumagal ay dumapo ang mga sinasabi ko sa pagkakakilala ko kay Caliban. It was as if I’m writing him on my diary. Lahat ng naiisip ko tugkol sa kanya, bukas puso kong sinabi kay Papa.

“Caliban is truly an enticing man,” saad nito. “He still has his edges but it could be hone in no time. Lalo na ngayon na hands on siya dahil sa pagkakaroon ng sakit ni Mabini. He’d probably handle the deals with the supplier and buyers.”

Deals. Kung ganoon ay siya rin ang haharap sa iba pang trabaho sa labas ng farm. Ang akal ko’y ang sa loob lang. Lahat ba ng trabaho sa farm ay umiikot sa palad ng ama ni Caliban? I could only imagine how hard-pressing that was.

“Tingin mo’y kaya iyon ni Caliban?” Kuryoso kong tanong.

Sanay ba siya sa ganoon? Not that I am belittling Caliban. Hindi dahil alam kong may alam ito pero ibang usapan ang pakikipag-usap sa mga business owner at pagco-close ng deal. How is he going to do that without his father’s support?

“He took business, Liberty.” He smiled proudly. “This will be a good experience for him. Isa pa, hindi naman mga bagong deal ang panghahawakan niya. He would just meet with our regular buyers. Mga costumer na dati nang kumukuha ng supply ng gulay sa farm. He’s been trained with Mabini for years, Liberty. Imposibleng wala siyang naitanim sa isipan sa mga taong iyon.”

Napataas ang kilay ko nang may matanto sa sinabi nito. Oo nga pala’t nabanggit ni Caliban na business ang kinuha nitong kurso. He also mentioned a thing about getting experience. Was he looking forward to it? Alam niyang may ganoong mangyayari ngayong pansamantala siyang magtatrabaho bilang farm manager?

“Keep making interactions with him, Liberty. Kung pu-pwede ay sumama ka sa pakikipag-usap sa mga kliyente. Siguradong may matututunan ka rin. I might ask you to handle the farm in the near future.” May panunudyo sa tono nito. “Now that I think about it. Hindi na rin masamang ideya. Gusto mo bang magtungo riyan taon-taon para bumisita at magtrabaho kasama ni Caliban?”