Until the Sunset

CHAPTER 7

I rolled my eyes. "Wait, bakit mo pinapaalis ang costumer?" I sarcastically asked.

He arched his brow. "So you're a costumer?" he asked too, and he crossed his arms.

"What do you mean you're a costumer?" I asked again, imitating the words he said earlier.

"Miss, wala akong panahon sa ginagawa mo ngayon," he said, irritadtedly, and he tapped something on his phone.

Wala naman akong ginagawa, I'm just asking, anong mali roon? I chuckled. "So, do you think I have the time to do this?"

Mariin niyang pinikit ang kaniyang mga mata, at naiiritang tumingin sa akin. "Guard!" sigaw niya. "Paalisin niyo nga ho itong babaeng 'to! Nanggugulo po siya rito!" dagdag niya.

I smirked. I'm not doing anything that might cause any trouble. I was just asking him.

Nang lumapit na ang guard sa puwesto namin. Naguguluhan siyang tumingin sa akin pati na rin sa lalaking kaharap ko. Nakamot pa niya ang kaniyang batok sa hindi malamang dahilan.

"Manong Lino, ano'ng tinutunganga niyo r'yan? Paalisin niyo na ho itong bruhang 'to!" iritableng ani Levy, at nagawa pa niyang sabunutan ang sarili sa sobrang inis na nararamdaman.

Bahagya akong natawa sa inasal niya. Hindi ko akalain na pagtayo ko pa lang sa harap niya ganoon na agad ang inis na nararamdaman niya. Grabe siguro galit sa kin nito.

"Ah, e, Sir, Levy 'di ko po s'ya pwedeng paalisin—" He didn't finish what he was going to say when I halted him.

"Okay, Manong Lino, you can go back to your work na po. Ako na po ang mage-explain sa feelingerong boss n'yo," I said giving him my genuinely smile.

He just nodded at me and walked away.

When I turned my gaze to Levy, he just stared at me like he was surprised about what I did.

But he managed to compose himself, and looked at me, fiercely. "Wait, ano bang kailangan mo?"

"I just want to ask you a few questions," I said, and this time it was my turn to cross my arms.

Napahawak na siya sa kaniyang sentido at mariing tumingin sa akin. "Miss, it's my second time saying this to you. Wala akong—"

I halted him. "By any chance, do you know Sir Cabaliñes?" I asked him.

"Wait—"

"By any chance, do you still remember your answer to the so called debate when you were a Grade 10 student?" sunod na tanong ko.

"What do you m—"

"And lastly, by any chance, do you know someone named Klaire Marriane Frakier?" I said giving her my devil smirk.

Yes, caught off guard.

Nakita ko pa na bahagya s'yang nabigla, but he managed to calm himself.

"Miss, kung ano man 'yang—"

I halted him. "That's not the answer on my question," I said giving her again my devil smirk.

There was a grim smile on his lips. "Okay, I invoke my rights against self-inscrimination," he said nonchalantly.

My lips parted, but I managed to compose myself so that he couldn't see my reaction.

He gave me a devilish grin, before he turned his back on me.

I gulped. Kung ano siya noon, ganito pa rin siya hanggang ngayon. Hindi ko na lamang iyon pinansin, dahil mukha naman siyang walang pake sa akin. Kukumustahin ko lang naman siya, in a way kung paano niya ako asarin noon, pero hindi pa nga ako nag-uumpisa mukhang pikon na siya.

I just shrugged it off.

Nagpaalam muna ako kay Nadine bago umuwi at sinabing bukas na bukas ay mag-uumpisa rin ako. Hinatid niya ako hanggang pinto, at tuluyan na ulit siyang bumalik sa trabaho niya.

It was almost dark when I got home. Naabutan ko sina Iyah at Roxanne na nakaharap sa laptop na mukhang may pinapanood doon.

Lumingon sa gawi ko si Iyah at sinenyasana na lumapit sa kaniya. "Klaire! Dali, ang ganda nito!" sigaw niya sa akin at makikita talaga sa kaniyang hitsura ang excitement.

Nang napansin naman ako ni Roxanne, tumayo siya at lumapit sa akin. "Kumusta 'yong interview mo, ate?" intrigang tanong niya.

"'Yon na—" I didn't finish what I was going to say when Iyah halted me.

She looks bewildered about what Roxanne said. "Anong interview? Alam ba 'yan ni tita?"

She even arched her left eyebrow, giving me a signal that once she knew what we were talking about, she would not hesitantly say it to my parents.

"Sakiya Josefina Morfelliano." I warned her.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa mga magulang ko, once na nalaman nila na may trabaho ako. Ang bibig pa naman ni Iyah ay delikado, dahil kaunting kibot ko, lahat ng iyon ay sasabihin niya sa mga magulang ko.

Tumingin si Roxanne kay Iyah na nakakunot ang noo. "Josefina ang pangalan mo?" tanong niya kay Iyah, habang ang mga kamay niya ay unti-unti nang pumupunta sa kaniyang bibig.

Iyah nodded and awkwardly smiled. "Yes. Why?"

"Kapangalan mo nanay ko!" tuwang-tuwa na wika ni Roxanne at bahagya pang hinampas si Iyah sa braso.

Iyah's face contorted. "Bakit parang kasalanan ko?" Halos pabulong na niya iyong saad, dahil naguguluhan pa rin siya sa mga ekspresyon ni Roxanne.

Pinagpapasalamat ko pa rin kahit papaano na nilihis ni Roxanne ang topic, panigurado kasi na hindi niya ako tatantanan sa mga tanong niya hanggang umabot sa punto na nalaman na niya ang lahat sa akin.

I forced myself to laugh. "Pangsinauna kasi pangalan niya, ewan ko ba kay Tita Arlyne. Ang alam ko rin may Josefina something 'yong name ng Mama niya." Pagsasali ko sa usapan at inumpisahang kunin ang damit ko para makapagpalit.

Iyah scoffed. "Sus, ikaw nga 'tong maganda ang pangalan, pero ayaw mo naman," she mockingly said.

I just rolled my eyes. Hindi naman sa ayaw ko ng pangalan ko, sadyang may mga bagay na hindi ko gusto kahit pa mismong magulang ko ang nagbigay niyon. Hindi ko rin kasi alam kung bakit ayaw ko sa pangalan ko. I mean, ayoko ng tinatawag ako sa second name ko, at the same time sa whole name ko.

"Bakit ayaw niyo sa pangalan niyo? Ang ganda kaya 'no!" tanong sa akin ni Roxanne kaya ipinagkibit-balikat ko na lamang iyon.

"Gusto mong malaman kung bakit gano'n pangalan niya?" excited na tanong ni Iyah kay Roxanne.

Isa sa mga factor kaya hindi ko na siya sinasabihan ay dahil sobrang daldal niya. Halos kinu-kuwento niya sa lahat ng mga kakilala niya ang tungkol sa akin.

Roxanne eye's widened. "Hala! Sige, gusto ko 'yan!" Umupo siya sa kama ni Iyah at parang asong nag-aabang ng pagkain kung makatingin dito.

I just shrugged. Wala akong panahon para magkuwento dahil maaga pa ang pasok ko bukas. Mas aagahan ko nga lang para hindi ako mapansin ni Iyah at mag-iiwan na lang ng kasinungalingan sa kaniya bukas.

I was about to go in the bathroom, but then Iyah called me. "Hoy, Klaire! Saan ka pupunta? Ikaw magkuwento rito!"

Ngumuwi ako at tinignan ang relo sa pader ng kuwarto namin. Maaga pa naman para matulog, at maiksi lang naman ang kuwentong iyon kaya p'wede ko silang bigyan ng kaunting minuto kahit papaano.

My eyes rolled spontaneously when I sat down on the monoblock near the bed of Iyah.

Actually, kapag nagku-kuwento ako ito agad ang topic na ambag ko. Well, proud lang naman ako. Pero hate ko pa rin na tawagin ako sa second name ko, at sa buong pangalan ko.

"Naks gusto rin," Iyah said, teasing me.

"Oh, e ano?" I asked her and flashed a sarcastic smile.

Tumingin ako kay Roxanne na ngayon ay may isang tipid na ngiting nakatingin sa akin. "My name was given to me by my mother. Actually, it was so amazing because my first and second names have a meaning," I said while reminiscing those times when my mother told it to me.

"Tapos, tapos?" Roxanne said excitedly.

Nang tignan ko si Sakiya para sabihan na s'ya na ang sumunod sa sasabihin ko, mangha na napatingin na lang ako sa kaniya, nang makita kong ngingiti-ngiti lang s'ya sa tapat ng telepono n'ya.

"Stop staring at me. You owe me an explanation," she said without even looking at me.

"Wait, teka 'di mo po alam 'yong—" Roxanne didn't finish what she was going to say when I covered her mouth.

Mukha namang naintindihan iyon ni Roxanne kaya umayos na lang siya nang upo, at sumenyas pa na mananahimik daw siya.

Mas mabuti ako ang magsabi kaysa sa galing pa sa iba.

"Sige, ate Klaire continue po," Roxanne said.

I smiled at her. "So ganito, according to my mom, the word 'Klaire' came from the orphanage where she came from. My mother grew up in that orphanage. Because my lolo and lola died in an accident. But according to my mother, I was not yet born that day," I explained. "And as far as I know 10 years old pa lang si Mama nang mapunta s'ya sa orphanage na 'yon," I added while smiling.

When I turned my gaze to Roxanne, she was really shocked.

"Hala! Grabeng history naman 'yon!" she amusingly said. "Pero nakakalungkot pa rin kasi 'di ko na makikita or makikilala man lang 'yung lola't lolo mo ate Klaire," she said, sadly.

"Like what I said earlier, hindi ko rin sila nakilala," I said, trying to lift the atmosphere.

"Aw, it's okay, you have your family naman po, unlike me," she said lifeless. "Well, anyway, tuloy n'yo na po 'yong story. How about the Marianne po?" she curiously said.

I sighed heavily. I think she has a problem. She's not yet ready to open up about it to others.

"So here we go, the word 'Marriane' came from my mother's name which is Mariana at 'yan din daw 'yong name n'ong nagpaaral sa kaniya no'ng college siya. Laking utang na loob n'ya nga raw 'yon," I said proudly.

Roxanne nodded amusingly. "Galing ng history, e."

"Sabi pa ni mama, dapat tatlo raw ang pangalan ko Klaire Marriane Carylle." Hindi ko maiwasang matawa dahil naalala ko naman kung ano ang naging dahilan n'ong nurse kung bakit hindi na pinadugsong ang Carylle.

"E, bakit wala raw pong Carylle?" nakakunot ang noo na tanong ni Roxanne.

I just laughed first. Laugh trip din naman kasi ang rason ng nurse. "Ang sabi raw kasi ng midwife na nagpa-anak kay mama, 'Misis tama na, pagod lang 'yan, mahaba na ang pangalan n'ya'," I said, imitating the words my mother said to me before.

As expected Roxanne and Iyah laughed.

"No'ng kinuwento rin sa akin 'yan ni Klaire 'yan, d'yan sa part ako tumawa nang bongga," Sakiya said controling her laugh. "Kasi imagine, isang midwife ang tumutol sa nagpagkahaba-haba mong pangalan. Siguro naisip n'ya na mahihirapan ka, kaya n'ya sinabi 'yon," she said and this time she laughed really hard.

Hindi ko na rin napigilan pa ang sarili ko at nakisabay ng tawa sa kanila. Hanggang ngayon kasi hindi ko alam kung bakit pumayag si mama sa sinabi ng midwife, at hindi niya sinunod ang gusto nito. Siguro hindi na kasya roon sa papel na pinagsusulatan nila.

In a snap, I saw myself lying on my bed, then suddenly Khirro came to my mind. I stared at the ceiling, and let the thoughts run through my mind.

Do'n din kaya s'ya nag-aaral? Ano na kaya course n'ya o baka strand din?

Will he remember me if I introduce myself again? The way he looked at me was so very different. It looked like he didn't remember me at all.

Buti na lang talaga hindi na nagtanong si Iyah kanina about do'n sa interview ko. I'll prepare a lot of reasons na lang kung sakali man na malaman niya iyon, at para hindi na rin siya magtanong nang magtanong.

I decided to check my phone and I got two messages from my mother. I immediately open the first message.

"Sweetie, how are you? I missed you a lot."

Aw, I missed you too, Ma.

I opened the second message.

"Sweetie, your Dad and I, will visit you in Sunday, hmm? Will you please send your address? I just really really missed you anak."

"Hala! Sunday? May pasok ako n'on sa restaurant!" I whispered to myself.

Miss ko rin naman sila pero ugh, a-absent muna ako. Kapag nagkataon 'yon ang first absent ko.

I replied. "Yeah ma. I really really missed you too, a lot! And here's my address po 1234 St. Karmonia Subdivision 4 po. See you on Sunday, ma! I love you, good night!

The next thing I knew, I was dozing off to sleep.

I suddey woke up because I heard Sakiya's scream. "Hoy, babaita! Gumising ka r'yan, alas-diyes na ng umaga." Nagawa pa niyang yugyugin ang balikat ko at manghang tumingin sa kaniya.

Kung alas-diyes na nga ng umaga, paniguradong late ako, dahil alas-siyete ang pasok ko!

Dali-dali akong tumayo mula sa aking pagkakahiga at dumiretso sa banyo, ngunit hindi pa man din ako nakapapasok, bigla na ring nagsalita si Iyah.

"No need to rush, sa Monday ka na raw mag-start," she said, sarcastically.

I looked at her bewildered. "Hala, anong sinasabi mong rush rush d'yan? Ha! mukha ba akong nagmamadali?" I said, while searching for my uniform.

Nasaan na ba kasi 'yon? Dito ko lang 'yon tinago e.

I heard Iyah's scoffed. "Kung hinahahanap mo yung uniform mo, nando'n sa labahan. Lalabhan ko na, nakakahiya naman na magsusuot ka ng hindi pa nalalabahan," wika niya na para bang nandidiri sa mga sinasabi niya.

Paano niya ba kasi nalaman? Si Roxanne talaga may pakana nito. Tumingin ako sa gawi na patay-malisya. "Huh? Anong uniform ka r'yan? Gaga ka ba? hinahanap ko yung towel ko no," I said, defensively.

Sana kumagat 'yong rason ko. Hindi ko pa naman napaghahandaan ito. Akala ko ilang araw pa bago niya malaman, pero 'yong ganiyong on the spot? Wala akong baon na dahilan.

"Weh talaga? Towel sa loob ng cabine—"

"Oo! Minsan kong nilalagay sa cabinet ang towel ko!" I shouted.

"Talaga lang Klaire? E, paano kung sabihin ko na nasa balikat mo ang towel mo?" she said with a smirk flashed on her face.

Lumong-lumo akong umupo at pilit pa ring hinahanap ang towel kahit pa mukha na akong tanga sa ginagawa ko.

"Just keep playing around Klaire. Ano pang dahilan?" tanong pa rin niya. Wala naman na akong maidadahilan, gayong 'yong palusot ko ay wala rin namang saysay.

Aamin ba ako o hindi?

Paniguradong 'pag sinabi ko ito sa kaniya, walang rason para hindi niya iyon sabihin sa mga magulang ko.

Keep playing around pala ha. "Well, I'm just practicing," I said nonchalantly. Binalik ko na ang towel sa hanger at tumingin sa kaniya na nakangiti.

"Practicing on what?" she asked with a confused tone.

Sana naman maniwala na s'ya sa rason ko, last na 'to. "Sa ano, sa... kapag may pasok na. For example na late ako gano'n, oh, 'di ba alam ko na gagawin ko," I said, innocently.

She gulped. "Wow, Klaire seryoso?" she said in serious tone but minutes later she laughed really hard.

Wala namang nakatatawa sa mga sinabi ko ah? Bakit ko nga ba naging kaibigan 'to? Wala na akong magawa kundi ang umamin na lang sa kaniya. Bahala na kung ano'ng sabihin n'ya at pipilitin ko na lang s'ya na 'wag sabihin sa mga magulang ko.

I just sighed heavily. "Okay," I said seriously. And by that time she stopped laughing and looked at me seriously.

I was about to talked but she preceded me. "Oo, alam kong may trabaho ka riyan sa restaurant malapit sa park," she said.

Si Iyah 'to e, kaya alam n'ya nangyayari sa buhay ko. Hindi ako sumagot, dahil tama naman s'ya baka kapag dumahilan pa ako, maging walang kuwenta na naman ito.

"And why you didn't tell me? I'm your best friend, and we treat each other as a sister, at bakit sa iba ko pa malalaman?" she said, fiercely.

I rolled my eyes. "Gagang 'to. Not that I don't want to tell you. We both know that you will report me to my parents about this. Na sasabihin mo sa kanila na may traba—" I didn't finish what I was going to say when she halted me.

"At sinong nagsabi na sasabihin ko sa mga magulang mo?" prangka niyang tanong at nagawa pa niyang ipagkrus ang mga braso niya.

"E, kasi ganon yung ginawa mo—"

She cutt me off. "Naiinis lang ako sa 'yo no'n kaya ginawa ko 'yon. But hey, don't worry kahit mainis, manggigil o magalit ako sa 'yo, I swear 'di na ako magsusumbong unless na lang kung may nangyaring masama sa 'yo," she replied.

"E, kasi naman alam mo naman na ayaw akong mag-work ng parents ko 'di ba? Kaya 'yon, 'di ko sinabi sa' yo," I said while pouting.

Her face contorted. "Promise me, no more secrets?" she said and she signed her pinky finger at me.

"No promise—ay este no secrets," I said smiling and intertwined are pinky fingers.

"Yaks, 'di bagay manahimik ka r'yan!" Hinampas niya ang balikat ko at tinanggal ang pagkakakabit ng daliri namin. "Pero nay hiring position pa raw?" tanong niya.

"Hala ka! Wala na. Dapat sinabihan mo 'ko no'ng una pa," I said.

She rolled her eyes. "Tinago mo ba naman sa 'kin e, edi paano ko masasabi sa 'yo gagang 'to."

Kung hindi mo lang sana ako sinumbong dati, edi sana sinabi ko na sa 'yo lahat, tsh. Wala kaming ginawa ni Sakiya ng araw na 'yon kundi magliwaliw. Nood dito, nood doon. Kain dito, kain doon. Wala rin dito si Roxanne ngayon dahil na sa group project daw siya. Sayang lang at 'di s'ya nakasama sa liwaliw namin ngayon. Malapit-lapit na din kasi ang resume ng klase namin, at isang linggo na lang team puyaters na kami dito sa loob ng dorm.

Sana lang talaga kayanin namin 'to.