MY office feels so empty. Kahit na maraming nagkalat na mga papel sa aking desk, maging sa center table at doon sofa ay nananatili itong walang buhay at kulay para sa akin. Hindi na ito iyong silid na dati kong itinuring na tahanan. Naninibago ang aking paningin, at pakiramdam ko ay hindi na ako sanay.
I should feel at home like I used to, but I can’t do that anymore. May kung anong parte sa puso ko ang mayroong hinahanap — iyon ay kakampi. Hindi na ako sanay na mag-isa. Takot na akong walang kasama.
Ibinaba ko ang aking mga gamit sa maliit na silid ng opisina ko. Ngayon ko lamang naisipang ayusin ang mga iyon. I used to sleep there. Saksi ang apat na sulok n’on kung paano ako umiyak gabi-gabi noong mga panahong sinasalakay ako ng matinding pagsubok sa buhay. Dito na ulit ako mamamalagi
