ALADAĞLI

Ben Delal Zaim, sevdiği adama yar olmayı beklerken, sevdiği adamdan aldığı darbeyle yaralanan; sevdası da umudu da yarıda kalmış, yaralı bir ceylan. Gelin, hep birlikte benim hikayemi okuyalım… Pencere kenarında oturmuş, dışarıdan gelen davul zurna seslerini dinliyordu Delal. Bugünü ne kadar çok beklemişti oysaki; bu evden beyazlar içinde gelinlikle çıkıp sevdiği adama kavuşmayı ne çok hayal etmişti… Bugün deli gibi sevdiği adamla evleniyordu ama mutlu değildi Delal. Şimdi elinde olsa, çıkarıp bir köşeye atardı üzerine “gelinlik” diye giydirdikleri elbiseyi. Doğru duydunuz; iki aile de ne yaptıysa, gelinlik giymeye razı edememişti genç kızı. Evet, sevdiği adama gelin gidiyordu ama kuma olarak. Tamı tamına dört yılını verdiği adama, Halil Aladağ’a kuma olarak gelin gidiyordu bugün… Altı ay önce Aladağ Konağı’na büyük bir telaş hâkimdi. Ailenin büyük oğlu Yaman’ın eşi Dilzar doğum yapmış, bir oğlu olmuştu. Herkes çok mutluydu; başta da Yaman olmak üzere. O gün, akşamüstü hastaneye eşini ve oğlunu almaya giderken kaza yapmış, hayatını kaybetmişti. Onun ölümü, herkesin hayatının kökten değişmesine sebep olacaktı; başta da Halil ile Delal’in… Halil, üniversiteyi İstanbul’da okumuş, okul bitince geri dönmüştü Mardin’e. Döndükten kısa bir süre sonra da gittiği bir düğünde Delal’le karşılaşmış, ilk görüşte âşık olmuştu. Sert bir adamdı Halil; öyle kolay kolay kimseyi gönlüne alacak biri değildi. Düğünde, saçlarını savura savura önünden geçen kızı günlerce çıkaramamıştı aklından. Sonra bir gün, aklından çıkaramadığı o güzel kızı, kendi konaklarının avlusunda kız kardeşiyle otururken gördü. Genç adam onu görür görmez yerinden kalkıp, “Ben artık gideyim.” diyerek koşar adım konaktan çıkan kızın arkasından bakakaldı. “Kimsin sen?” diye mırıldanarak… Sonra o kıza dair her şeyi öğrendi Halil. Orta halli bir ailenin en büyük kızıydı Delal. Babası okumasını pek istemese de, abisi Baran’ın korkusundan bir şey diyememiş, okumasına izin vermişti. Pek rahat bir hayatı olduğu söylenemese de mutluydu genç kız. Sonra günlerce izledi Delal’i genç adam; bulduğu her fırsatta, karşısına çıkmadan… Ürkütmek istemiyordu genç kızı. Sonra, sürekli karşılaşmak için bahaneler bulmaya başlamıştı. Delal’in ona karşı boş olmadığını anladığında çıkmıştı karşısına. Böylece başlamıştı aşkları. Zaman geçip giderken, birbirlerinden başka bir şey görmez olmuştu gözleri. Sonra da dayanamayıp gelip istedi sevdiği kızı Halil. Tam dört yıl okulunun bitmesini bekledi. Her ne kadar tüm aşiret karşı dursa da, kimseyi dinlemeden her gün kendi götürüp getirdi okula. Tam okul bitti, “Mutlu olacağız.” derken, Yaman’ın ölümü kâbus gibi çökmüştü üzerlerine… Yaman öleli kırk gün olmuştu ki ağalık Halil’e verildi. Koskoca aşiretin başına geçtiği yetmezmiş gibi, bir de yengesi Dilzar’la evlenmesi için üstüne geliyordu herkes. İki arada kalmıştı genç ağa. Nasıl kabul ederdi bunu? Abisinin yadigarına nasıl “karım” derdi? Öte yandan Delal ölse kabul etmezdi bu durumu; biliyordu Halil, tanıyordu sevdiği kadını. Ama başka çaresi de yoktu. Ya el kadar bebeği annesinin kucağından ayıracak, babasının evine geri yollayacaktı yengesini, ya da nikâh kıyacaktı… O gece, son kez huzur bulmak için sevdiği kadının yanına gitti Halil. Biliyordu ki bundan sonra huzur bulması mümkün olmayacaktı. Her zaman olduğu gibi gece yarısı, arka sokaktan arabayla aldı Delal’i. Birlikte Halil’in kafa dinlemek, daha doğrusu sevdiği kadınla rahat rahat buluşmak için yaptırdığı kulübeye geldiler. Genç adamın durgunluğu, sevdiği kadının da dikkatini çekmişti ama üstüne gidip bunaltmak istemiyordu Delal. “Sen otur, ben sobayı yakayım.” diyen Halil’i dinleyip geçip oturdu genç kadın. Yanına gelen nişanlısına sıkı sıkı sarıldı, kokusunu çekti ciğerlerine… Bu gecenin huzurlu geçirdikleri son gece olduğunu bilmeden.