ตอนที่ 1 เปิดตัวนักวิจัย

1342 Words

กริ๊งงงงงงงงงงงง...กริ๊งงงงงงงงงง! เสียงกริ่งของนาฬิกาปลุกทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากการหลับไหลในค่ำคืนอันแสนสั้นเหมือนเพียงชั่วครู่ หญิงสาวม้วนตัวกับผ้าห่ม คลุมตัวเองอยู่ในผ้าห่ม มิได้ลืมตาตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด บ่งบอกถึงความไม่พร้อมเป็นอย่างยิ่ง ‘อยากจะสมมุติว่าวันนี้เป็นวันหยุดจัง’ ‘ขี้เกียจชะมัดเลย’ ‘เหนื่อยสุดๆ ไม่อยากไปทำงานเลยวันนี้’ ร่างบางอวบอิ่มของเด็กสาวมีนามว่า ‘แก้มใส’วัย 24 ปี รำพึงกับตัวเองภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่อย่างคนท้อแท้และเหนื่อยล้ามาหลายวัน เมื่อคืนหญิงสาวทำงานจนดึก กลับมาอาบน้ำล้มตัวลงนอน...เธอเหนื่อยจนไม่มีเวลาพักผ่อนเลย...ทำงานหนักเพื่อทำหน้าที่เป็นเสาหลักให้กับครอบครัวของเธอเอง ‘ถ้าพ่อแก้มยังอยู่ แก้มคงไม่เป็นแบบนี้’ แก้มใสรำพึงกับตัวเองนึกถึงบิดาที่จากไปเมื่อ 2 ปีที่แล้วผู้เป็นพ่อได้จากไป...จากไปยังไม่ทันได้ร่ำลา ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ครอบครัวอันแสนอบอุ่นเหลือเพียงแม่และน้องชายเท่านั้น ‘พ่อไม่ทันได้ดูความสำเร็จของแก้มเลย’ หญิงสาวพึมพำนึกถึงวันสำเร็จการศึกษาที่ผ่านมา ‘คิดถึงพ่อจัง’ ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูปลุกแก้มใสตื่นจากภวังค์ “แก้มใส แก้มตื่นหรือยังลูก แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้วนะลูก รีบอาบน้ำแต่งตัวมากินข้าว เดี๋ยวจะไม่ทันเข้างานนะ” เสียงหญิงวัยกลางคนดังเล็ดลอดออกมาจากข้างนอก ทำให้แก้มใสลืมตาขึ้นมาทันที “ค่ะแม่ แก้มตื่นแล้วค่ะ” เด็กสาวดีดตัวลุกจากที่นอน และเก็บที่นอน พับด้วยความเรียบร้อย ด้วยความเคยชิน และได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี... “วันนี้ลูก จะกลับเย็นเหมือนเมื่อคืนไหม ทำไมช่วงนี้กลับดึกจังล่ะลูก แม่ห่วงแก้มนะ กลับบ้านดึกดื่น ขึ้นรถเมล์คนเดียว แม่กลัวอันตรายมาก” ผู้เป็นแม่เอ่ยกับลูกบนโต๊ะอาหาร ในมือถือช้อนตักอาหารใส่จานให้ลูกสาว เพราะเกรงว่าลูกจะไปทำงานสาย “อ่อ ช่วงนี้งานเร่งน่ะค่ะแม่ แก้มไม่เป็นไรค่ะ แก้มชินแล้ว และอีกอย่างแก้มไม่อยากขับรถไป ขึ้นรถเมล์สะดวกดีค่ะ” แก้มใสพูดพลางตักข้าวใส่ปากสวยอย่างเร่งรีบ “หัวหน้าของแก้มเร่งโปรเจกต์งานด้วยค่ะ เห็นว่าจะเร่งให้เสร็จทันที่ท่านประธานใหญ่จะมาตรวจค่ะ....” แก้มใสบอกผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “แล้ว คอปเตอร์ล่ะลูก ช่วงนี้แม่ไม่เห็นเลย ไปไหน หรือว่ายุ่งเหมือนกัน” หญิงผู้เป็นแม่ได้เอ่ยถึงเพื่อนรักของลูกสาว ที่ร่างกายเป็นชาย แต่จิตใจเป็นหญิง ทั้งสองคบกันมาตั้งแต่อนุบาล เข้าเรียนด้วยกันมาจนกระทั่งทำงานด้วยกันที่เดียวกัน “อ่อ คอปเตอร์ก็ยุ่งค่ะแม่ คอปเตอร์ก็ทำงานไม่ทัน แต่ก็ต้องรีบกันทั้งหมดล่ะค่ะ” แก้มใสบอกผู้เป็นแม่พร้อมกับถือกระเป๋าเอกสารและแท็บเล็ตอุปกรณ์การทำงาน “แก้มไปทำงานแล้วนะคะ” “วันนี้น่าจะดึกค่ะ แม่ไม่ต้องรอแก้มนะ” “แม่พักผ่อนบ้างนะคะ แม่ไม่ต้องห่วงแก้มค่ะ แก้มดูแลตัวเองได้ค่ะ” “เอ่อ...แล้วนายกั้งไปเรียนยังคะแม่ แก้มไม่เห็นเลย” หญิงสาวเอ่ยถึงน้องชายที่ห่างกัน 3 ปี น้องชายที่กำลังเรียนอยู่ระดับมหาวิทยาลัย น้องชายที่เป็นความหวังของพี่สาวและผู้เป็นแม่ เข้าเรียนคณะแพทย์ ซึ่งต้องใช้เงินในการศึกษาเล่าเรียนค่อนข้างมาก คิดถึงตอนนี้ทีไร แก้มใสก็รู้สึกหนักอึ้งในใจเลยทีเดียว แต่ไม่อยากแสดงให้ผู้เป็นแม่รับรู้ กลัวว่าแม่จะคิดมาก พลอยไม่สบายไป… “กั้งออกตั้งแต่เช้าแล้วลูก เห็นว่ารีบไปดักรอพบอาจารย์ เค้าจะถามเรื่องเกี่ยวกับเรียนแหละ” “แก้มรีบไปทำงานเถอะลูก เดี๋ยวจะไม่ทัน” ผู้เป็นแม่รีบบอกลูกสาวอันเป็นที่รัก และเป็นความหวังใหญ่ของบ้าน เมื่อผู้เป็นสามีจากไป และตัวเองก็สุขภาพไม่ค่อยดี ไม่สามารถทำงานช่วยเหลือลูกสาวของตนได้ ปี๊น ปี๊น ปี๊น!!! เสียงแตรรถยนต์ของใครบางคน ดังมาแต่ไกล ในระหว่างทางเดินเกือบถึงบริษัทที่แก้มใสทำงานอยู่ แก้มใสรีบก็รีบ โมโหเสียงที่ดังอยู่ข้างหลัง แต่พอหันหลังกลับไป เตรียมจะตำหนิออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถคันดังกล่าวคุ้นตาเป็นอย่างดี “โอ้ย! อีนังคอป แกจะบ้ารึงัย” แก้มใส่หงุดหงิดใส่เพื่อนรัก “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ‘คอป’ หรือ ‘คอปเตอร์’ ที่เอาแต่หัวเราะเสียงดัง ที่แกล้งเพื่อนได้สำเร็จ “เออ สิยะ ชั้นเห็นแก วิ่งจนตูดบิด นึกว่าจะรีบไปขึ้นยานอวกาศซะอีก” คอปเตอร์จีบปากจีบคอว่าเพื่อน ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ตามสไตล์ของตนที่เป็นสนุกสนานร่าเริง แก้มใสเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาล เป็นเพื่อนคนเดียวที่คอปเตอร์สนิทที่สุด…หากไม่ติดว่าตนเองชอบผู้ชายละก็คงจีบเพื่อนคนนี้เป็นแน่แท้… ‘อุ้ย! คิดแล้วขนลุก คิดได้งัย หยั่งไอ่แก้มเนี่ยนะ’ |^o^| “งานแกเสร็จแล้วหรือยังคอป ที่เจ้ม่อนเขาสั่งแกน่ะ วันนี้ชั้นไม่อยากฟังเสียงเจ้แกสวดนะ ปวดหู” แก้มใสเอ่ยถึงหัวหน้าสาวของตนที่คอยบ่นลูกน้องทุกคน ในทีมที่ทำงานไม่ทัน “เสร็จสิ เสร็จสมอารมณ์หมายเลยแหละแก เมื่อคืนชั้นได้คุยกะน้องแม็คด้วยอ่ะแก” คอปเตอร์พูดไปยิ้มหวานไป แววตาเปล่งประกายอย่างมีความสุข… “จนได้นะแก…สรุปแกได้ไอดีไลน์ติดต่อน้องเขาแล้วงั้นสิ” แก้มใสมองเพื่อนอย่างทึ่งกับความสามารถ “ความพยายามเป็นเลิศ...งานไม่สนใจ...สนแต่ความรัก...แกนะแกไม่รู้จักเข็ด” แก้มใสนึกถึงเพื่อนเมื่อเดือนที่แล้ว ร้องไห้โดนหักอก บอกพอแล้วไม่อยากทุ่มเทให้ใคร ไม่อยากเปิดใจให้ใคร แล้วดูตอนนี้สิ… “^O^” “โอยยยยยยย…โอยยยยยย! พวกหล่อน จะคุยกันอีกนานมั้ยห๊า!” เสียงหญิงสาวนางหนึ่งดังมาจากข้างหลัง ทำให้ทั้งสองคนหันไปหาต้นเหตุของเสียง “อีเจ้!” สองเสียงประสานพร้อมกัน แก้มใสและคอปเตอร์ มองหน้ากัน “เขาจ้างพวกหล่อนมาทำงานนะ ไม่ใช่มาสุมหัวกันแบบนี้...รีบเข้างานสิยะ...ตายๆ พวกหล่อนนี่จะให้ชั้นพูดอีกกี่ครั้งเนี่ย #%& $#*%@$#*!%#...” สาวใหญ่วัยสี่สิบต้นๆ ที่ทุกคนเรียกว่า ‘เจ้ม่อน’ หัวหน้าแผนกทีมวิจัยของบริษัทส่งออกอาหารแช่แข็งที่ใหญ่อันดับหนึ่งของไทยและภาคพื้นเอเชีย เดินบ่นลูกทีมที่สนทนากันที่หน้าบริษัท แต่เจ้ม่อนที่ใครมักขนานนามว่า ‘หัวหน้าขาโหดพร้อมบวก’ นั้นกลับมีแต่คนรักนาง เพราะนางจะขาโหด ลุย บวก เฉพาะงานเท่านั้น... ‘ฉายาอีเจ้พร้อมบวก’ จึงบังเกิดขึ้น “โอ้ย อีเจ้ เจอกันนี่ เจ้จะไม่ให้ทักทายกันเลยหรือไงจ๊ะ นี่มันโลกมนุษย์นะเจ้ ไม่ใช่หลุมดำในจักรวาล ที่จะเงียบสนิท มีแต่ความมืดมิด” คอปเตอร์ค่อนขอดหัวหน้าสาวด้วยถ้อยคำเปรียบเปรยแบบทันควันตามฉบับของตน “นี่ จะมีสักวันมั้ยล่ะ ที่พวกหล่อนจะไม่ให้ชั้นบ่นน่ะ และแกอีคอป งานที่ชั้นสั่งแกไปเมื่อวาน เสร็จหรือยังยะ วันนี้เตรียมพร้อมพรีเซนต์นะ” “ยัยแก้มล่ะ วัตถุดิบที่ทำการทดลองเป็นไงบ้าง เดี๋ยวมารายงานหน่อยนะ” “ค่ะเจ้” แก้มบอกหัวหน้า พลางหันไปมองทางเพื่อน... “ค่ะ เสร็จแน่จ้าวันนี้” คอปเตอร์บอกหัวหน้าเช่นกัน แต่ตนกลับรู้สึกเสียวสันหลังชอบกลๆ เพราะงานของตัวเองยังไม่เสร็จ เนื่องจากเมื่อวานมัวแต่คุยกับหวานใจเด็กใหม่หน้าใสที่ทำงานอยู่ทีมโฆษณา...+_+ ……………………………

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more