Ateş çiçeği

Ateş Miranlı... Her şeye sahip olan bir adamdım. Mardin Midyat'ın ağası, Doğu'nun istihbarat başkanıydım. Herkesi korumaya gücüm yetse de sevdiğim kadını, Asmin Bozdağ'ı korumaya gücüm yetmedi. Ona en büyük darbeyi kendi ellerimle vurdum. Asmin Bozdağ... Sevdiğim, aşık olduğum kadın. Yıllarca uzaktan seyrettiğim, hiçbir şekilde yanına yaklaşmayı başaramadığım bir kadındı. İdealist ve çalışkandı, tek amacı okumaktı. Beni hiç fark etmeyen Asmin Bozdağ... Berdel sayesinde kavuştuğum, kendime sevdirip bana aşık olmasını sağlamak için elimden gelen her şeyi yaptığım, hayatımın anlamı olan kadın... Asmin'i evliliğe ikna edebilmek için kardeşinin hayatıyla tehdit ettim. Kabul ettiğinde artık ona olan sevgimi göstermek için çaba gösterme zamanı gelmişti. İlk olarak Amerika'da okumayı çok istediği için, kısa bir sürede düğün yapıp onu okuması için Amerika'ya götürdüm. Asmin Amerika'da eğitim alırken dört yıl boyunca sürekli yanına gidip geldim. Her defasında biraz daha yakınlaştık. Onu ilk öptüğüm anda kalbimin nasıl çarptığını hâlâ hatırlıyordum, düşünürken bile aynı heyecanı yaşıyordum. Asmin diplomasını alıp eğitimini tamamladığında onu almak için Amerika'ya yanına gittim. Amerika'daki son gecemizde rüya gibi bir gece yaşadık. Sevdiğim, kendini benim için hazırlamış ve "Artık kocam olmanı istiyorum," demişti. Ceylan gözlüm benim... Beni kalpten götürmek için yemin etmiş sanki... "Bir çocuğumuz olsun," deyip asıl şoku yaşatmıştı. Amerika'daki son günümüze uyandığımızda artık gerçek bir karı kocaydık. Güzel bir kahvaltının ardından havalimanına doğru yola çıktık. Uzun bir uçak yolculuğunda el ele, göz göze geldik tüm yolu. Mardin'e inen uçak ile doğruca evimize gittik. Miranlı Konağı bundan sonra yuvamız olacaktı. Önümüzde bir sıkıntı vardı: Arzu. Arzu hakkında herkesin bildiği, ikinci eşim ve çocuğuma hamile olan kadındı. Fakat gerçek bambaşkaydı. Arzu, en büyük yarayı almış, hayatta tutmak için uğraştığım bir kadındı. Baran Miranlı, amcamın oğlu ve silah arkadaşımın sevgilisiydi. Arzu... Katıldığımız son operasyonda Baran gözlerimin önünde vuruldu. Kollarımın arasında son nefesini verirken Arzu'yu bana emanet etti. Baran'ın ölümü ile Arzu kendini öldürmek istedi. Bebeğiyle ortada kalmıştı. Ailesi ile konuşup imam nikahı kıydım. Baran'ın hatırası, hak ettiği gibi babasının soyadını alacak, hak ettiği tüm imkanlara sahip olacaktı. Arzu, yaşadığı kötü günlerin etkisiyle anksiyete bozukluğu yaşıyordu. Kaybetme korkusu yaşadığı anlarda atak geçiriyordu. Hamile olduğu için sadece terapi alıyordu, doğumdan sonra ilaç tedavisi görecekti. Arzu konağa geldiğinde ailem karşı çıksa da onu korudum. Tek amacım Arzu'nun evladı ile huzurlu bir hayat yaşamasıydı. Arzu ortalıkta fazla dolanmaz, odadan dışarı çıkmazdı. Anksiyete atakları geçirdiği zamanlarda nefes egzersizi yapması için kendi odamı ona verdim. Balkonu olduğu için rahat ediyordu, bunaldığı zamanlar kendini balkona atıyordu. Arzu'ya, Asmin ile geleceğimi, onunla konuşmadan görünmemesini rica ettim. Kabul etti. Asmin ile birlikte konağa girdiğimizde Arzu balkona çıkmış, nefesini düzene sokmaya çalışıyordu. Yine atak geçirmişti muhtemelen. Asmin ısrarla, "Bu kim?" diye sorduğunda, Arzu'ya başından beri cephe almış olan Gül, Asmin'e bildiği şekliyle olup biten her şeyi anlatmıştı. Asmin öfkeyle konaktan çıkıp giderken onu yakalamış ve zor da olsa bağ evine gitmeye ikna etmiştim. Asmin yolda giderken, "Lavaboya gitmem gerekiyor," dediğinde bir benzinlikte durdum. Asmin, "Ben biraz acıktım. Ben lavabodadayken sen de atıştırmalık bir şeyler alır mısın?" dedi. "Tabii ki alırım. İstediğin bir şey var mı özellikle?" diye sordum. "Yok, sağ ol," dedi ve lavaboya geçti. Benzinlik marketinden bir şeyler aldıktan sonra ödemeyi yapıp lavabonun kapısında Asmin'i beklemeye başladım ama yoktu. Asmin beni oyalayacak bir bahane ortaya atmış ve benden kaçmıştı. Gidebileceği tek bir yer vardı: Bozdağ Konağı. Konağa gittiğimde Umut karşıma dikilip, "Kardeşimi alamazsın. Bundan sonra Asmin yok, unut," dedi. "Umut, bilmediğin şeyler var. Benim Asmin'le konuşmam gerekiyor," desem de ona ulaşmayı bir türlü başaramadım. Zor kullanmak kolay olandı. Eğer zorla Asmin'i buradan alıp götürürsem yine kaçar giderdi. Ama bu sefer ona ulaşma şansım hiç olmazdı. Hayatım ellerimin arasından kayıp gidiyordu. Asmin beni dinlemiş olsaydı, Arzu'nun durumuna saygı duyacağına emindim. Arzu'nun babası, içkiden, kumardan başını kaldırmayan bir adamdı. Annesi Zuhal, Welat Zinari'nin teyzesiydi. Kocası yüzünden Zuhal Hanım tüm ailesiyle bağlarını koparmak zorunda kalmış, kimseyle görüşemiyordu. Welat Ağa'nın bu durumu öğrense elinden gelen tüm desteği yapacağını biliyordum. Fakat töreler bir noktada elimizi kolumuzu bağlayacaktı. Arzu'nun babası kızını ya öldürür ya da para için yaşlı bir ağaya kuma verirdi. Tabii karnında bizim kanımızdan olan bebeği öldürmeyi de ihmal etmezdi. Baran vatanı için şehit olmuşken, ardında bıraktığı sevdiğini ve evladını korumayı kendime bir görev bildim. Arzu, "Senin sevdiğin kadın için böyle bir durum çok acı verici olur, kabul edemem," dese de, "Sen benim dünya ahret bacımsın. Bunu sadece evladını korumak için ve ona hak ettiği hayatı vermek için yapacağız," deyip zor da olsa ikna etmiştim. Welat Ağa'nın bana işi düştüğünde ondan beni Asmin'le bir araya getirmesini rica etmiştim. Asmin ile zor da olsa karşı karşıya geldiğimizde bana olan öfkesini ve nefretini kustu ama bünyesi daha fazla kaldıramayıp kollarımın arasında bayıldı. Asmin'i kucakladığım gibi hastaneye götürdüm. Yapılan ilk muayenesinde her şey yolunda görünüyordu. Ardından kan tahlilleri de çıktığında Asmin'in hamile olduğunu öğrendim. Ben gerçekten baba olacaktım! Hastane koridorunda Umut ve Mert beni gördüklerinde üzerime saldırıp yumruk atmaya başladılar. Onlara karşılık verebilirdim ama yapmadım. Ben kendi açımdan haklıydım, onlar da kendi açısından haklıydı. Güvenlik bizi güçlükle ayırdığında Asmin'in zayıf sesini duydum: "Durun artık..." Ateş, Asmin’e doğru birkaç adım attığında, “Gelme Ateş, benden uzak dur!” dedi. “Asmin, Ben senden nasıl uzak durayım? Hamilesin! Bizim bir çocuğumuz olacak.” dedi. Asmin kafasını olumsuz anlamda sağa sola sallayıp yine güçsüz bir ses tonuyla, “Senin karın Arzu. O da olması gereken yerde, konağında. Oğlun ile birlikte. Ben senin hiçbir şeyin değilim. Bu bebek de sadece benim!” dedi. Ateş, Asmin’e doğru bir adım daha atarak, “Asla kabul etmem böyle bir şeyi! Benimle evimize geleceksin, beni dinleyeceksin!” dedi. Asmin, hastane koridorunda Ateş’in tam önünde durduğunda Ateş’in vazgeçmeye niyeti yoktu. Asmin bunu anladığı için hiç düşünmeden Ateş’in boşluğundan faydalanıp belindeki silahı çekip aldı. Silahı kendi kafasına dayayıp, “Ateş, ya beni bırakırsan çocuğumla birlikte kendi hayatıma bakarım ya da hiç düşünmem, burada kendimi öldürürüm!” dedi. Ateş’in içinde kopan fırtına ile birkaç adım geri gitti. Asmin’i kaybetmek, onun hayatında isteyebileceği en son şey bile değildi. Ateş daha önce olduğu gibi yine bir çemberin içinde sıkışıp kalmıştı. Ya karısı ve çocuğunun ölümüne sebep olacaktı ya da onlardan vazgeçecekti. Ateş, çaresiz bir şekilde, “Tamam, istediğin gibi olsun. Gidiyorum, bir daha yoluna çıkmam. Ama lütfen, bebeğimi benden uzakta büyütme.” dedi. Asmin, “Şu an bunları düşünmek için doğru bir zaman değil. Söz veremem.” dedi. Ateş, gözlerinden akan yaşları silme gereği duymadan, geri geri adımlar atarak hastanenin kapısından çıkıp gitmişti. İçinde yaşadığı pişmanlık, acı, aşk… Her şey birbirine karışmıştı.