ฮองเฮายาจก

ตอนที่1ดอกไม้ไฟเฉลิมฉลอง หวงหยุนซื่อ บุตรีคนโตวัยเจ็ดหนาวของคหบดีสกุลหวง แห่งแคว้นอู๋ นางติดตามบิดาและแม่เลี้ยงมาทำการค้าขายที่แคว้นจิง ในงานเฉลิมฉลองวันพระราชสมภพของฮ่องเต้แคว้นจิง ในเมืองมีการจัดงานอย่างใหญ่โตครึกครื้น นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้มาเที่ยวต่างเมือง นางจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ ทุกอย่างที่นางเห็นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องน่าสนุกทั้งสิ้น "ซื่อเอ๋อร์ เจ้าน่ารักอยู่แล้ว แต่งอะไรก็น่ารัก ลองใส่ชุดพื้น ๆ นี่ดูสิ จะได้กลมกลืนกับชาวบ้าน พวกเจ้าเอาชุดมาให้คุณหนูเปลี่ยนสิ รออะไรอยู่" แม่เลี้ยงของนางจัดการเปลี่ยนชุดคุณหนูของแม่นางน้อยออกเป็นชุดชาวบ้านสามัญธรรมดา นางเองไม่เคยแต่งตัวเช่นนี้มาก่อน จึงรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นและท้าทาย ตู้ม!! เสียงพลุถูกจุดขึ้นดังสนั่นหวั่นไหว ท้องฟ้าพลันสว่างราวกับว่าเป็นเวลากลางวัน "อะโย สวยจริง หงเอ๋อร์ เจ้าดูสิ เจ้าชอบหรือไม่" เด็กน้อยหันมาถามความเห็นจากน้องสาวต่างมารดา หวงรุ่นหง นางมองแสงไฟสวยงามนั้นอย่างเพลิดเพลินจนเกือบลืมไปว่านางไม่ได้อยู่คนเดียว ดอกไม้ไฟยังถูกจุดไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อเด็กน้อยหันมองรอบกาย กลับไม่เจอคนที่รู้จักเลยสักคน นางตกใจมาก นางพยายามกวาดสายตามองหาคนอื่น ๆ "ท่านพ่อ! แม่รอง หงเอ๋อร์ ทุกคน หายไปไหนกันหมด" เด็กน้อยวิ่งวุ่นตามหาครอบครัว แต่ผู้คนมากมายเหลือเกิน นางจะหาพวกเขาเจอได้อย่างไร ยามสอง การแสดงดอกไม้ไฟสิ้นสุดนานแล้ว ผู้คนเริ่มทยอยกันกลับ แต่เด็กน้อยยังคงตามหาครอบครัวอยู่ นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเข้าพักอยู่ที่ใด เพราะชีวิตเป็นอยู่ที่สุขสบาย ไปไหนมาไหนมีคนรับใช้คอยจัดการให้ เลยไม่ใส่ใจจะจำเรื่องพวกนี้ เด็กน้อยอ่อนแรงเต็มที จึงล้มฟุบหลับอยู่ในมุมเล็กไปหน้าร้านขายผัก .................... รุ่งเช้า "แม่หนู ตื่นเถิด เหตุใดเจ้าจึงมานอนอยู่ตรงนี้" "คือ ข้าพลัดหลงกับพ่อแม่ที่งานเมื่อคืนนี้ ท่านพอจะช่วยข้าตามหาบิดามารดาได้หรือไม่" หยุนซื่อเอ่ยอย่างวิงวอน "เจ้าเด็กขอทาน มาลูกไม้เดิม ๆ อีกแล้ว ข้าต้องทำมาหากิน ไปๆ อย่ามาเกะกะหน้าร้าน" เด็กน้อยถูกไล่อย่างไร้น้ำใจ "ขอทานหรือ ข้าเป็นลูกคหบดีต่างหาก บ้านข้าร่ำรวยใหญ่โต หากท่านพาข้าไปหาพ่อข้าได้ ข้าจะให้ท่านพ่อ มอบรางวัลให้ท่าน" เด็กน้อยลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยกล่าวอย่างจริงจัง "ฮ่า ๆ อย่างเจ้านะหรือคุณหนูบ้านคหบดี ดูสารรูปเจ้าสิ หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้าก็เป็นฮูหยินเจ้าเมืองแล้ว นู่นไปนั่งขอทานกับเพื่อนเจ้านู่น ยังจะทำให้เจ้าอิ่มท้องได้มากกว่าฝันลมๆแล้งๆเช่นนี้" แม่ค้าขายผักชี้ไปยังมุมถนน ที่มีเด็กๆ แต่งกายมอซอนั่งรอเศษทานจากผู้ใจบุญ เมื่อมองดูตัวเอง ก็เห็นได้ว่ามอมแมมพอๆกับเด็กเหล่านั้น จะดีกว่าก็แค่เสื้อผ้าของนางยังไม่ขาดก็เท่านั้น "สภาพเช่นนี้ใครจะเชื่อเล่า ว่าพ่อข้าเป็นคหบดี" เด็กน้อยถอนหายใจ ก้มหน้าเดินดุ่มไปยังเด็กๆ กลุ่มนั้น แล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆ "เจ้ามาจากที่ใด เจ้าไม่ใช่ขอทานแบบพวกเรา ข้าชื่อเสี่ยวหลิน นี่น้องข้า เจียถิง จิ้งหรง" ขอทานน้อยรุ่นราวคราวเดียวกันเอ่ยทักทายหยุนซื่อ "เจ้าเชื่อหรือไม่ บ้านข้ารวยจริง ๆ นะ" "พักเรื่องนั้นก่อนเถิด ตอนนี้เจ้าต้องรอใครสักคนมาทำให้เจ้าอิ่มท้อง" เมื่อเสี่ยวหลินพูดจบ ท้องนางก็ร้องจ๊อกเสียงดังลั่น เห็นทีนางคงต้องฟังคำแนะนำของขอทานน้อยเสียแล้ว "ข้าต้องทำเช่นไร จึงจะหยุดเสียงกัมปนาทในท้องของข้าได้" "นั่งรอ!" หยุนซื่อได้แต่ทำตามอย่างจำใจ นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตจะมีวันนี้ นางนั่งขอทานอยู่2ชั่วยาม ได้เงินมาเพียงอีแปะเดียว แม้แต่จะซื้อซาลาเปาสักลูกก็ยังไม่พอ "นั่งตั้งนาน ได้เท่านี้เอง พวกเจ้าอยู่กันได้อย่างไร น่าเห็นใจจริง" หยุนซื่อทำหน้าละห้อย แสนสงสารชีวิตความเป็นอยู่ของขอทานน้อยทั้งสาม แต่พวกเขากลับหัวเราะนาง "ฮ่า ๆ ข้าว่าเจ้าน่าสงสารมากกว่าพวกเราเสียอีกนะ ไม่ต้องขอแล้ว ปะไปหาอาจารย์พวกข้ากัน ท้องเจ้าร้องใหญ่แล้ว" เสี่ยวหลินลุกยืนปัดฝุ่นเล็กน้อย แล้วดึงแขนนางลุกตาม ทั้ง4คนพากันเดินออกไปยังหมู่บ้านนอกเมือง ตรงป้ายทางเข้าจะมีถ้วยแตกเรียงซ้อนกันอยู่จนสูง "หมู่บ้านแดนสวรรค์หรือ ฮึ ๆ น่าสนใจ" "เอ๋ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าที่นี่คือหมู่บ้านแดนสวรรค์" "ก็ป้ายนี่อย่างไรเล่า" หยุนซื่อชี้ไปที่ป้ายทางเข้าหมู่บ้าน "หา! เจ้าอ่านออกด้วยหรือ? " เสี่ยวหลินประหลาดใจ "พวกเจ้า...อ่านไม่ได้หรือ?" หยุนซื่อเอียงคอฉงน เด็กน้อยทั้งสามพากันส่ายหน้าเบา "ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจะสอนพวกเจ้าเอง" เด็กหญิงยิ้มกว้าง นางรู้สึกภูมิใจและยิ่งใหญ่ เมื่อได้ทำประโยชน์สร้างประโยชน์ให้แก่ผู้อื่น "เจ้าพูดจริง ๆ นะ ข้าอยากอ่านออกเขียนได้" เสี่ยวหลิงดีใจเป็นอย่างมากจนเผลอกระโดดกอดคอหยุนซื่อ "อุ๊ย! ข้าลืมตัว ขอโทษที ไปกินข้าวกันดีกว่า" "มีข้าวให้กินด้วยหรือ ดีจัง ข้าหิวมากเลย อ้อ ขอบใจนะ มา ข้าจะกอดเจ้าคืน" "จะ เจ้าไม่รังเกียจข้าหรือ?" เสี่ยวหลิงอึกอัก เพราะใครๆต่างก็รังเกียจขอทานต่ำต้อยอย่างนาง "เจ้าเป็นสหายข้า จะรังเกียจกันไปไยเล่า" คำของหยุนซื่อทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของเด็กขอทานพองโต .................... เมื่อย่างก้าวเข้าหมู่บ้าน หยุนซื่อก็ได้เห็นวิถีชีวิตของชาวบ้านที่นี่ พวกเขาอยู่กันอย่างเรียบง่าย แม้จะดูโทรมไปบ้าง แต่การดำรงชีวิตก็เป็นไปไม่ต่างจากชาวบ้านทั่วไปในเมืองอู๋ "อาจารย์ฮุย พวกข้าหิวข้าว มีข้าวให้พวกข้าบ้างหรือไม่" เด็กน้อยพากันทำหน้าอ้อนราวกับนัดกันมาไม่มีผิด "สามผี พวกเจ้าไม่ทำงาน ซ้ำยังมาขอข้าวกินอีก จะขี้เกียจเกินไปแล้วนะ" เสียงทุ้มดังออกมาจากในกระท่อมเล็กที่ดูซอมซ่อ แต่ข้าวของถูกจัดวางอย่างมีระเบียบเรียบร้อย แลสะอาดตา ดูดีกว่าบ้านหลังอื่นๆ "สามผี นั่นพวกเจ้าพาใครมา" บุรุษหนุ่มร่างกายกำยำดูภูมิฐาน กำลังชี้นิ้วมาที่หยุนซื่อ "นางชื่อ หยุนซื่อ นางพลัดหลงจากครอบครัว นางไร้ที่อยู่ ท่านช่วยนางด้วยนะเจ้าคะ อาจารย์" เด็กหญิงกอดขาอาจารย์เพื่อขอร้อง อาจารย์ฮุยได้แต่ส่ายหน้าเบา "หิวกันไม่ใช่หรือ เดี๋ยวข้าจะหาอะไรให้กิน นั่งรอก่อนสิ" อาจารย์ฮุยเดินหายเข้าไปในบ้าน สักพักก็เดินออกมาพร้อมข้าวต้มสี่ถ้วยและผักกาดดอง "ทั้งบ้านก็มีเท่านี้ เจ้ากินได้หรือไม่" อาจารย์ฮุยหยั่งถามด้วยรู้สึกว่าหน้าตาผิวพรรณของเด็กน้อยน่ารักผู้นี้ แตกต่างจากเด็กชาวบ้านธรรมดาทั่วไป มีความเป็นไปได้ว่านางจะมาจากบ้านที่มีความเป็นอยู่ที่ดี "นี่เป็นอาหารเลิศรสที่สุดตั้งแต่ข้ามาถึงแคว้นจิงเลยหละ ท่านอาจารย์ฮุย ข้าไม่เกรงใจล่ะนะ" เด็กหญิงยิ้มสุดด้วยความจริงใจ ก็มันเป็นอาหารมื้อแรกของนางเลยนี่นา มิได้เอ่ยเพื่อแกล้งยอเอาใจผู้ใดแม้แต่น้อย "ปากหวานใช่เล่นนะ รีบกินเสีย เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย" ในยามอับจนค่นแค้นเช่นนี้ แม้เพียงข้าวต้มเปล่ากับผักดอง ก็เป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดสำหรับนาง เด็กน้อยทั้งสี่กินกันอย่างพอประมาณและดูมีความสุขเป็นอย่างมาก "ท่านอาจารย์ฮุย ท่านช่วยข้าตามหาพ่อแม่ได้หรือไม่" เด็กหญิงเอ่ยขอร้อง ด้วยตอนนี้ก็เห็นจะมีแต่เขาที่นางจะสามารถพึ่งพาได้ "แล้วข้าจะได้อะไรหากช่วยเจ้า" "บ้านข้าร่ำรวย ท่านอยากได้อะไร ข้าวของเงินทอง พ่อข้าให้ท่านได้ทุกอย่าง" "อืม เช่นนั้นหรือ" เขาเอ่ยเสียงเรียบ เพราะเขาหาได้ต้องการสิ่งใดตอบแทน โดยเฉพาะ คนที่ตกทุกข์ได้ยากเช่นนาง "นี่ท่านไม่เชื่อข้าหรือ" "เชื่อสิ เอาอย่างนี้เจ้าลองไปถามกับทางการดูสิ พ่อแม่ที่รักลูก ย่อมต้องไปร้องทุกข์ตามหาเจ้าอยู่แล้ว" ฮุยอู้กงชี้แนะแนวทางให้กับเด็กหญิงแปลกหน้า หากนางเป็นเด็กที่พลัดหลงจริง ป่านนี้บิดามารดาคงจะร้อนใจเป็นแน่ "แต่ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อวานนี้เอง ข้าไม่รู้จักที่ไหนสักแห่ง" เด็กหญิงทำหน้าเศร้า "ข้าพาเจ้าไปเอง" เสี่ยวหลิงอาสา หยุ่นซื่อดีใจที่ความหวังว่าจะได้กลับบ้านของนาง ส่องประกายขึ้นมาอีกครั้ง นางหายตัวมาทั้งคืนแล้ว ท่านพ่อของนางย่อมต้องออกตามหาเป็นแน่