บทที่2 เจอกันอีกครั้ง
882 Words
เสียงดนตรีจังหวะเร้าใจดังสะท้อนจากลำโพงรอบห้อง ผสมกับแสงไฟหลากสีที่หมุนวนราวกับคลื่นทะเลแห่งราตรี ผับ ZX เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังปลดปล่อยความเหนื่อยล้าจากวันทำงาน เสียงหัวเราะ เสียงแก้วกระทบกัน และกลิ่นค็อกเทลหอมหวานลอยคลุ้งในอากาศ
ที่มุมโซฟาหนังสีดำใกล้เวที พราวตะวันนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างาม แสงไฟสีม่วงสะท้อนบนผิว แก้วมาร์การิต้าที่เธอถือไว้ในมือ เธอสวมเดรสสีแดงเข้มที่ขับให้ผิวขาวนวลดูโดดเด่น ดวงตาคมกริบของเธอมองไปรอบๆ อย่างคนที่คุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ดี
เมย์ เพื่อนสาวผมสั้นในเสื้อกล้ามสีดำกำลังหัวเราะเสียงดัง พลางยกแก้วเบียร์ขึ้นชนกับโซดา
"คืนนี้ต้องไม่กลับก่อนตีสองนะ!" เธอตะโกนแข่งกับเสียงเพลง
โซดาในชุดกางเกงหนังรัดรูปและเสื้อครอปสีเงินยิ้มมุมปาก เธอเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างสบาย
"ขอให้มีหนุ่มหล่อๆ เข้ามาคุยก่อนเถอะ ฉันถึงจะอยู่ยันเช้า"
ลินดา ซึ่งเป็นคนเงียบที่สุดในกลุ่ม นั่งจิบไวน์แดงช้าๆ ดวงตาเธอมองไปยังฟลอร์เต้นรำที่เต็มไปด้วยแสงไฟวูบวาบ
"บางที...คืนนี้อาจมีเรื่องน่าสนใจกว่าที่คิดก็ได้" เธอพูดเสียงเรียบ แต่แฝงรอยยิ้มลึกลับ
พราวตะวันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะ
"งั้นเรามาดูกันสิ ว่าคืนนี้ ZX จะยาวแค่ไหน"
เสียงเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะใหม่ที่หนักแน่นกว่าเดิม แสงไฟสาดกระทบใบหน้าของพวกเธอเป็นจังหวะรัวราวกับประกายไฟในค่ำคืนที่ยังอีกยาวไกล
ในค่ำคืนเดียวกันนี้ ใครจะไปคิดว่ากลุ่มของพายุจะมาในสถานที่เดียวกัน
แสงไฟนีออนสีชมพูสะท้อนกับพื้นราวกับภาพฝัน พายุเดินนำกลุ่มเพื่อนเข้ามาในผับ เขาสะบัดหยดน้ำจากฝนปรอยออกจากเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำ ก่อนจะปรายตามองรอบๆ ด้วยสายตาเฉียบคม
"คืนนี้คนแน่นกว่าทุกทีเลยว่ะ" ยิมพูดพลางยกมือเสยผมที่เปียกชื้น เขาเป็นคนอารมณ์ดี ใบหน้ามีรอยยิ้มติดอยู่เสมอ แม้ตอนนี้จะเปียกปอนจากฝนก็ตาม
ยูโรหัวเราะเบาๆ "ก็เพราะฝนตกไง คนเลยหนีเข้ามาในนี้หมด" เขาพูดพลางมองไปยังเวทีที่ดีเจกำลังเปิดเพลงจังหวะเร้าใจ แสงไฟสีฟ้าและม่วงสาดกระทบใบหน้าของผู้คนที่เต้นอยู่กลางฟลอร์
ธามซึ่งเป็นคนเงียบที่สุดในกลุ่ม เดินตามหลังเพื่อนๆ มาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาไม่ค่อยชอบสถานที่เสียงดังนัก แต่คืนนี้พายุเป็นคนชวน และเขาก็ไม่อยากปฏิเสธ
ทั้งสี่คนหาที่นั่งได้ตรงมุมบาร์ พายุสั่งวิสกี้หนึ่งแก้ว ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมของเขากวาดมองไปทั่วห้องอย่างไม่ตั้งใจ จนกระทั่งสายตาเขาหยุดอยู่ที่มุมโซฟาด้านในสุด ที่ซึ่งกลุ่มผู้หญิงสี่คนนั่งอยู่
พราวตะวันกำลังหัวเราะกับเพื่อนๆ ของเธอ เสียงหัวเราะนั้นแทรกผ่านเสียงเพลงเข้ามาในโสตประสาทของพายุอย่างประหลาด เขาจำได้ทันทีว่าเธอคือใคร ผู้หญิงที่เขาเคยกินไปเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ดวงตาเธอยังคงมีประกายแบบเดิม รอยยิ้มที่ดูมั่นใจและเย้ายวนในเวลาเดียวกัน
"มองอะไรอยู่วะ?" ยิมถามพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ
พายุไม่ตอบ เพียงยกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองอีกครั้ง คราวนี้พราวตะวันก็หันมาทางเขา ดวงตาทั้งคู่สบกันเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับเหมือนเวลาหยุดนิ่ง
ยูโรที่สังเกตเห็นยิ้มมุมปาก "อ้าวๆ มีคนรู้จักกันเหรอ?"
"อาจจะเรียกว่าบังเอิญเจอกันอีกครั้งก็ได้" พายุตอบเสียงเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้
พราวตะวันนิ่งชะงักเหมือนหัวใจจะหลุดลงมากองอยู่ตรงนั้น ก่อนจะหันกลับไปคุยกับเพื่อน แต่แววตาเธอยังเหลือบมาทางพายุเป็นระยะ เมย์กับโซดาเริ่มสังเกตเห็นและแซวกันเบาๆ
"ผู้ชายโต๊ะนั้นน่าสนใจนะ หล่อทุกคน" เมย์พูดพร้อมเสียงหัวเราะ
ส่วนพายุเขาเห็นแล้วว่ามีพราวตะวันนั่งอยู่ และสิ่งที่คิดในหัวก็ไม่อาจจะห้ามได้
พายุยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ "เดี๋ยวกูมา" เขาพูดกับเพื่อน แล้วเดินฝ่าฝูงชนไปทางมุมนั้น
เสียงเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะช้าลง แสงไฟอุ่นขึ้น พายุหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะของพราวตะวัน รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า
"ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่อีก" เขาพูดเสียงทุ้ม
พราวตะวันช้อนสายตาขึ้นมาเขา ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย
"โลกมันคงกลมมั้งคะ"
สายตาทั้งคู่สบกันอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงเพลงที่ช้าลงแต่ดูอบอุ่นขึ้น และเป็นพราวตะวันที่หลบลงไปก่อน
"นี่รู้จักกันเหรอค่ะ" โซดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ก็....มากพอสมควรใช่ไหม พราวตะวัน!!"
- Writer
