ตกหลุมรักมาเฟียร้าย

06 ฝันร้าย

มือหนาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต โยนใส่ตะกร้า ก่อนจะดึงผ้าเช็ดตัวสีขาวมาคลุมร่างกายท่อนล่างที่เปลือยเปล่า ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

"เธอคงไม่ได้ตกใจเลือดที่เสื้อหรอกนะ"

มือหนาค้ำผนังห้องน้ำยืนรับน้ำที่ไหลลงมาบนศีรษะ ดวงตาคู่คมหลับลงรับความรู้สึกหนาวเย็น สมองครุ่นคิดภาพมากมายที่ปรากฏขึ้นในหัว กว่าจะมายืนตรงจุดนี้ได้ ต้องฆ่าคนไปมากมาย ทำให้คชามักจะฝันร้ายอยู่บ่อยครั้ง

@บ้านพราวฟ้า

"พราวฟ้าแกอยู่ไหม"

เสียงจอมทัพตะโกนเรียกหญิงสาว ทว่าทุกอย่างเงียบสงบ

"หรือว่าจะไปโรงพยาบาลวะ"

ไวกว่าความคิดจอมทัพรีบขับเครื่องคันแรงบิดออกไป ทันที เมื่อเห็นว่าที่บ้านพราวฟ้าไม่มีคนอยู่

ก๊อก ! ก๊อก !

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากทางด้านนอก ก่อนจะตามด้วยเสียงเรียกของหญิงสาว

"นายหญิงคะ คุณคชาให้มาเชิญลงไปทานข้าวค่ะ... นายหญิงได้ยินรึเปล่าคะ"

" ทำไมเงียบไป หรือจะเกิดอะไรขึ้น แย่แล้ว !!"

สาวใช้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล เมื่อไร้เสียงตอบกลับจากภายในห้อง หญิงสาวรีบวิ่งหน้าตาตื่นไปยังห้องทานอาหารทันที

" แย่แล้วค่ะ"

น้ำเสียฃร้อนรนทำเอาคนรอฟังอย่างมาเฟียที่นั่งอยู่หันมามองสาวใช้ที่ดูมีสีหน้ากังวล

"มีอะไร "

"นายหญิงค่ะเมื่อกี้ น้ำขึ้นไปเรียกเธอแต่ไม่มีเสียงตอบรับและในห้องก็เงียบสนิท น้ำกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปค่ะ"

มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองของตัวบ้านทันที

"กุญแจ"

คชา ตวาดเสียงดังลั่นเอ่ยสั่งสาวใช้ แต่เพราะตอนนี้มีจิตใจร้อนรุ่ม ทำให้ชายหนุ่มไม่อาจรอได้อีกต่อไ

ปัง!!!

เท้าหนากระโดดถีบประตูด้วยตัวเองสองสามครั้ง ก่อนประตูราคาแพงจะค่อยๆ เปิดออก

"พราวฟ้า"

คชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ ก่อนจะวิ่งไปนั่งลงบนเตียงข้างๆหญิงสาวที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ อยู่มือหนาอิงลงหน้าผากของเธอเบาๆ

"ทำไมตัวร้อนแบบนี้วะ เอาผ้าชุบน้ำมา"

"นายครับ ให้น้ำเถอะนะครับ ''

"อย่ามาสั่งกู"

เสียงลูกน้องคนสนิทร้องท้วง เมื่อเห็นคนเป็นนายร้อนรน หญิงสาวตรงหน้าคงมีอิทธิพลต่อหัวใจนายเขาอยู่ไม่น้อย

"ถ้าฉันมาช้าเธออาจจะตายได้"

คชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าขาวซีดตรงหน้า

" น้ำมาแล้วค่ะ"

สาวใช้รีบวางลงบนโต๊ะหัวเตียง

"ออกไป"

"ค่ะ/ครับ"

มือหนาบิดผ้าผืนเล็กที่ชุบน้ำจนเปียกชุ่ม พร้อมซับลงบนใบหน้าพราวฟ้าเบาๆ เพื่อให้ความเย็นของมันดูดซับไอความร้อนจากเรือนร่างเธอ

"ตากฝนนานขนาดนั้น ไม่ห่วงชีวิตตนเองเลยรึยังไงกัน ฉันไม่เคยเจอใครบ้าบิ่นขนาดนี้มาก่อน "

มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นระหว่างเช็ดตัวให้หญิงสาว

คืนนี้เขาคงต้องนั่งเฝ้าเธอ เพราะอาการค่อนข้างน่าเป็นห่วง สายฝนตกลงมากระทบบานหน้าต่างในห้อง ก่อนที่ชายหนุ่มนั้นจะรีบลุกขึ้นไปปิดมัน และกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเธอ

มาเฟียหนุ่มไม่กล้าแม้แต่ทิ้งเธอไว้คนเดียว แม้เสี้ยววินาที เพราะกลัวว่าหากผมหันหลังเดินออกไปเธอจะไม่ลืมตาขึ้นมาอีกเหมือนกับ แม่ของเขา มาเฟียหนุ่มมีปมในใจตั้งแต่เด็ก

เนื่องจากในคืนมืดมิดนั้น แม่ของชายหนุ่มนั้นหนีได้พาเขาหนีไปจากพ่อของเขา และให่เหตุผลว่าเธอบอกว่าอยากเห็นคชามีชีวิตอิสระไม่เป็นแบบเดียวกับพ่อของเขา แต่ลืมไปว่าพ่อเขานั้นคือมาเฟีย ไม่มีทางที่ชายหนุ่มกับแม่ของเขาจะรอดพ้นไปได้

"คชา อย่าร้องนะลูก แม่จะพาหนูกลับไปหาคุณยาย เราจะหนีไปให้ไกลจากที่นี่ "

เคสขับรถผ่าสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก สองแม่ลูกไปได้ไม่ไกลนัก รถลูกน้องของคนเป็นพ่อก็ขับตามมาติด ๆ

แม้จะยังเด็กมาก แต่ภาพในวันคืนนั้น มาเฟียหนุ่มกลับจำมันได้เป็นอย่างดี

เอี้ยดดด!!

รถสปอร์ตคันหรูของคนเป็นพ่อขับเคลื่อนมาจอดดักหน้ารถ ก่อนจะเอ่ยคำสั่งเด็ดขาด

" ไปเอาลูกกูออกมา

ชายกำยำหล่านั้นต่างฉุดลากดึงเด็กน้อยลงจากรถ เสียงร่ำไห้ของคนเป็นแม่ ยังคงดังก้องอยู่หูจองมาเฟียหนุ่มทักครั้งในคืนฝนพรำ

"คชา ลูก อย่าเอาลูกฉันไป นะ อย่าฮือ"

เพียะ...มือหนาฟาดลงบนหน้าภรรยาจนล้มพับลง

"คุณมันเลว ปล่อยลูกของฉันไปเถอะ ได้โปรดถือว่าเป็นคำขอสุดท้ายของฉัน เวล ได้โปรด "

มือบางเอื้อมจับขาสามีทั้งน้ำตา

"กลับไปกับฉัน"

" ไม่เคสจะไม่ยอมกลับไปอยู่ในกรงที่คุณสร้างขึ้นมากักขังพวกเราอีกต่อไปแล้ว เคสกับลูกต้องการอิสระ"

" อย่าดื้อกับผม เชื่อฟังผม แล้วกลับไป"

"ไม่"

เสียงคนเป็นแม่ตวาดเสียงดังลั่น ทำเอามาเฟียหนุ่มโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ก่อนจะชักปืนออกมาจ่อที่ขมับของเธอ

"กลับไปกับผม"

ดวงตาคู่สวยร้อนผาว ก่อนจะสบสายตาขึ้นมองสามี

"ในเมื่อสิ่งที่ฉันเอ่ยขอ มันไม่มีค่าพอที่คุณจะมอบให้ ฉันก็จะทำให้คุณเจ็บปวดและรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต "

ปัง....!!

"แม่....."

เคสลุกขึ้นจับปืนในมือของมาเฟียหนุ่มผู้เป็นสามี ก่อนจะลั่นไกเข้าที่หน้าท้องแบนราบของตัวเองอย่างไม่ลังเล

"ปล่อยผม แม่คับแม่ ฮือ....."

คชาสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมทก่อนวิ่งเข้ามากอดร่างของแม่ตัวเองด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ

" ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ เคส "

ร่างหนาล้มพับคุกเข่าลงเบื้องหน้าภรรยา เลือดสีแดงสดไหลไปกับสายน้ำฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก มือบางยกขึ้นสัมผัสแก้มขาวนวลพวงเล็กสองข้าง

"คชา ลูกแม่ ห้ามร้องไห้นะลูก แม่จะอยู่ข้างๆลูกเสมอ"

เสียงพูดที่เบา จนแทบจะเลือนลาง รถสปอร์ตสีดำคันหรู ขับแล่นไฟสูงมาจอดข้างๆ ซึ่งพวกเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่คนที่ลงรถมา คือ อสุระ พี่ชายแม่คชา

"เคส...!!"

มือหนาอุ้มร่าง น้องสาวขึ้นแนบอกและจับมือคชาหลานชายไปด้วย

"ฉันต้องการคำตอบจากแก เวล "

สุระเอ่ยถามพลันอุ้มเคสขึ้นรถ ก่อนหันมาปิดประตูเบาะหลังให้หลานชายเพียงคนเดียว ก่อนจะขับรถแล่นออกไปเนื่องจากได้รับคำตอบเป็นความเงียบ

"ให้ตามไปไหมครับ"

"ไม่ต้อง ปล่อยพวกเค้าไปเถอะ"

เวล กำปืนในมือไว้แน่นพร้อมกับเดินไปขึ้นรถที่เปิดไฟสูงส่องสว่างไปทั่วทั้งถนนและเห็นเม็ดฝนที่ตกลงมารำไร

@ภายในโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด

เคสถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน อสุระและ คชาต่างนั่งรออยู่หน้าประตูไม่ห่าง

"ลุงครับแม่จะเป็นอะไรไหม "

ชายหนุ่มสะอื้นไห้ด้วยความหวาดกลัวและตกใจอยู่ไม่น้อย

"ไม่หรอกเคสไม่ได้บาดเจ็บมากเธอต้องปลอดภัย"

คำปลอบใจที่แม้จะสวยหรู ทว่ากลับบดบังความจริงทั้งหมดไม่ได้

"เชิญญาติคนไข้เอ่ยลา คนเจ็บเป็นครั้งสุดท้ายด้านในครับ"

เสียงหมอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก ก่อนเอ่ยให้ทั้งสองนั้นเข้าไปอำลาร่างที่ใกล้ไร้วิญญาณของคนผู้เป็นแม่และน้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย

เสียงเครื่องที่แผดเสียงหัวใจเต้นอย่างเบาบางดวงตาคู่สวยเอียงมอง พี่ชายและลูกที่ยืนอยู่ข้างๆ

" แม่ครับแม่เจ็บมากไหม"

หยาดน้ำตาสีใสค่อยไหล ออกจากเบ้าตาที่ร้อนผาว

"คชา ต้องเข็มแข็งนะ ห้ามร้องไห้อีกเลยนะ รับปากแม่สิ "

"ครับผมสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้อีก"

"ตอนนี้แม่รู้สึกหิวน้ำมากเลย ลูกออกไปเอาน้ำมาให้แม่หน่อยน่ะ"

" ครับแม่ผมจะรีบไป "

คชารีบวิ่งออกไปหาน้ำดื่มมาให้ผู้เป็นแม่ทันที ดวงตาคู่สวยมองเบื้องหลังเด็กเล็กของลูกชายจนลับสายตา ก่อนจะจากไปอย่างหมดห่วง

ตี้ด.........เสียงอัตราการเต้นของหัวใจเธอเงียบหายไป ตลอดกาล

"เคส!!! ฟื้นสิเคส "

สุระร่ำไห้กอดร่างไร้วิญญาณของน้องสาวด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

"พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่อ่อนแอดูแลน้องได้ไม่ดี พี่ขอโทษ..."

"น้ำมาแล้วครับแม่"

คชา เปิดประตูด้วยท่าทีรีบร้อน ก่อนจะชะงักไป เมื่อเห็นหมอได้เอาผ้าคลุมร่างคนเป็นแม่แล้ว แก้วกระดาษในมือร่วงหล่นลงบนพื้น บ่งบอกว่าแม่ของตัวเองนั้นจากไปแล้ว

"แม่ครับ แม่ คุณแม่หลับหรอครับ"

คชารับวิ่งไปที่เตียงคนเป็นแม่ที่หลับตาสนิท แม้แต่เสียงหายใจก็ไม่ได้ยิน

"แม่เราไปดีแล้วคชา ต่อไปนี้ลุงจะดูแลหลานเอง มากราบแม่ครั้งสุดท้ายเถอะลูก "

"แม่อย่าทิ้งผมไป.............."

พราวฟ้าค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงพึมพำข้างๆใบหู

"คุณ..."

หญิงสาวจ้องมองร่างมาเฟียหนุ่ม ที่นอนหลับข้างๆกุมมือของเธออยู่ และละเมอร้องอุทานราวกับฝันร้ายอยู่ตลอด

" คุณ...!! คุณคชา คุณ!! ตื่นเถอะ"

พราวฟ้าเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทว่าชายหนุ่มกลับเอาแต่ เรียกแม่ ของเขา

ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดใส แม้จะอยู่ในอุณหภูมิสิบแปดองศาก็ตาม

ตอนนี้สำหรับพราวฟ้า มาเฟียหนุ่มกลับดูน่าสงสารกว่าตอนแรกที่เธอเจอ มือเรียวลูบบนผมสีดำอย่างแผ่ว เพื่่อให้ชายหนุ่มนั้นคลายฝันร้ายลงได้บ้าง

" ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว"

ดวงตาคู่คมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อได้สติ

"ดีขึ้นแล้วเหรอ"

เสียงมาเฟียหนุ่มเอ่ยถามพราวฟ้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเธอนั้นกำลังนั่งจ้องมองตัวเองอยู่ พร้อมกับใช้มือลูบผม จนตื่นให้เขานั้นตื่นจากฝันร้าย

"เอ่อ....ค่ะ ฉันดีขึ้นแล้ว"

มือหนาแตะที่หน้าผากขาวนวลเบาๆ

"อืม..ตัวไม่ร้อนแล้ว"

การกระทำเล็ก ๆ น้อยๆ ของชายหนุ่ม ทำเอาหญิงสาวเริ่มมีท่าทีเขินอาย ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างไว้แน่น

"คุณฝันร้ายหรอ"

พราวฟ้าตัดสินใจเอ่ยถามออกไปตามตรง

"เปล่าหรอกพอดีอนน้อย เธอรีบนอนพักเถอะ ฉันจะกลับห้องไปนอนแล้วเหมือนกัน"

มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้องให้เธอ

และค่อย ๆ เดินออกไป ดวงตาสีนิลนอนตะแคงจ้องมองร่างสูงที่เดินออกไปจากห้องของเธอ พร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว