สยบรักพักที่หมอ (บิ๊ก+หมอกรีน)

ย้อนกลับไปวันที่หมอกรีนเริ่มสนใจในคนตัวโต ที่มีอคติกับหมอและพยาบาลทุกคน สภาพของเขาหัวแตกเข้ามา ส่วนตัวเธอวันนั้นยุ่งวุ่นวายเคสเยอะกว่าทุกวัน เรียกได้ว่าเละที่สุดตั้งแต่ประจำ ER มาเลยทีเดียว เธอเละขนาดว่าต้องไปอาบน้ำใหม่เพื่อที่จะกลับมาประจำอีกครั้งและต้องถอดเสื้อกราวด์ตัวเดิมลงตะกร้าไปเธอกลับมาอีกครั้งในชุดสครับสีน้ำเงิน แล้วเธอก็เห็นผู้ชายตัวโตนั่งเลือดไหลอยู่ แต่ไม่มีใครเข้ารับเคสเพราะทุกคนติดเคสกันหมด “หมอกรีนคะ รับเคสขาประจำเราทีค่ะ” “อะไรนะคะพี่แมว คนไหนคะ” “คนตรงหน้าน้องหมอกรีนเลยค่ะ” เธอสบตาเข้ากับตาคมประดุจนกอินทรีย์คนนี้เข้าเต็มๆ ใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวสะอาดตา ปากแดงอิ่มหยักนี้ ดูก็รู้ว่าต้องหยิ่งน่าดู “ขอหมอดูแผลหน่อยนะคะ” เสียงหวานใสเอ่ยกับคนตรงหน้า ไม่ใช่แค่เธอที่พิจารณาคนตรงหน้าเขาเองก็เช่นกัน ใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งเล็ก ปากแดงอิ่มน่าจุ๊บ ตากลมโต ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม จะมีก็คงเป็นลิปมันเปลี่ยนสีละมั้ง มือก็เรียวบาง นิ้วเรียวยาว สมกับที่เป็นหมอสินะ “อะแฮ่ม คุณบิ๊กครับ จะจ้องลูกน้องผมอีกนานมั้ยครับ” อชิเอ่ยแซวลูกน้องอย่างอดไม่ได้ เขาอยู่กับเลขามานานมากจนรู้เช่นเห็นไส้กันมาหมดแล้ว ถ้าไม่สนใจ คนอย่างบิ๊กไม่มีวันมอง “ก็ผมกำลังพิจารณาอยู่ครับว่า คุณหมอคนนี้จะฝีมือดี หรือ ฝีมือห่วย” เขาตอบเจ้านายไปตามตรงเพราะไม่ชอบที่ต้องมาหาหมอและไม่อยากให้ใครจับตัวนอกจากเจ้านาย “หน้าตาก็ดีพูดจาให้ดีๆ ไม่ได้เหรอคะ ถ้าเก่งเย็บแผลเองเลยมั้ยคะ” หมอกรีนจะไม่อดทนต่อคนที่มาว่าเธอ “เป็นหมอพูดจาให้มันดีๆ ไม่ได้หรือยังไง สวยซะเปล่า” บิ๊กสนุกกับการปั่นประสาทหมอสาวคนนี้ซะแล้ว เจอกันบ่อยแต่ไม่เคยต่อปากต่อคำแบบนี้เลย “จะทำแผลมั้ยคะ ถ้าจะให้ทำแผลก็ต้องเงียบนะคะ หลับตาด้วยค่ะ” “ผมต้องทำตามมั้ยครับ” บิ๊กเองก็ยังไม่ได้หยุดยียวนเลยสักนิด “เปลี่ยนตัวค่ะหมอชิ พี่แมวคะเย็บแผลให้ด้วยค่ะ เขาไม่เป็นไร” “ทิ้งคนป่วยจนชินหรอครับ นี่แหละผมถึงไม่ชอบโรงพยาบาล” หมอกรีนหันไปมองคนตัวโตกว่าที่นั่งเลือดไหลซึมออกมาไม่หยุด เธอกัดฟันแน่นก่อนจะหมุนตัวกลับไปนั่งลง ตรงหน้าคนเจ็บปากดีแล้วเปลี่ยนถุงมือคู่ใหม่ในทันที “เบิร์ดเอาที่วัดออกซิเจนมาสิ” หมอกรีนสั่งพยาบาลคู่ใจทันที ทุกอย่างถูกส่งมาให้เธอในทันที ก่อนจะถามคนตัวโตกว่าด้วยความเป็นห่วงตามหน้าที่ “เจ็บตัวมาบ่อยๆ แบบนี้เป็นพวกชอบเสพติดความรุนแรงรึไง วันนี้โดนอะไรมาล่ะคะ” “รับของที่จะหล่นใส่ลูกน้องแทนครับ หัวเลยแตก” “ของที่ว่าคืออะไรคะ แล้วระดับการตกกระทบสูงแค่ไหน” ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เครื่องวัดออกซิเจนดังขึ้นมาเตือนว่าอ่านค่าได้แล้วเธอหยิบมาดู 94 เปอร์เซ็น เธอนิ่วหน้าทันทีก่อนหันไปหาหมออชิ “พี่หมอชิคะ ออกซิเจน 94 ค่ะพี่ อีกรอบได้มั้ยคะ” “บิ๊ก หายใจลึกๆ ให้หมอกรีนตรวจอีกรอบ” “ขอหมอตรวจอีกรอบนะคะ” หมอกรีนยิ้มหวานให้คนตรงหน้า แค่นั้นใจของบิ๊กกลับวูบไหวขึ้นมาอย่างประหลาดและรู้สึกว่ามันเต้นแรงจนกลัวว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะได้ยิน หมอกรีนสัมผัสแผลบนไรผมของบิ๊ก มันไม่ได้แตกลึกมากนัก แต่ว่าแผลยาวเย็บก็คงจะสักเจ็ดเข็ม "หลับตานะคะ หมอจะโกนผมตรงปากแผลออกเพื่อเย็บปิดนะ" "ขอบคุณนะครับ" "ไม่เป็นไรค่ะ แล้วก็อดทนนะคะอาจเจ็บสักหน่อย" กรีนเริ่มจัดการทำแผลคนตัวโตตรงหน้า โดยมีเบิร์ดเป็นลูกมือไม่ห่าง ออกซิเจนเขาเป็นปกติ เธอไม่ห่วงแล้ว ไม่นานเธอก็เย็บแผลจนเสร็จ แล้วยังไม่ทันที่จะได้ปิดแผล เขารับสายลูกน้องที่โทรเข้ามาแล้วทำท่าจะลุกออกไป “นั่งลงค่ะ ยังไม่เสร็จ” “แต่ผมมีธุระด่วน พี่ชิครับเลขาผมเกิดเรื่อง” “ไปเถอะ กรีนที่เหลือพี่จัดการเองค่ะ” “แต่ว่า...แผลจะอักเสบนะคุณ” บิ๊กไม่ฟังเขาวิ่งออกไปทันทีและไม่ถึงสิบวินาทีกรีนวิ่งตามออกไป แต่ชนเข้ากับเวรเปลจนล้มลง บิ๊กตกใจที่เธอวิ่งตามออกมาและเห็นเธอล้มพับลงอย่างแรง ใจเขาอยากวิ่งกลับไปดูคนตัวเล็กที่ล้มลงแล้วเธอกำลังเบะปากร้องไห้เหมือนเด็กๆ แต่เขารีบเพราะชีวิตลูกน้องเขาก็เสี่ยงพอกัน “ไว้ผมจะกลับมาให้ทำแผลเพิ่มนะครับคุณหมอคนสวย” กรีนล้มลง เธอเจ็บนิดหน่อย แต่เจ็บใจมากกว่าที่เขาไม่ฟังเธอเลยจะปิดแผลสักหน่อยก็ไม่ได้ หมออชิตามออกมาก่อนจะช่วยพยุงเธอขึ้นยืน "เข้าไปเถอะ เดี๋ยวมันกลับมาให้ทำแผลอีกแน่ๆ ไม่เกินสองชั่วโมง" กรีนนั่งพักเพราะเหนื่อยแบบสุดๆ วันนี้ เธอมองหน้าหมออชิแล้วได้แต่ถอนหายใจ อชิรู้ว่าเธอเคร่งครัดเรื่องการทำงานแต่ทำไงได้ ลูกน้องเขามันดื้อ ไม่นานจริงๆ สองชั่วโมงเป๊ะคนตัวโตกลับมาพร้อมแผลที่ต้นแขน ทุกคนไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้บิ๊กเพราะแววตาเขานั้นพร้อมฆ่าคนได้ทันที แต่หมอกรีนเดินไปหาแล้วนั่งตรงหน้า เธอใส่แมสปิดไว้ครึ่งหน้าเพื่อกลบร่องรอยของการร้องไห้ เธอปลดกระดุมเสื้อสูทออกทิ้งไป เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชุ่มไปด้วยเลือดนั้น เธอก็ทำการปลดกระดุมออก เธอไม่อยากให้เขาเจ็บมาบ่อยๆ และทุกครั้งที่เจ็บเขาทำเพื่อคนอื่นทั้งนั้น "เจ็บมากมั้ยคะ หมอจะเบามือให้มากที่สุดนะคะ" "ตอนหมอล้มเจ็บมั้ย ผมขอโทษนะ" หมอกรีนไม่พูดอะไร เธอร้องไห้ออกมาเงียบๆ มีแต่บิ๊กที่เห็นน้ำตาไหลออกมาจากตากลมโตนั่น เขาจับข้อมือของหมอกรีนไว้ขณะที่จะถอดเสื้อเขาออก "เดี๋ยวผมถอดออกเอง โอ๊ยย" บิ๊กกัดฟันข่มความเจ็บปวดลงไป ก่อนจะนั่งลงตามเดิม หมอกรีนมองอยู่ตลอดเวลาจึงบอกกับเบิร์ด "เอายาแก้ปวดอย่างแรงกับน้ำมาให้หมอหน่อยสิ" "กินยาก่อนแล้วกันนะคะ" อชิเดินเข้ามาดูลูกน้องและเอ่ยปากออกมา "ไว้จะเคลียร์ให้ทีหลัง จำได้มั้ยว่าเป็นใคร" "จำได้ครับ" "โอเค พี่จะกลับก่อนนะ วันนี้แกอยู่บ้านไม่ต้องทำงาน พี่จะไปกับไอ้บอสเอง" "ผมขอโทษครับพี่ชิ" "ช่างเหอะน่า กรีนเสร็จเคสนี้ก็กลับบ้านเลยนะ เดี๋ยวหมอตั้มมาต่อ" "รับทราบค่ะพี่ชิ" "กินยานะคะ ยามาแล้ว ส่งให้คนเจ็บเลยจ้ะ" บิ๊กรับยามากินอย่างว่าง่าย ปกติเขาจะบังคับให้ฉีดเลย ไม่มากินอะไรทั้งนั้นเด็ดขาด แต่นี่หมอกรีนทำให้เขากินได้คนอื่นก็ทึ่งนิดหน่อย หมอกรีนทำแผลต่อไปเงียบๆ จนเสร็จจึงเอ่ยปาก "รอหมอที่หน้าห้องฉุกเฉินนะคะ อย่าเถียงอย่าถามทำตามอย่างเดียวค่ะ" "โอเครอก็รอ" หมอกรีนลุกออกไปจากตรงนั้น และเดินมาอีกทีพร้อมเสื้อของโรงพยาบาลที่ใส่ง่ายและถอดง่ายกว่าเธอใส่ให้เขาเองกับมือ ทั้งที่ความจริงให้พยาบาลทำก็ได้ "หมอกรีนคะ ยาที่สั่งได้แล้วค่ะ" เธอรับถุงยามาจากพยาบาลแล้วก้มหัวขอบคุณ "พี่แมวคะ น้องกรีนกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ ไปกันเถอะคุณฉันจะไปส่ง" บิ๊กเดินตามอย่างว่าง่ายและเดินนำไปที่รถเมื่อพ้นห้องฉุกเฉิน กรีนยืนนิ่งก่อนจะเอ่ยปาก "เอากุญแจรถมา เดี๋ยวกรีนขับเองค่ะ" "งั้นรบกวนหน่อยนะครับคุณหมอ" กรีนเปิดประตูรถให้เขาเข้าไปนั่ง และปิดมันลง เธอก้าวขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับในทันที เธอพาคนตัวโตไปส่งจนถึงคอนโดของอชิ และเดินขึ้นไปด้วย เข้าไปในห้องเตรียมยาแยกซองให้เขาในแต่ละมื้อและแต่ละวัน รวมถึงน้ำดื่มด้วย บิ๊ก มองก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ยขึ้นมา "ตามผู้ชายหล่อๆ กลับห้องทุกคนเลยหรอครับหมอกรีน" "ตามเฉพาะคนที่จีบค่ะ อ่อแล้วนี่หล่อแล้วหรอคะ" “แบบนี้คุณหมอก็จีบผมอยู่หรอครับ คุณยังไม่รู้จักผมดีเลยนี่" "ฉันรู้จากหมอชิมาแล้วค่ะ แล้วก็ฉันไม่ได้จีบคุณนะคะ" เธอเดินไปดึงคนตัวโตมานั่งลงข้างๆ ก่อนจะบอกเรื่องยา บิ๊กฟังเสียงหวานที่ดังแง๊วๆ อยู่ข้างๆหู แล้วยิ้มออกมา นี่ก็นับว่าเป็นความสุขงั้นหรอ "ผมหิวครับคุณหมอ" "อยากกินอะไรคะ เดี๋ยวหมอไปซื้อให้" "ทำกับข้าวให้กินหน่อยสิครับ ปกติผมทำกินเอง แต่วันนี้ผมเจ็บแขนทำเองไม่ไหว" "เอาตรงๆ นะคะ วันนี้หมอเหนื่อยมากเลย ตอนนี้จะหลับแล้วค่ะ กินอะไรบอกมาค่ะ เดี๋ยวลงไปซื้อมาให้แปปเดียว" "เหนื่อยมากมั้ย แล้วตอนหกล้มเจ็บตรงไหนรึเปล่า ไม่เห็นจะต้องวิ่งตามออกมาเลย" "แล้วทำไมรอให้ปิดแผลก่อนไม่ได้รึไง ตัดไหมเย็บใหม่สนุกมั้ยล่ะ" "ได้เห็นหน้าคุณก็คุ้มแล้วครับ" กรีนส่ายหน้าตาเธอจะปิดแล้ว เธอเหนื่อยสุดๆ ในวันเละๆ แบบนี้ บิ๊กไลน์หาลูกน้องให้ซื้อพิซซ่าเข้ามาให้ด้วย เขาไม่กล้าให้คนตัวเล็กๆ นี่ลงไปหรอก เธอคงไม่มีแรงจะเดินแล้ว กรีนนั้นหลับไปในทันที บิ๊กเอาผ้ามาห่มให้เธอก่อนปรับแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิที่พอดี เขาเองก็ชอบหมอกรีนไม่ใช่ไม่ชอบ แต่เวลาของเขามันมีน้อย จะเอาเวลาไหนมาดูแลเธอได้ "ผมเป็นห่วงคุณ ถึงได้พยายามพาตัวเองหนีออกมาเสมอเมื่อเราสองคนกำลังจะไปได้ดี ผมยอมรับว่าคุณคนเดียวที่ผมจะฟังทุกอย่างเพียงแค่เอ่ยปากขอ ความปลอดภัยของคุณต้องมาก่อน ชีวิตของผมมันอยู่กับปืนผาหน้าไม้ ผมมองคุณไกลๆ จากตรงนี้ดีแล้ว" บิ๊กเอามือข้างที่ไม่เจ็บลูบหัวคนตัวเล็กที่หลับสนิท สายตาอ่อนโยนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่เคยเห็น ใจเขาโดนคนตัวเล็กนี่ขโมยไปแล้วจริงๆ.....