episode 3
1361 Words
A episode 3
โดย Ginoichi
คิดแล้วก็ท้อ ขอตังค์พ่อไปเที่ยวดีกว่า คิดได้ดังนั้น ร่างเล็กก็ดีดตัวผึ่ง วิ่งตักๆ ไปถึงกล่องเหล็กกลางร้าน ดวงตากลมโต เหลือบมองซ้ายขวา ก่อนจะล้วงหยิบ ธนบัตรออกมาบางส่วน
เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการก็รีบขึ้นบ้านไปผลัดผ้า
ชุดเดรส รัดรูปสีดำ ที่เจ้าตัวชอบใส่สมัยเรียนถูกหยิบมาใช้อีกครั้ง บราลี ยืนมองรูปร่างตัวเองหน้ากระจกด้วยความมั่นใจ มือขาวเนียน บรรจงแต่งหน้าจนเนียนกริบ เมื่อมองดูแล้วพอใจ ก็ย้ายตัวเองลงมาชั้นล่าง
ด้วยความ ที่บ้านเป็นร้านค้า ยามเย็น จึงเนืองแน่นไปด้วยทหาร ในค่าย รวมถึง เขาคนนั้น ที่ยังไม่กลับไปไหน
"ชิส์ ทำอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง" ปากจิ้มลิ้มบ่นอุบอิบ
ผู้กองอคินณ์ เงยขึ้นมองคนที่เพิ่งลงมานิ่งๆ ดวงตาคมกริบ กวาดมอง ไปทั่วทั้งร่างเพรียวบางชั่วครู่ จึงหลุบสายตาลงมองแก้วเหล้าดังเดิม ไม่ต่างจากบราลี ที่ปกติ ถ้าเห็นผู้กองหนุ่มมานั่ง จะรีบวิ่งแจ้นไปออดอ้อนคะขา วันนี้เจ้าตัวทำเพียงหันไปกระซิบกระซาบ กับน้องชายไม่กี่นาทีต่อมา รถยนต์คันเล็ก ก็ถูกเคลื่อนออกจากโรงรถ โดยที่คนเป็นพ่อ ได้แต่ส่ายหัว
"ใครไปทำอะไรลูกกูอีก ออกไปเมาตั้งแต่หัววันเชียว"
จ่าประสิทธิ์ บ่นพึมพึม จนเมียที่นั่งข้างๆ ฟาดลงกลางหลังดังเพี๊ยะ
"จั้ก ลูกเจ้าของ หมาเดินผ่าน มันก็ซ่านหล้าแล้ว ยังมีหน้าไปโทษใครเขา"
ซุ้มทหารหัวเราะกันเกลียว มีเพียงคนหนึ่งคน ที่ยิ้มไม่ออก และก็ดู จะบึ้งตึงกว่าทุกวัน
'มีแค่กูคนเดียวไหม ที่วันนี้ อารมณ์ไม่ดีเท่าไร'
ปลายนิ้วเรียวถูวนขอบแก้วเหล้าช้าๆ'
ผ่านไปร่วมเที่ยงคืน กว่าร้านจะเริ่ม ทยอยปิด เหล่าทหารขี้เมา เดินโซซัดโซเซ แยกย้ายบ้านใครบ้านมัน
ร่างสูงโปร่งสะบัดศีรษะ ไล่ความมึนในหัวให้ทุเลาลงบางส่วน ใจแรก ว่าจะขับรถกลับ นั่งไปนั่งมาดันติดลม รู้ตัวอีกที เสาไฟที่ให้ความสว่างมันกลับแยกร่างออกมาเป็นสี่สะได้
ใบหน้าหล่อร้ายยิ้มบางๆ มือหนาคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ค่าเวลา พรางออกเดินไปเรื่อยๆ กว่าจะย้ายตัวเอง มาจนถึงบ้านพัก ร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏ เม็ดเหงื่อพุดพรายไม่ใช่เล่น จากที่เมาๆมา ตาก็สว่างขึ้นเป็นบางส่วน และมันเพียงพอที่จะเห็น ร่างเล็กที่คุ้นตา ยืนก้มๆเงยๆอยู่หน้าบ้าน
ผู้กองอคินณ์ ย่องเบาเข้าไปไกล้ๆ เมื่อได้ระยะที่พอใจ เสียงขรึมจึงร้องถาม
"มาทำอะไร บ้านผม ดึกๆดื่นๆ"
"อ้ะ!" บราลี สะดุ้งเฮือก ถอยกรูด จนติดประตูบ้าน ดวงตากลมโตเลิ่กลั่กคล้ายคนทำความผิดครั้งใหญ่แล้วโดนจับได้พร้อมหลักฐานคามือ
"ว่าไง?"
"ผมถาม...ทำไมไม่ตอบ"
ร่างสูงขยับเข้ามาไกล้ขึ้น จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงลาดไหล่มน บราลี ขนลุกเกรียว ค่อยๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงกุกกัก
"บะ..แบม..เอาโจ้กหมู พิเศษขิง กับปาท่องโก๋ มาแขวนให้"
ใบหน้าหวานก้มงุด พร้อมกับเลื่อนตัว ให้เขาเห็น หุงอาหารใบโตที่ห้อยโตงเตงอยู่ด้านหลัง
ผู้กองอคินณ์มองคนที มองข้าวที ด้วยสายตาอ่านยาก มือหนา คว้าต้นแขนเล็กออกแรงดึงรั้งเข้าหาตัวทันที
"อื้อ!"
ร่างเล็กลอยหวือ มาประทะเข้าอกแกร่ง ด้วยน้ำหนักแรงดึงที่ไม่ได้เบา ส่งผลให้บราลี เจ็บร้าวไปตั้งช่วงไหล่ แต่ถึงอย่างนั้น ความเขินอายที่มีมันดันมากกว่า
"แล้ววันนี้ เป็นอะไร"
"ทำเป็นไม่สนใจ แต่แอบเอาข้าวมาให้ ไม่คิดว่ามันย้อนแย้ง?"
เขาถามเบาๆ ไปพร้อมกับดวงตาคมกริบ ที่มองจ้องสำรวจร่างกายของเธอแบบที่ไม่เคยทำ มาก่อนเลยสักครั้ง
"แบมปล่าวเป็น"
บราลี ปฏิเสธเสียงแข็ง
'แล้วจะไปกล้าบอกเขาได้ยังไง ว่าเธอหึงเขาทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน'
"อ๋อ..ป่าว" แม้จะเห็นว่าเธอโกหกอยู่เต็มตา ผู้กองอคินณ์ก็ไม่คิดจะถือสาเอาความต่อ
"แล้ว...ไปไหนมา"
ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์สุรา หรืออย่างไรคนพูดน้อย ที่เคยประหยัดถ้อยคำยังคงถามไปเรื่อยๆ
"แบมไปดื่ม"
เสียงนุ่มนิ่มตอบในรำคอ พรางหลุบตาลงหนี คนที่มองอยู่ ในใจก็เต้นรัวเร็ว จนแทบระเบิด
"ขี้เมา" เขาดุเบาๆ มือหนาค่อยๆ คลายออก พร้อมกับตัว ที่ขยับถอยห่าง สงวนท่าทีเหมือนเคย
"ถึงจะขี้เมา แต่เค้าก็รักเดียวนะ"
"จุ๊บ!"
บราลี เขย่งปลายเท้า ขึ้นหอมแก้มสากแผ่วเบา ไม่รู้เป็นเพราะเมาด้วยรึปล่าว วันนี้เธอจึงกล้ากว่าทุกที
ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง มองจ้องคนตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึง ใบหน้าข้าวเห่อร้อน ขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่ต่างจากคนที่เพิ่งกระทำการอุกอาจไปเลยสักนิด
"ทำอะไร"
เข้าถามเสียงแตกพร่า คล้ายกับคนที่ยังจัดการ ความคิด และอารมณ์ ของตัวเองยังไม่ถูก
"เก็บค่าข้าว"
"บายค่ะ"
ริมฝีปากจิ้มลิ้ม แลบเลียออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังเดินออกไป ทิ้งให้ผู้กองชวิน ยืนทำตัวไม่ถูก อยู่แบบนั้น อีกหลายนาที
"ผู้หญิงอะไร...บ้าจริง"
มุมปากหยักโค้งขึ้นเล็กน้อย ปรายนิ้วมือกดแตะลงบนรอยลิปสติก จากที่เมาอยู่แทบจะสร่างเป็นปริดทิ้งดวงตาคมกริบ มองจ้องคนที่เดินจากไปจนลับสายตา ก่อนจะคว้าเอาถุงข้าวเจ้าปัญหาเข้าบ้าน
"เมินมาทั้งวัน แล้วมันมาทำแบบนี้ได้หรอวะ"
"ชอบทำให้คนเขาหงุดหงิดไปด้วย"
"เสียระบบชิบหาย"
บ่นไปพรางตักข้าวเข้าปากไปพราง กว่าจะรู้ตัวอีกที โจ้กถุงใหญ่ พร้อมกับปาท่องโก๋ ก็หมดไม่มีเหลือ ร่างหนาทิ้งตัวลงนอนกลางโซฟาเบดขนาดใหญ่กลางบ้าน ครุ่นคิดถึงสำผัสก่อนหน้าซ้ำไป ซ้ำมาอย่างคนเหม่อลอย
"แม่ง...เป็นอะไรวะ"
ทันทีที่หลับตา ภาพใบหน้าหวานๆ ก็ลอยเข้ามาในความฝัน ซ้ำยังวนเวียนอยู่กับฉากนั้น ที่หน้าประตูบ้านเมื่อสักครู่ ไม่ต่างจากบราลี ที่จิตใจว้าวุ่น จนหลับไม่ลง
นิ้วเรียว แตะลงที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มครั้งแล้วครั้งเล่า มือก็ขยำจิกหมอนใบโต ด้วยความขวยเขิน
"บ้าชะมัด...แบมนะแบม...ทำอะไรลงไปก็ไม่รู้"
ปากจิ้มลิ้มบ่นพึมพำ ทั้งเขินทั้งอายแต่ความอยากได้ผู้ชายมันดันมีมากกว่า
"เอาวะแบม...มาขนาดนี้แล้ว ไฟล์ติ้ง!"
ให้กำลังใจตัวเองเสร็จ ก็หันไปคว้าเอาโทรศัพท์เครื่องบาง จิ้มแชทหาคนที่เพิ่งแยกกันออกมา
Bamboo 🤏
[Good night นะคะ]
🎶🎶🎶🎶🎶
ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเสียงแจ้งเตือนดังก้องอยู่ข้างหู ผู้กองชวิน คว้ามือถือขึ้นมาดู เพียงชั่วครู่ ใบหน้าหล่อก็ขึ้นสีแดงจางๆ
"แล้วใครมันจะไปหลับลงวะ"
Akin
[อืม]
"กรี๊ดดด!"
บราลี ตาเบิกโพลง กรี๊ดลั่นห้อง เมื่อเห็นแจ้งเตือนข้อความตอบกลับของเขา ร่วมสองปี ที่เธอเฝ้าวอแว ไม่มีสักครั้ง ที่เขาจะตอบ อย่างดี ก็แค่อ่าน
"เป็นคำว่าอืม ที่โคตรน่ารัก"
"เพิ่งรู้ว่าแพ้ผู้ชายที่ใช้คำว่าอืม นะเนี่ย"
ร่างเล็กบิดงอ อ่านข้อความยำ้ๆ ไม่หยุด ก่อนจะรีบแคปภาพหน้าจอลงสตอรี่ โดยไม่ลืมปิดชื่อเจ้าของช่องแชท
'แคปชั่น เพิ่งรู้ คำว่าอืม มันน่ารักขนาดนี้'
ผู้กองอคินณ์ ที่นอนไม่หลับ จิ้มเข้าสตอรี่ของอีกฝ่ายทันที ที่การแจ้งเตือนดังขึ้น
หัวคิ้วหนาขมวดมุ่น ในใจก็เต้นถี่รัวแบบที่ไม่เคยเป็น เขาวางมือถือลง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าในเชิงใช้ความคิด
"ชิบหาย กูชิบหายของจริงแล้วคราวนี้"
- Writer
