SAGAD SA BUTAS (SSPG)

Na Iirita

CHAPTER 5

FERSON POV

Simula pa lang ng araw, alam kong may mangyayari nang hindi maganda.

Hindi ko alam kung malas lang talaga ako o sadyang may sumpa ang umagang ‘to kasi pagmulat ko pa lang ng pandinig ko, si Syviel na agad ang narinig kong nagdadaldal sa labas ng kulungan.

“Señorito! Señorito! Ang ganda po ng araw oh! Ang liwanag!”

Liwanag daw. Hindi ko naman ‘yon nakikita. Pero sa boses pa lang niya, parang gusto kong sabayan ng hangin ng suntok ang bawat tili niya.

“Syviel!” sigaw ko mula sa loob ng kuwadra. “Pwede bang isang araw lang, manahimik ka?”

Narinig ko ang pagtigil ng kanyang yapak.

“Eh gusto ko lang po kayong i-cheer up, Señorito! Para di kayo mukhang galit lagi!”

“Hindi ako galit!”

“Eh ‘di bakit po ang sungit niyo?”

Napahinto ako. Ewan ko nga ba kung bakit.

Simula pa kahapon, parang hindi ko na siya mapakali. Minsan masyadong malapit, minsan naman sobrang kulit.

At kanina lang, muntik pa kaming madisgrasya dahil sa kalikutan niya. Kung hindi lang siya sinipa ng kabayo

Napailing ako. Tsk. Ayan na naman ako, nag-aalala pa.

Lumabas ako ng kulungan, bitbit ang latigo. “Syviel!”

Nilingon niya ako, may ngiting parang walang kasalanan. “Po, Señorito?”

“Hindi mo ba sinabi kahapon na maglilinis ka rito ng maaga?”

“Oo po.”

“Eh bakit hanggang ngayon, puro daldal pa rin ang naririnig ko?”

“Eh kasi po, may kausap ako”

“Ano, kabayo?” singit ko agad.

Natahimik siya saglit, tapos tumawa. “Eh oo nga po, kabayo nga!”

“Hindi ‘to biro, Syviel.” Lumapit ako, mariing hinawakan ang braso niya. “Kailangan mong seryosohin ang trabaho mo. Hindi ka rito para magpatawa o makipaglandian sa mga hayop.”

Namilog ang mata niya, halatang nagulat sa tono ko.

“Landian po agad?” balik niya. “Eh baka kayo po ang masyadong defensive, Señorito.”

“Ha?! Defensive?!”

“Opo. Kasi kayo po ‘yung unang nagbanggit n’un. Baka po may iniisip kayo na hindi dapat.”

Napapikit ako sa inis. “Syviel…” Diyos ko, bigyan mo ako ng pasensya.

“Kung hindi mo kaya ‘tong trabaho”

“Kaya ko po!” mabilis niyang sagot, sabay taas ng kamay. “Hindi lang ako sanay na lagi kayong tahimik. Nakakailang po!”

“Aba’t gusto mo yatang may palakpak pa tuwing maglalakad ako?”

“Hindi po, Señorito,” sagot niya, medyo nagpipigil ng tawa. “Pero kung lagi kayong ganyan kasungit, baka pati kabayo magtampo.”

Napahigpit lalo ang hawak ko sa latigo. Tsk. Naiinis ako. Naiinis ako pero hindi ko alam kung bakit parang gusto ko siyang yakapin at takpan ‘yung bibig niya sabay sabihing ‘tahimik ka muna.’

“Syviel, kung gusto mong makakita ng kabayo, ayan oh” itinuro ko ang pinto ng kuwadra. “Pasok ka ulit. Linisin mo ‘yan hanggang kuminis ang sahig.”

“Eh Señorito”

“Wala nang ‘eh.’”

Tumalikod ako, pero narinig ko pa rin siyang sumigaw. “Señorito! Magagalit po ‘yung kabayo kapag masyadong malinis!”

“Mas mabuti pa ‘yon kaysa ikaw ang magalit sa akin,” sagot ko, deretso sa boses ng inis.

Nang tumalikod ako, narinig ko ang mahinang tawa niya.

Tawa na parang… pilya.

Tawa na parang sinasadya niyang inisin ako.

Ilang minuto ang lumipas. Tahimik na ako sa may gilid, nag-aayos ng tali ng kabayo. Akala ko, titigil na siya. Pero hindi.

Naririnig ko pa rin siyang kumanta.

At hindi basta kanta ‘yung parang tuksuhan.

🎵 “Señorito… Señorito… bakit laging galit pero pogi pa rin ito…” 🎵

Halos mabitawan ko ang tali sa sobrang inis.

“SYVIEL!” sigaw ko, halos boses-kabayo na rin. “Kung ayaw mong masipa ka ulit, tumigil ka diyan!”

Tumawa siya nang malakas. “Eh Señorito, baka masaktan po ‘yung kabayo kung ako ang sumipa!”

Ayan na. Ayan na talaga.

Hindi ko na alam kung iiyak ako o tatawa. Pero isa lang ang sigurado kailangan kong disiplinahin ‘tong babae na ‘to bago tuluyan kong mawalan ng pasensya.

“Sumakay ka sa kabayo,” utos ko.

“Po?”

“Sabi ko, sumakay ka!”

“Eh bakit po?”

“Dahil gusto kong makita kung hanggang saan ang tapang mo!”

Medyo nagulat siya, pero sumunod pa rin. Akala siguro niya, biro lang.

Pero pagkapwesto niya sa ibabaw ng kabayo, bigla kong pinalo ang hangin gamit ang latigo.

“Hoy Señorito! Ano ‘yan!”

“Tingnan natin kung marunong kang humabol!” sabi ko, sabay palo sa puwitan ng kabayo para umarangkada.

“AAAAAAH! SEÑORITOOOO!” sigaw ni Syviel habang kumakapit sa tali, halos mapunit na ang boses.

Natawa ako, pero pilit kong tinatago.

“Tingnan mo ngayon kung gusto mo pang mangulit!”

Habang tumatakbo ang kabayo, naririnig ko ang halakhak at sigaw niya.

“SEÑORITO! HINDI AKO MARUNONGGG! AAAAAAHH!”

“’YAN ANG KABAYONG HINDI NA MAKIKINIG SA DADALDALIN!”

Sa totoo lang, hindi ko naman siya gustong mapahamak.

Pero nang makita ko siyang natutong kontrolin ang kabayo, marahang hinawakan ang tali, at unti-unting naging kampante bigla kong naramdaman ang kakaibang tuwa.

“’Yan!” sigaw ko. “Ganyan dapat, Syviel! Matuto kang magpigil, magtino”

Bigla siyang tumingin sa direksyon ko, sumisigaw pa rin. “SEÑORITO! AYAN NA NAMAN SIYOONG POGI PERO GALIT!”

Napatigil ako.

At sa gitna ng araw, habang nakasakay siya at nakangiti, naramdaman kong… na-miss ko ‘yung ingay na ‘yon.

“Tsk,” bulong ko sa sarili. “Anong kalokohan ‘to…”

“Syviel!” sigaw ko habang binabatak ang tali ng harness. Kailangan kong ayusin agad may bakante pa sa lista ng gagawin namin bago mag-noon. Pero ere na naman ang boses niya, sobrang lakas, parang may microphone.

“SEÑORITO! PANO’N KO PA ITO ILALAGAY? YUNG BUTAS NG SADDLE ANG SOBRANG SIKIP, ISAGAD KO NA LANG ANG TONGKOD PARA MAPUNTA SA TAMANG BAWTAS!”

Tingnan mo, literal na hinihila niya ang tool sa ilalim ng saddle, mukha niyang seryoso na parang may emergency sa ospital. Pero ang tono walang halong hiya sobrang theatrical.

Pffft. Nakipagsiksikan ang ngiti ko sa likod ng shades. Hindi ko alam kung iiyak o matawa. “Syviel,” sabi ko nang may pagkayod, “dahan-dahan ka diyan. Hindi yan rocket science, saddle yan huwag mong isagad kung wala kang guide.”

“Wala akong guide!” sigaw niya, sabay ipihit ang katawan para mas makalit ang braso niya. “Kailangan ko nang isagad ‘to kasi pag hindi, luluwag na ang sinturon at mabubutas ang leather! Kasi ‘pag bumutas”

Huminto siya saglit, tinitingnan ako nang mapang-asar. “Eh di pag-butas, tinatapos ko na agad!”

Hindi ko mapigilang umangat ang kilay. “Anong klase ng trabaho ang ginagawa mo, Syviel? Sinong nagturo sa’yo mag-‘butas’ ng saddle?”

“Tawagin mo na lang akong ‘Miss Fix-It!’” sagot niya, mukha seryoso pero halatang naseselos habang pinipiga ang buhok niya pabalik. “Ang mahalaga, Señorito, kapag ako ang humawak, hindi na mauulit ang problema.”

Tumahimik ako ng isang segundo. Ramdam ko yung kakaibang kombiksyon niya hindi pambihira. Napatingin ako sa kanya habang pinipiga niya pa ang tool sa maliit na butas ng harness, sabay sigaw sa akin: “SEÑORITO, TUMULONG KAYO! ITULAK NYO ANG TUNGKOD MO PARA MA-ALIGN! DITO! DITO!”

Ako? Inutusan? Pinilit kong maging mahigpit. Pero panay galaw lang ng kamay ko ang dahan-dahan pumunta para tulungan siya. Nang hawakan ko ang dulo ng tungkod niya, parang nag-boost ang lakas ng kamay niya biglang naka-surge ang palabas na aksyon niya. Nagkasilip-silip kami sa isa’t isa, at sa sandaling iyon, may matinding katahimikan—hindi dahil alam niyang may mali, kundi dahil nagulat siya sa lakas ng tugon ko.

“Hala, you’re strong,” bungad ko, nagulat kahit ako.

“Nakakatakot lang ‘yang tingin mo!” sagot niya, sabay tawa na parang pinipigil na iiyak.

“Nakakatakot ba? Eh ako nga ang nagpapatakbo ng ranch na ‘to. Ikaw ang sobrang artist sa drama.”

“Drama?” sagot niya, tapos sumigaw nang mas malakas: “S’YAAB! PANO’N MO GINAWA ‘YUNG GANYAN? ISINAGAD MO NA ANG TUNGKOD KO, MAHIYAIN AKO!”

Natawa ako bigla. Hindi ko matiis isang natural, hindi-pilid na tawa na lumubog sa hangin ng kulungan. Sa gitna nito, may isang maliit na bagay ang pumindot sa akin: may pride sa mukha niya habang nag-aangking “mahiyain.” At saka, napansin ko ang maliit na punit sa leather hindi malaki pero kailangan talagang iayos agad.

“Okay. Huminto ka,” sabi ko. “Huwag mong ganyanin pa. Dahan-dahan. Sasabayan kita.”

Nag-relax siya. “Ay, Señorito, sorry kung nagsigaw ako.”

“Alright. Pero next time, wag ka na magsigaw ng ‘butas’ kung hindi mo tinutukoy ang saddle,” bungang-hiya ko na halatang nagbibiro.

“Oo, stop na ‘yan,” sabi niya paunti. “Pero seryoso, pwede ko na bang i-test kung maayos na?”

“Oo,” sagot ko. “Sakay ka, konti lang huwag magpalaki ng drama.”

“Hindi ako gagawa ng drama, promise!” sagot niya, sabay akyat.

Tinapik ko ang kabayo para mag-advance, at nung umarangkada si Tropa, narinig ang mga sigaw niya na half-kiliti-half-panic. “SEÑORITO! HUWAG! HINDI AKO HANDA!”

“Keep your balance!” sigaw ko pabalik, at hindi ko maiwasang ma-smile nang makita siyang nag-aadjust unti-unting nagkakaroon ng kontrol.

Nang huminto ang kabayo ilang saglit mamaya, nakita ko siyang huminga nang malalim at ngumiti. Mayroong kakaibang kislap sa mata niya hindi na yung kakulitan lang pero isang bagay na nagpabago sa tono ng umaga.

“Señorito,” malambot niyang sabi, “salamat po.”

“Tsk.” Hindi ko pinakita ang pag-untog ng dibdib ko. “Wala akong ginagawa, syempre bahala ka lang sa saddle mo.”

Ngunit habang naglalakad kami pauwi, hindi ko maiwasang magmuni. Naiinis man ako sa ingay niya, sa totoo lang may bahagi ng umaga na hindi ko alam na kakailanganin ko. At kahit pilit kong ipakita ang pagkamagalit, may ngiting di ko mapigilan.

Minsan, ang pinaka-ingay na nagpapabagong-loob sa’yo, eh yung ingay na gusto mong bantayan lagi.