Korsan ve Kraliçe

Meltem’in Gözünden Okulun son ders zili çaldığında, Meltem çantasını ağır ağır topladı. Arkadaşları sınıfın önünde hararetle sınavı, dizileri ve hafta sonu planlarını konuşurken, onun aklı çok daha başka bir yerdeydi. Dışarıdan bakıldığında disiplinli, biraz içine kapanık ama başarılı bir lise son sınıf öğrencisiydi. Öğretmenler onun “gelecek vadeden çalışkan bir kız” olduğuna inanıyordu. Oysa kimse Meltem’in gerçek kimliğini bilmiyordu. Arkadaşlarının nereden bulduğunu anlamadığı o enerjiyi taşımıyordu. Onun tek ilgisi bilgisayarlardı ama bunu da açık etmiyordu. Çıkış kapısına yönelirken, en yakın arkadaşı Ayşe koluna girdi. — “Kafe’ye gidelim mi? Erkanlar da orada olacak,” dedi, sesi umutla titreyerek. Meltem derin bir nefes aldı. Ayşe’nin Erkan’a ilgisini biliyordu, ama kendisi şu an bambaşka bir şeyin peşindeydi. — “Bugün olmaz, eve gitmem gerek,” dedi kararlı bir sesle. — “Hadi ama… beni yalnız bırakma.” Meltem’in gözlerinde sabırsız bir parıltı belirdi. Dün akşam web’de yakaladığı bir şey vardı ama incelemeye vakti kalmamıştı. Eve gidip bilgisayarının başına geçmek için sabırsızlanıyordu. — “Israr etme Ayşe, gerçekten olmaz,” dedi. Eve girer girmez, annesinin mutfaktan yükselen yemek kokusu bütün evi sardı. — “Kızım, biraz dinlen, sonra sofraya oturursun,” dedi annesi. Meltem başını sallayıp odasına çekildi. Çantasını fırlatıp bilgisayarını açtığında yüzündeki yorgunluk kayboldu. Parmakları klavyede hızla gezinirken, gözleri ışıldıyordu. Monitörün karanlık yüzeyinde parlayan satırlar onun gerçek dünyasıydı. Orada herkes ona tek bir isimle hitap ediyordu: Ana Kraliçe. Yaşını, kimliğini, hatta cinsiyetini bilen yoktu. Yalnızca zekâsı ve kimsenin alt edemediği sistemlere sızma becerisi konuşuluyordu. O gece sıradan bir gece olmayacaktı. Yeni açılan bir forumda gizemli bir kullanıcı çok tehlikeli veriler paylaşmıştı. Meltem satırları okudukça kaşları çatıldı. Bu bilgiler yalnızca yasa dışı değil, devletin en karanlık dosyalarına dokunuyordu. Tam o sırada ekranında kırmızı bir mesaj belirdi: “Yanlış kapıya girdin. Çık, yoksa yanarsın.” Meltem’in dudaklarının kenarı kıvrıldı. Parmakları hızla yazdı: “Benim için yanlış kapı yoktur.” Ve farkında olmadan, hayatına girecek en büyük tehlikenin kapısını araladı: gizemli korsan Altan. Altan’ın Gözünden Karanlık bir odada tek ışık, monitörlerin beyaz parıltısıydı. Kodlar satır satır akıyor, ağ haritaları değişiyordu. Altan kahvesinden bir yudum aldı. Sessizliği yalnızca klavyenin tuş sesleri bozuyordu. Her zamanki forumlarını kontrol ederken bir hareket dikkatini çekti. Yeni bir kullanıcı. Sıradan görünmüyordu. Adını duymuştu: Ana Kraliçe. Dark web’in en gizemli figürlerinden biri. Kimileri abartıyor, kimileri küçümsüyordu. Ama herkes merak ediyordu. Ve şimdi Kraliçe, onun forumundaydı. Onun dosyalarında. Altan ekrana sertçe eğildi, sınır çizmek için bir uyarı bıraktı: “Yanlış kapıya girdin. Çık, yoksa yanarsın.” Bir süre bekledi. Çoğu hacker böyle bir mesaj görünce geri çekilirdi. Fakat bu kez ekranda beliren cevap, istemsizce dudaklarını kıvırttı: “Benim için yanlış kapı yoktur.” Altan sandalyesine yaslandı. “Korkusuz ama toy… tehlikeli bir karışım.” diye mırıldandı. Log dosyalarını taradı. Bağlantı onlarca sunucudan sıçrıyordu ama küçük bir ayrıntı dikkatini çekti: saat farkı. Kullanıcı Avrupa değil, Türkiye saat dilimindeydi. “Yaklaştık,” dedi sessizce. Bir sonraki ipucu daha da çarpıcıydı: yazım tarzı. Türkçe’nin gençlere özgü keskinliği vardı. Büyük ihtimalle lise çağında biri. Altan derin bir nefes aldı. O bu dünyada yıllardır vardı. Ama karşısındaki, belki de on yedisinde olmayan biri, en gizli forumlarından birine girmişti. Bu yalnızca hata değil, aynı zamanda olağanüstü bir yetenek göstergesiydi. Klavyeye yeni bir mesaj yazdı: “Beni izlemeyi bırak. Ders çalış, küçük kraliçe.” O anda Meltem’in gözleri büyüdü. İçinden ürperti geçti. Hayatında ilk defa biri ona bu kadar yaklaşmıştı. Altan ise arkasına yaslandı. Bu kez karşısında sıradan biri yoktu. Bu bir tesadüf değil, kaderin açtığı bir kapıydı. Ve o kapıdan içeri girdikleri anda, artık birbirlerinin hayatına geri dönülmez şekilde bağlanmışlardı.