บำเรอรักEp.3 เครียดแค้น
883 Words
@รุ่งเช้า
แกร๊ก!
"เอ่อคือ...รามจะเอาอะไรไหม โรสกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี"
ประตูห้องถูกเปิดออก ประจวบเหมาะกับรามสูรที่เพิ่งจะออกจากห้องนอนเช่นกัน ในช่วงสายของวันนี้โรสรินทร์เองก็แต่งตัวเพื่อที่จะออกไปเคลียร์เรื่องงานผ้าที่ร้าน
เป็นร้านที่โรสรินทร์กับรุ่นพี่ที่สนิทกันร่วมใจกันเปิดมันขึ้นมา โรสรินทร์เป็นดีไซเนอร์ที่เมื่อก่อนเรียกได้ว่ารุ่งมากๆ แต่ตอนนี้รุ่งริ่ง
หลงเหลือเพียงชื่อเพราะโรสรินทร์กำลังจะทิ้งงานที่ตนเองรักเทคโอเว่อร์ให้กับรุ่นพี่ที่สนิทกัน แม้เป็นงานที่รักมากๆย่อมต้องทำใจให้ได้
"..."
หากโรสรินทร์ไม่ยอมถอนตัวตอนนี้ลูกค้าที่เคยชื่นชอบผลงานก็จะพากันห่างหายกันไปหมด เพราะโรสรินทร์คือคนตกอับที่ค่อนข้างโด่งดังในเรื่องการตกอับ แวดวงไฮโซไม่มีใครไม่รู้จักโรสรินทร์
นิยามได้ว่าเธอเป็นไฮโซตกสวรรค์เลยก็ว่าได้
'ก็อย่างว่าแหล่ะนะ คนเรามันก็มีช่วงขึ้นๆลงๆกันได้ เธอจะไม่โทษครอบครัวเพราะคนเราต้องได้รู้จักความล้มเหลวกันบ้างจึงจะสามารถเติบโตภายในโลกใบนี้ ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ชีวิตไม่ได้สวยหรู ราบรื่นไปทุกช่วงชีวิตหรอก'
"งั้นไปน่ะ"
มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบจากคนตรงหน้า เธอเองก็ยังไม่ลืมสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อคืน รามสูรอาจจะกำลังเศร้าเสียใจอยู่
ดูจากใบหน้าบอกบุญไม่รับที่ราวกับหมีกินผึ้ง เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ก็พอจะเข้าใจได้
.
.
ก๊อกๆ!!
ก๊อก!ๆๆ
"ทำไมยังไม่มาเปิดอีกนะ"
จวบจนพรบค่ำเมื่อเสร็จธุระ ร่างสวยของโรสรินทร์เดินถือถุงของสดและผักผลไม้ต่างนาๆชนิด กลับมาเพื่อนำมาประกอบอาหาร ตอบแทนค่าห้องจากเจ้าของห้องที่ให้หล่อนมาอาศัยอยู่ร่วมด้วย
เป็นอันจบสิ้นโรสรินทร์ยอมทิ้งความฝันไปแล้ว ต่อไปนี้ก็คงต้องหางานทำใหม่ บางทีโรสรินทร์ก็ควรจะลองเจอสิ่งใหม่ๆดูบ้าง เมื่อตัดสินใจดีแล้วควรเริ่มต้นใหม่ บางทีสิ่งใหม่ๆข้างหน้าอาจเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตที่ดีขึ้นมากกว่าเดิมก็ได้ 'ใครจะไปรู้'
"ก๊อกๆๆ!"
แอ๊ดดดดด!
"..."
"นึกว่าใคร เอิ้ก! เธออีกเเล้วเหรอ"
ประตูถูกเปิดออกอย่างเชื่องช้าพร้อมกับร่างของเจ้าของห้องที่เดินเซไปพิงพนังห้องอย่างทุลักทุเล ไหนจะกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งเต็มห้องไปหมด โรสรินทร์ฉุนจมูกโดยอัตโนมัติ
ไม่ต้องเดาเลยว่าคนตรงหน้ากำลังเมา จากนั้นร่างสวยก็นำของที่ซื้อมาไปเก็บให้เข้าที่และออกมาเก็บกระป๋องเบียร์ให้กับชายหนุ่ม
"ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้หล่ะราม?"
ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปที่ร่างหนา แม้เข้าใจแต่ปริมาณกระป๋องเบียร์ก็จะกองเท่าภูเขาอยู่รอมร่อ
"นี่เธอแกล้งโง่หรือไม่รู้กันแน่หะ ก็อย่างว่าแหล่ะนะกำลังแสดงละครอยู่นี่ เอิ้ก!" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงสะอึก
ตุ๊บ!!
"ลุกไหวไหม ทำไมแค่ผู้หญิงคนเดียวรามถึงกับต้องเป็นขนาดนี้เลยหรอ?"
ร่างหนาเซล้มพับไป โรสรินทร์จึงอาสาที่จะเข้าไปพยุง แต่แล้วก็ถูกผลักไสไปอย่างไม่ใยดี
"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน อย่ามาเสแสร้งแกล้งทำ น่ารำคาญ"
"ราม...."
ร่างเล็กที่หมดศรัทธาในเพื่อนรักเพราะรามสูรเมาแล้วหาเรื่อง พูดอะไรไปหล่อนก็คงจะผิดไปหมด 'ต่างจากเมื่อก่อนจริงๆราวกับว่าคนละคน'
โรสรินทร์กะจะเดินหนี แต่ทว่า...
"หึ!เธอคิดว่าฉันโง่มากหรือไง?"
"รามพูดอะไร?"
ใบหน้าสวยเบือนกลับมาทางรามสูรอย่างรอคอยคำตอบ คนเมาเพ้อถึงเรื่องแฟนสาวของตนเอง แล้วมาเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ
"อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่นแล้วยังจะมาตีหน้าซื่ออยู่อีกเหรอ?"
แววตาวาวโรจน์จ้องมองใบหน้าสวยอย่างไม่ละสายตา เขาเกลียดการคลุมถุงชนที่สุด รามสูรเป็นคนดื้อรั้นมารดาของเขาจึงต้องใช้แผนการนี้ เมื่อบ่ายลูกน้องคนสนิทของรามสูรมารายงานว่า
"คุณหญิงท่านจ้างวานให้คุณแตงกวาจบความสัมพันธ์กับนายจริงๆด้วยครับ"
"แล้วเรื่องโรสหล่ะ?"
"ครอบครัวคุณโรสรินทร์ไม่ได้ถูกฟ้องอย่างที่ข่าวว่าเลยครับ ทั้งหมดเป็นแผนการของคุณหญิงทั้งสอง"
"..."
รามสูรนิ่งเงียบ ไม่อยากจะเชื่อว่ามารดาของตนจะลงทุนทำอะไรได้มากขนาดนี้แถมยังเจ็บใจที่มาพรากคนรักของเขาไป
ตอนแรกรามสูรไม่เสียใจก็จริงถ้านั่นคือธาตุแท้ของแตงกวาแต่นี่เธอโดนบังคับ แววตาของเธอในคืนนั้นมันทำให้เขาเชื่อว่าแตงกว่าไม่ได้เต็มใจที่จะจบความสัมพันธ์นี้เลย
"..."
"ในเมื่ออยากมาก ฉันก็จะสนองให้เธอเองโรสรินทร์"
"อุ๊บ อื้อออ!"
- Writer
