“Alam mo, pinagtitinginan na tayo ng mga tao dahil sa lakas ng tawa mo,” sita ko kay Clayton. “Halos kasinglakas kasi ng tawa mo ang tugtog, eh.”
“Masaya ako, eh. Alangan naman kasing umiyak ako kahit hindi naman ako naiiyak,” natatawa nitong sagot sa akin. Nakaupo kami ni Clayton sa harapan nina Quinn at Zylan.
Kanina pa masama ang tingin sa amin ni Quinn dahil itong si Clayton ay panay ang bulong sa akin at pagkatapos ay tatawa na naman siya ng malakas. Iniisip siguro ni Quinn na pinag-uusapan namin siya.
“Hoy, tumigil ka na,” sita ko kay Clayton. “Bakit ka ba tawa nang tawa?”
“Tingnan mo kasi ‘yang hitsura ng mga taong nasa harapan natin. Hindi ko alam kung may mga sakit na iniinda o ano. Ay, alam ko na!”
“Ano?” taka kong tanong.
“Medyo matagal-tagal na rin kasi silang hindi n
